✔Sexlessons ft. L.H✔

56. FlashBack To Luke's Past

Dit hoofdstuk heeft lang geduurd om te schrijven omdat iknhet moeilijk vond. Veel leesplezier!

Ik kan het niet langer aan

POV Luke
De volgende ochtend werd ik wakker. Cato was weg. Ik liep naar de keuken. "Goeiemiddag" zei ze. Shit, half twee. "Goeiemiddag babe" zei ik. Ze had eten voor me gemaakt. Ze gaf me een knuffel. "Gaat het?" Vroeg ik. Ze knikte maar ik wist dat er iets mis was. "Niet weer, toch?" Vroeg hij. Ze knikte. "Ahw, schatje toch" zei ik en wreef over haar rug. Ik pakte haar mobiel en opende instagram. Holy shit, dit moet echt kut voor haar zijn. "Slut slut slut" "Luke loves her, don't be so mean" "How can she be so hot?" "Slut, die, slut" "Luke is mine" "i don't like u" "Luke can have a better one" "die, bitch" "you fucking slut, everybody loves Luke, and YOU have him. How have you done it? Show him ur boobs" "GOALS!!" "Slut slut slut slut slut slut slut slut" "ok, bye slut. You fucking die". "Goeiemiddag babe" zei ik. Ik ging zitten. Ze zette een bord eten voor me. Zelf ging ze tegenover me zitten. Ze zag er zo breekbaar uit. "Kijk niet zo, ik hou toch van je" zei ik lachend. Ze pakte mijn hand en een glimlach ontstond. "Nog een paar dagen en dan terug naar Nederland" zei ik. Ze knikte. "Ik voel me prima hier" zei ze. "Niet meer misselijk?" Vroeg ik. "Nee, is al over" zei ze. "Wat wil je doen vandaag?" Vroeg ik. "Helemaal niks" zei ze. "Daar ben ik zeer goed in" zei ik. "Dat weet ik Hemmings, maar ik denk in de zon liggen, een beetje zonnen, zwemmen" zei ze. Ze trok haar shirt uit. En liep naar buiten. "Heb ik je haar zo goed gedaan, ga je weer zwemmen in chloor" zei ik die achter haar aanliep. Ze giechelde. Ze ging in de zon liggen. "Wil jij mijn rug insmeren?" vroeg ik. Ik knikte.

Na een halfuurtje gezond te hebben besloot ik het te vertellen. "Caat?" Vroeg ik. Ze draaide zich om. "Wat is er?" Vroeg ze. "W-weet je waarom ik sneed vroeger?" Vroeg ik stotterend. Ze schrok en schudde nee.

*Flashback*
"Daar hebben we Hemmings, pak hem" riep de jongen die me altijd pestte. Ik zette me schrap voor een pak slaag. Ik had meestal als ik thuiskwam een nieuwe blauwe plek. Ik loog erover tegen mama. Ik zei dat het gebeurde met gym. Ze vroeg meestal niet door. Al wist ze dat er iets aan de hand was. Ik zette al mijn gedachtes op een rijtje. In een boekje. Ja hoor, ze waren weer bezig. Ze denken echt dat ze stoer zijn ofzo. Een kleine jongen pesten. Ik heb er een stuk of zeven sneeen bijgezet. Dat was een dagelijks iets geworden. Die pijn in mijn hart zal nooit verdwijnen. Hoeveel sneeen ik ook zet. Binnenkort is het gedaan met me. Dan zal ik geen pijn meer voelen. Ik zal mijn ouders en familie verdriet doen. Dat vergeven ze me nooit. Ik pakte mijn eigen kleine mesje. Don't stop right now, Luke. Doorzetten. En weer een bloedende snee omdat ik mijn familie teleurstel. Wat is er mis met mij? Waarom doe ik dit? Ik ben totaal gebroken. Van binnen en van buiten. In kleine stukjes. Het valt niet meer te lijmen En wie heeft me gebroken? Melanie, het meisje op wie ik smoorverliefd was. Ze heeft me gebruikt. Voor haar behoeftes. Zij was mijn eerste keer, zij had me mijn maagdelijkheid afgenomen. Ik wist niet wat ik deed. Ze was zo lief en hielp me en het voelde zo goed. Ik hield van haar. Maar zij duidelijk niet van mij. Ze verliet me en ik zag het niet meer zitten. Niemand geloofde me toen ik zei dat zij me gebruikt had. Zelfs mijn beste vriend niet. Hij had een oogje op haar. Toen ik hem vertelde dat we het gedaan hadden vroeg hij wel meteen hoe het was en wat ze lekker vond. Hij vertelde de hele school dat Melanie een slet was. Zij verdacht mij en zette de hele school tegen me op. Vanaf toen was ik van de meest lieve jongen naar de meest gehate jongen gegaan. Ze had erbij gezegd dat zij helemaal niet wilde maar dat ik haar gedwongen had. Ik werd beschuldigd van alles wat zei gedaan had. Het leek wel de omgekeerde wereld. Steeds als ik mensen tegenkwam die bevriend waren met haar (wat er nogal een heel aantal waren) duwden ze me en scholden op me. Wat haat ik mijn leven. Ik ging naar de brug toe. Ik krabbelde een afscheidsbriefje en uitlegbriefje voor mijn ouders.

Lieve mam en pap,
Ik kan het leven niet langer aan. Een halfjaar heb ik moeten leven met geestelijke en lichamelijke pijn, gepest en getreiter. Ze scholden me uit, duwden me om en maakten me het leven zuur. Weet dat ik ontzettend van jullie hou. Vergeet me alsjeblieft niet, ik hou zoveel van jullie. Jullie hebben zoveel voor me gedaan. Jullie verdienen een kind dat niet mislukt is. Wees niet boos op me. Vergeef me voor dit. Ik heb het juiste gedaan. Ik ben gebroken, in allemaal kleine stukjes en het viel niet meer te lijmen. Niemand houd van me en zal ooit van me houden. Maar ik, ik hou van jullie - Luke (o god, ik huil zo hard).

Ik legde het briefje op de brug onder een bos rozen. stond op het randje en keek nog een keer achterom. Ik voelde mezelf zweven. Even bestond er niks anders dan ik op de wereld. Ik voelde opeens een hand om mijn pols sluiten. Een jongen met zwart haar. "Wat ben je aan het doen?" Vroeg hij geschrokken. "Ik haat het leven, ik haat die mensen op school, ik haat pesten en ik haat vooral mezelf" schreeuwde ik. "Hee, er is geen reden om jezelf te haten, je moet jezelf niks verwijten, zij zitten fout, jij niet" zei de jongen. Ik barstte in tranen uit. "Ik verdien het niet om te leven, ik spring alsnog van die brug af" huilde ik. Ik werd in een knuffel getrokken. "Rustig maar" zei de jongen. Hij kalmeerde me. "Jij bent Luke toch?" Vroeg hij. Ik knikte. "Hi Luke, ik ben Calum" zei de jongen die blijkbaar Calum heette. "Je bent perfect zoals je bent, laat niemand die gedachte van je afnemen. Waar is je briefje?" Vroeg hij. Ik pakte trillend het briefje en gaf het aan hem. Hij verscheurde het. "Mijn vriend Michael en ik volgen al een tijdje dit pestgedrag en we willen je helpen" zei hij. Voor het eerst voelde het alsof ik een echte vriend had.
*Einde Flashback*

Cato zat in tranen naast me. "Luke, waarom?" Vroeg ze. "Ik voelde me zo kut over dat iedereen me haatte" zei ik en sloeg mijn armen om haar heen. We zaten dicht tegen elkaar aan. "Ik hou van je" zei Cato. "Ik ben zo blij dat Calum me redde, anders had ik nooit zo'n geweldig persoon ontmoet" zei ik. "Wie?" Vroeg ze niet begrijpend. "Jij, gek" zei ik en zoende haar even. "Luke, ik hou van je en ik laat je nooit meer alleen, nooit meer" zei ze en verdween in mijn armen.

A/N
Voordat ik op wattpad was had ik een depressie. Ik vond niks leuk, zelfs 5SOS kon me niet opvrolijken. Dit wilde ik even kwijt. Bij het schrijven moest ik best wel ff huilen.
Doeix, laat ff weten wat je ervan vond. Dankjewel ♡