samengesteld

hoofdstuk 31

Raoul blijft een tijdje op het bed naast zijn zoon zitten nadat de jongen in slaap valt. Het is lang geleden dat ze zo samen gekruld hebben gelegen, dus wanneer het gebeurt, probeert hij het moment zo lang mogelijk vast te houden, zelfs als het onder vreselijke omstandigheden is zoals nu.

Hij strijkt geruststellend met zijn vingers door het blonde haar, kijkt naar de rustige uitdrukking van slaap terwijl het de zorgenlijnen gladstrijkt die de laatste tijd het gezicht van de jongen hebben getekend, luistert naar de zachte zuchtjes lucht terwijl hij rustig ademt. Zijn kind groeit voor zijn ogen op, maar wanneer hij zo slaapt, is het alsof hij weer een baby is, zo klein en kwetsbaar dat het alles is wat Raoul kan doen om hem dichtbij te houden en hem te waarderen terwijl hij er is.

Hij haat het gewoon om hem te zien lijden. Hij had echt gedacht dat dit jaar een beetje beter zou zijn. Hij had een uur gewacht na het wakker worden om de slaapkamer van Matthyas binnen te glippen, hopend dat de jongen uit bed zou komen uit eigen beweging — en hij weet, hij weet dat natuurlijk de jongen nog steeds zal rouwen om zijn moeder's herdenkingsdag elk jaar, waarschijnlijk voor de rest van zijn leven, en dit is pas de vierde keer. Het is gewoon pijnlijk om hem zo weer te zien, zo fragiel. Het doet hem denken aan de tijd nadat Anna was weggegaan, de tijd dat zijn zoon bijna door zijn vingers glipte.

Bijna Matthy verliezen had hem meer bang gemaakt dan het moeten begraven van zijn vrouw, en de pijn van vandaag is meer omdat het hem herinnert aan hoe Matthyas was voor al die weken en maanden na zijn poging (en eigenlijk ervoor, hij was gewoon zo verdomd onoplettend geweest) dan dat het is omdat hij zonder Anna is.

Begrijp hem niet verkeerd, hij mist haar. Echt waar, zoals hij eerder had gezegd, was ze zijn beste vriendin. Hij hield van haar op een andere manier dan hoe hij van Rob houdt om redenen die hij zichzelf niet had willen toegeven toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten. En hij weet dat zij dat ook wel wist, diep van binnen, en ze was hoe dan ook bij hem gebleven en had hem geholpen om het meest ongelooflijke kind op te voeden. Hij is haar zoveel verschuldigd en dat zal altijd zo blijven.

Maar hij is verder gegaan. Het is niet zo dat hij haar minder liefheeft of mist, het is gewoon dat hij niet meer de hele tijd zo verdrietig is. Hij is echt gelukkig, het gelukkigst dat hij in lange tijd is geweest; en natuurlijk, soms dringt het tot hem door dat ze weg is en dat doet verschrikkelijk veel pijn, maar die pijn is meer voor Mat dan voor zichzelf.

Rouw is moeilijk. Het is verwarrend en rommelig en het klopt niet, het hoort niet te kloppen. Hij blijft zichzelf er toch op betrappen om er zin in te vinden, vooral op dagen als vandaag.

Maar hij is echt oké. Het verdriet dat hij nu voelt, is voor zijn zoon, voor de jongen die zijn moeder verloor op elfjarige leeftijd en vervolgens een jaar later bijna zichzelf verloor.

Hij zucht, kijkt nog een paar momenten naar de op en neer gaande beweging van zijn borst voordat hij voorzichtig een kuis kusje op het voorhoofd van de jongen drukt en zichzelf heel voorzichtig van het bed af beweegt. Hij steekt zo stil mogelijk de kamer over en vindt zijn weg naar de keuken, gaat aan het aanrecht zitten met zijn hoofd in zijn handen voor een moment, wrijvend over zijn gezicht terwijl hij een lange adem uitblaast.

Zijn telefoon zoemt in de zak van zijn trainingsbroek en hij neemt een seconde om de timing te waarderen; het geluid zou Mat bijna twee minuten geleden wakker hebben gemaakt als het was afgegaan. Hij neemt de oproep aan zonder te kijken, houdt het apparaat aan zijn oor.

"Hee, schat. Alles goed daar?" vraagt Rob meteen, zijn toon zacht en liefdevol en warm.

Raoul glimlacht een beetje, wrijft vermoeid over zijn ogen. "Ja. Ja, ik heb Mat in slaap gekregen. Hij was wakker toen ik om vier uur 's ochtends naar de badkamer ging, dacht dat het misschien zou helpen als ik bij hem ging liggen," zegt hij zachtjes. Hij zucht. "Dank je. Voor het uitleggen aan de jongens vanochtend. Ik hoorde het."