samengesteld

Hoofdstuk 20

Koen staart naar de man aan de andere kant van de bank, zijn hart pijnlijk bonzend in zijn borstkas, het tikken van de klok aan de muur het enige geluid in de kamer naast hun schorre ademhaling.

De grijze ogen van de man zijn ouder dan hij zich herinnert, meer lijnen in de hoeken alsof hij veel heeft gelachen - gelachen zonder hen. Diep van binnen weet hij dat het niet eerlijk is om daar boos over te zijn, het maakt hem gewoon boos, hoe de man hen kon verlaten en dan gelukkig kon zijn.

Zijn hele gezicht heeft meer lijnen, nu hij erover nadenkt. Rond zijn mond, op zijn voorhoofd, tussen zijn wenkbrauwen. Maar hij ziet er niet oud of vermoeid uit. Hij ziet er gezond uit. Nou. Zijn huid is donkerder, ogen helderder, wenkbrauwen gevormd in plaats van harig. Zijn zandkleurige haar is bespikkeld met grijs, maar het is nu anders gestyled, langer, dikker.

Hij zit daar met een rechte houding, niet helemaal in de bank zakkend, jasje over de leuning naast hem, trui perfect gestreken. Na een tijdje doorbreekt hij de stilte.

"Je bent lang geworden," constateert hij, een beetje glimlachend naar de jongen.

Koen fronst naar hem. "Ja. Gebeurt meestal tussen de leeftijden van zeven en zestien. Niet dat jij daar iets van weet," spuwt hij, zijn schouders optrekkend totdat hij voelt dat een hand zachtjes op zijn knie knijpt, een blik werpend op de zachte ogen van zijn papa. Hij laat een zucht los, probeert zichzelf te kalmeren.

Darren of pap of hoe hij hem nu ook moet noemen, zucht en kijkt schuldig, toch strak glimlachend.

"Dit is je laatste jaar op de middelbare school, toch? Heb je enig idee wat je wilt doen als je weggaat?" Vraagt hij, terwijl Koen hem alleen maar met ongeloof aankijkt bij de zielige poging tot small talk. De man grimast. "Ik weet echt niet wat ik moet zeggen, jongen. Het spijt me? Omdat dat zo is, het spijt me echt."

"Dus wat? Je bent na negen jaar weer in ons leven verschenen om excuses aan te bieden?" Vraagt hij, de woorden ontbreken veel bijt, voornamelijk omdat hij het echt wil weten. Geen enkele vorm van communicatie; geen telefoontjes of sms'jes of ontmoetingen na de scheiding. Complete en totale verlating. Hij was zo boos op de hele wereld nadat de man al die jaren geleden vertrokken was en sinds zijn terugkeer voelt hij zich weer hetzelfde.

En nu is hij terug. En waarvoor?

Darren verschuift een beetje op de bank, veegt een paar keer met zijn handpalmen over zijn spijkerbroek. "Nou," hij blaast zijn wangen op, zijn ogen van Koen naar Rob een paar keer schietend. Het ontgaat Koen niet dat zijn papa de andere man geen seconde kan aankijken voordat hij weer wegkijkt. "Mijn vrouw en ik verwachten een kind. Ze is zeven maanden zwanger, een klein meisje. Ik... wilde het goed maken met jou zodat ik het goed kan doen voor haar. Dus ja. Ik ben hier om excuses aan te bieden."

Koen kan zich niet dwingen om een paar seconden te spreken, een miljoen emoties die zijn borst tegelijkertijd overspoelen. Hij haalt een trillende adem in en staart de man aan, alleen zijn zicht wordt wazig door ongewenste tranen, dus hij weet dat hij er minder bedreigend uitziet dan hij zou willen.

"Je... je bent getrouwd?" Vraagt hij, voelt de hand van zijn papa iets strakker op zijn knie, nog steeds weigerend zijn ex-man aan te kijken. Darren knikt kort en Koen snuift. "Weet je, nadat je wegging, dacht ik dat het mijn schuld was? Ik dacht dat ik iets verkeerd had gedaan, iets waardoor je me nooit meer wilde zien. Ik bleef elke nacht op en zat voor op de stoep op je te wachten, papa moest me naar binnen dragen als ik in slaap viel omdat ik niet bewoog als ik wakker was. Ik kreeg ruzie met andere kinderen op school en ik werd bijna van school gestuurd, allemaal omdat ik zo — zo verdomd boos was op mezelf omdat ik jou weg had laten gaan!"

Hij heeft zichzelf nu tot een schreeuw opgewerkt, keel strak van emotie terwijl hij probeert zijn tranen tegen te houden bij de gevoelens die de herinneringen bij hem oproepen.