samengesteld

hoofdstuk 38

Koen ontdekt dat het enige wat hij die nacht niet kan doen, slapen is. Sinds Raoul en Rob thuis zijn gekomen met Matthyas, is dat alles waar hij aan heeft kunnen denken. Hij heeft Matthyas nog nooit gezien zonder glimlach of zonder anderen aan het lachen te proberen te maken; maar toen ze door die deur kwamen, was hij een beeld van pure droefheid, helemaal betraand en bevend, nauwelijks half bewust.

Pap en papa - nee, Raoul en papa - hadden Matthyas snel naar zijn slaapkamer geleid en hij werd behandeld alsof hij even oud was als Milo en werd gewoon gezegd 'zich er geen zorgen over te maken'. Ja, alsof hij het gewoon kan uitzetten. Omdat Matthyas nu zijn broer is, net zoveel als Milo, dus natuurlijk maakt hij zich zorgen als er iets mis met hem is. Hij had hem urenlang horen snikken, hun ouders horen mompelen in lage stemmen in de gang voordat ze uiteindelijk naar hun kamer gingen nadat ze hadden gecontroleerd dat Milo sliep.

En Koen ligt daar gewoon, staart naar het plafond zolang zijn drukke geest het kan verdragen voordat hij met een zucht de dekens terugtrapt en uit bed rolt. Want dit is wat Matthy zou doen, toch? Als Koen pijn had of verdrietig was of iets anders dan oké, zou hij buiten zijn deur zweven en vragen om binnen te komen, ook al zou hij weten dat de eerste reactie van de oudere jongens zou zijn om tegen hem te schreeuwen. Hij zou er hoe dan ook zijn.

Dus daar vindt Koen zichzelf, daar. Buiten de slaapkamerdeur van Matthy, hand opgeheven om zachtjes te kloppen. Hij houdt zijn adem in en wacht, terwijl hij de deur opent voordat hij überhaupt antwoord krijgt.

Het licht is uit maar de kamer blijft zwak verlicht door de nog steeds witte lucht buiten. Het is net licht genoeg om te zien dat Matthy wakker is, omgedraaid om naar de glazen wand te kijken, ogen half gesloten en kijkend naar verse sneeuwvlokken die voorbij dwarrelen. Het is alsof hij niet eens beseft dat Koen er is totdat de oudere jongen op het einde van het bed gaat zitten, één been optrekt om onder het andere te kruisen dat van het hoge matras hangt.

Matthy schrikt een beetje, kijkt over zijn schouder en gaat dan rechtop zitten, Koen verbaasd aankijkend. "Oh - ben - ben je oké? Ik ... hoorde je niet binnenkomen."

Koen lacht daarom. "Ben ik oké? Jij bent een idioot, weet je dat?"

De veertienjarige ziet er nog verwarder uit, knippert met zijn ogen. Hij hoest een paar keer in zijn ellebogen voordat hij spreekt. "Oh. Eh, sorry? Heb — heb ik iets gedaan of "

"Nee, Mat. Jezus, moet ik het echt zeggen?" Vraagt hij, puffend toen Matthyas hem alleen maar aanstaart. "Ik maak me zorgen om je, sukkel. Je verdween gewoon en toen sleurden pap en papa je terug bijna was doodgevroren... en ik geef om je of wat dan ook, dus ben je oké?"

Matthyas zegt een moment niets en Koen begint te denken dat hij alleen maar blanco blikken gaat krijgen voor de rest van dit eenzijdige gesprek. Maar het wordt erger, want tot zijn complete en totale horror worden de ogen van de jongere jongen glazig en wiebelt zijn onderkaak een beetje.

"Verdorie," mompelt hij tegen zichzelf. "Sorry, ik had niet moeten komen en me erin mengen, moet ik je pap halen, of"

Matthyas schudt snel zijn hoofd en heft zijn hand op om zijn mouw langs zijn ogen te vegen, dwingt een broze glimlach af. "Nee, het spijt me, ik ben - ik ben gewoon niet," zijn stem breekt en hij kijkt een seconde naar zijn schoot, hard slikkend. "Niet oké, denk ik. Ik weet het niet. Denk dat je gelijk had, over doen alsof enzo."

Nu is het de beurt aan Koen om hem dan te knipperen, verrast door de plotselinge eerlijkheid. Dan voelt hij zich gewoon slecht voor de jongen, want hij zou veel liever gewoon ongelijk hebben gehad over hem die deed alsof hij gelukkig was dan dat het eigenlijk de waarheid was.

Hij schudt zijn hoofd, zijn handen om zijn enkel gewikkeld die op het bed ligt. "Storm heeft je eigenlijk niet met rust gelaten, hè?" Vraagt hij, terwijl hij fronsend kijkt wanneer Matthy zijn hoofd schudt. "Die eikel. Ik zal -"