✔Sexlessons ft. L.H✔

61. Funeral

Uit het oog, maar nooit uit het hart

POV Cato
Ik zat in de regen. Donker en alleen. Sanne was weg, voorgoed. "Sanne, als je me hoort, ik zal nooit vergeten wat je allemaal voor me gedaan hebt. Ik denk de hele tijd aan je. Waarom jij?" Vroeg ik. Ik voelde een arm om me heen. En een paraplu boven mijn hoofd. "Caat, gaat het een beetje?" Vroeg Luke. Ik knikte dapper. "Kom, we gaan naar binnen" zei hij. Ik stond op en we liepen samen naar binnen. Sanne lag in de logeerkamer, in haar kist. Je kon afscheid nemen vandaag, morgen is de begrafenis. Ik keek in de spiegel en zag er niet uit. Mager, zwarte kringen onder mijn ogen, mascara riviertjes op mijn wangen. Ik ging even douchen. Mijn vader zat beneden op de bank. Hij zegt al drie dagen niks meer. Hij eet niks meer. Ik deed mijn sweater aan. Ik was weer begonnen met snijden. Luke wist het niet. Hij hoeft het niet te weten. Ik ging op de bank zitten en sloeg mijn armen om mijn benen. Ik lag tegen mijn vader aan. Daan klom op mijn schoot en Fleur op Luke's schoot. Ze lachten, zo vrolijk. Ze weten totaal niet wat aan de hand is.

Na twee uur zitten bracht ik Daan en Fleur naar bed. "Ik ga ook slapen" zei ik en gaf Luke een kusje op zijn lippen. "Ik kom zo" zei hij en pakte zijn telefoon. Ik ging mijn tanden poetsen. Ik hoorde Sanne's stem in mijn hoofd. "Ik hou van je" zei ze. Ik barstte weer in tranen uit. Ik hoorde snelle voetstappen op de trap. "Cato, wat is er?" Vroeg Luke. "Ik hoorde Sanne's stem in mijn hoofd, ze zei dat ze van me hield" zei ik. "Ach, babe, kom eens hier" zei hij. Ik viel in zijn armen. Hij droeg me naar onze kamer. "Sshht" kalmeerde hij. "Ik...mis...haar...zooo" huilde ik. "Ik weet het, schatje, we komen er wel doorheen" zei hij. Hij bleef me vasthouden tot ik sliep. Toen hij me los liet en weg ging werd ik meteen wakker. "Luke?" Vroeg ik slaperig. "Ik kom zo" zei hij. Hij hield me de hele nacht vast.

De volgende ochtend stak ik mijn haar op en deed mijn zwarte jurkje aan. En ik hielp Fleur en Daan. Mijn vader reed naar de kerk. Luke hield de hele tijd mijn hand vast. "We zijn hier bijeen om Sanne Verbrug te begraven nadat ze van haar leven beroofd is. Een trotse echtgenote, moeder en stiefmoeder" begon pastoor. Fleur en Daan keken me de hele tijd aan. Daan kneep in mijn hand. Ze begrepen er niks van. "Wij bidden dat ze goed verzorgd wordt in de hemel door god" vertelde hij. Hij vertelde vanalles over haar leven. Ik huilde de hele mis. "En nu willen we graag de toespraak horen van haar stiefdochter" zei hij en ik ging naar voren. Ik zakte bijna door mijn benen. Gelukkig liep Luke achter me aan. Ik pakte met trillende handen het blaadje uit mijn tasje. "L-lieve S-Sanne, je bent een echte moeder voor mij geweest toen mijn eigen moeder het even niet kon. Ik heb je nooit gezegd hoe dankbaar ik daarvoor ben, ik h-hou van je. Ik hoop dat je rust in vrede, uit het oog, maar nooit uit het hart" zei ik en Luke gaf me een knuffel omdat er meer tranen kwamen. We gingen weer zitten. Mijn vader gaf me een zwakke glimlach. "We verzoeken u om mee te gaan naar de begraafplaats en haar laatste rustplaats te bezoeken" zei pastoor. Wij liepen vooraan in de hele stoet. De hemel huilde, voor Sanne. Daan had mijn hand. Fleur had Luke's hand. Mijn vader mocht bij Sanne's kist zitten in de auto. Ik klampte me aan Luke vast en besefte dat het voor Daan en pap nog erger moest zijn. Luke pakte mijn hand en kneep er zachtjes in. De stoet duurde een halfuur. We waren allemaal doorweekt, maar dat boeide vandaag niet. Mijn hele mascara zat op mijn wangen en mijn ogen waren dik van de tranen. "Sanne, je bent een super vrouw. Je was er voor ons toen we je nodig hadden, toen ben ik verliefd op je geworden. We hebben Daan gekregen, een kind om trots op te zijn. Hij zal nu zonder zijn moeder opgroeien, maar we komen er wel doorheen. Als we allemaal samen nog een keer voor je bidden. Bij je laatste rustplek" zei mijn vader. Zelfs Luke huilde nu. Hij veegde zijn natte haar uit zijn gezicht en snikte. Ik sloeg mijn arm om hem heen. Hij legde zijn hoofd tegen mijne aan. Fleur zat samen met Daan op een steen. Geen grafsteen. Met z'n allen droegen we de kist naar de plek waar ze kwam te liggen. Ik ging met Luke, Fleur en Daan eerst naar voren. We gooiden allevier een roos op de kist. Ze landden op de plek waar haar hart zat. Daarna ging mijn vader. En de rest van de gasten. Er was geen koffietafel omdat we vonden dat er helemaal niks te vieren was. We gingen naar huis. Ik zette Fleur in bad. Daarna Daan. Ik ging douchen omdat ik bevroor van de kou. Luke kwam bij me staan. We zeiden geen woord maar voelden elkaars verdriet. We pakten allemaal een beker chocolademelk tegen te kou. November is de ergste maand. Veel te koud. Zwijgend zaten we in de kamer. Fleur en Daan speelden met de blokken. Je hoorde ze soms praten. "Vandaag was vreselijk" zuchtte ik toen ik naar boven liep om te gaan slapen. Ik legde de deken over me heen. "Sanne, ik mis je" huilde ik. Ik rilde van de kou. "Caat, je trilt helemaal" zei Luke die binnenkwam. "Ik heb het zo koud" zei ik rillend. Hij trok me op zijn schoot. En wreef met zijn warme handen over mijn rug. Ik legde mijn hoofd in zijn nek. Heel langzaam kreeg ik het weer warmer. Het voelt fijn die warmte, nadat ik dagen alleen maar kou heb gevoeld.

A/N
Dit hoofdstuk was redelijk moeilijk om te schrijven. Ik heb een belangrijk familielid verloren, bijna vier jaar geleden. Ik ben er nog steeds niet helemaal overheen. Het spijt me dat dit zo depressief was. Ik moest het gewoon kwijt. Ik huil nu best wel hard omdat alle gedachten van toen terugkomen. Voor de rest gaat het weer redelijk goed me me. Ik voel me nauwelijks depri. Dus jah, dit is hoe mijn leven is op dit moment. Doeixx