21st Century Goddess

chapter 30 (Weakness)

Zypher's POV

I didn't expect to see her in this hour and most especially in this situation.

I stood up and fixed myself. Pinahid ko din ang mga luhang pilit parin lumalabas sa aking mga mata. I don't want her to see me like this. I just stood and didn't face her.

"You're taking it all again by yourself Zy. Please-----"

"Stop reading my mind." I said those words between her statement to cut her.

"Please Zy, you need to listen. If you need us you know you can come to us. We are your sisters, mga ate mo kami, at ikaw lang ang baby girl namin." Mabilis niyang tinahak ang direksyon ko at hinawakan ang braso ko para mapaharap sa kaniya.

I'm still crying. I just can't stop my tears. "Shh, tahan na. I know youre in pain, but please don't contain it. Share it to us, huwag mong harapin ang mga hinanakit mo ng mag-isa." She hugged me. Mas napaiyak nalang ako sa mga sinasabi ni ate Cassy.

Hinayaan niya lang akong umiyak ng umiyak habang nakayakap sa kaniya hanggang sa tumahan na rin ako. "Feeling better now?"

"Mmm." Tumango tango lang ako, hindi pa rin ako umaalis sa pagkakayakap niya sa akin. "It's just that, I don't want you to see me like this. I look so pathetic." Tumawa ako ng mapait. "Zy, you can be as pathetic as you want when you're with me, with us. We are family. Kaya huwag mong sarilihin ang mga problema mo. I know you're still guilty about our parents' death, and it hurts me seeing you like this. Blaming yourself. Hindi ako magsasawang sabihin sayo Zy na hindi mo kasalanan ang lahat." Mahinahon niyang sabi sa akin.

"But whenever you say those words to me, nag-guilty ako ate. Kasi kahit ilang beses niyong sabihin iyan sa akin, alam kong ako ang dapat sisihin sa pagkamatay nina mom at dad. Kahit hindi man ako ang mismong pumatay sa kanila, ako pa rin ang may kasalanan kung bakit sila namatay." Pumatak na naman ang mga luha ko at mas napahigpit pa ang yakap ni ate Cassy sa akin. Naramdaman ko rin ang malalim na paghinga niya, parang pinipigilan niyang umiyak, pero tuluyan na talaga siyang naiyak.

"No, no, no. I-it's not your fault ok? It's not your fault. It's those men wearing in black cloak's fault. Sila ang sumugod sa atin noon, wala kang kasalanan." Narinig kong nag crack pa ang boses ni ate pagsabi niya no'n.

"If I was just brave enough to accept what fate has given to me. Sana marunong na tayong makipaglaban noon, sana naging malakas na ako noon, sana nandito pa sina mom at dad ngayon. Kung hindi lang ako naging duwag na panindigan ang mga responsibilidad ko ate, sana buhay pa sila ngayon." Kumawala ako sa yakap ni ate.

"Zy----"

"No ate! Mas gusto ko pang sabihin niyo nalang sa akin ang totoo niyong nararamdaman kaysa sa ganito, na alam ko namang nahihirapan kayo at alam kong alam niyo na ako ang rason ng pagkawala nila, pinaparamdam niyo pa rin na parang wala akong kasalanan. Gusto kong sabihin niyo sa akin ate, that it's my fault. Kahit hindi niyo na sabihing all of it was my fault but atleast tell me na may part ako sa malaking kasalanan na iyon."

Nakakabinging katahimikan ang sumunod sa pagsasalita ko, ang malakas na paghinga ko nalang ang naririnig ko at ang maliliit naming hikbi dalawa ni ate.

"Gusto kong sabihin niyo sa aking pabigat ako ate! Na ako ang dahilan! Kasi duwag ako! Kasi mas gusto ko yun, kesa sa pinapaniwala niyo akong wala akong kasalanan!" Humagulhol ulit ako sa pagiyak at napaupo ulit sa sahig. Naramdaman ko namang niyakap ulit ako ni ate.

"I'm sorry, I'm so sorry Zy." She said between sobs.

"No ate, I'm sorry!"

"Hindi ka pabigat okay? Tahan na. We just wan't you to be happy again. We just want to see you smile just like before. Ikaw ang pinakamasayahing tao na nakita ko sa buong buhay ko noon, and whatever the circumstances are, anything! I will do anything just to let yourself come back. Bring back our baby Z."

Napaiyak pa ako ng lubusan sa sinabi ni ate. I know they love me so much. Mahal na mahal ko rin naman sila and I appreciate all their efforts just to make me smile. But the thing is, I don't want them to wash my hands with my own mistake. Especially with this mistake, na alam ko na may napakalaki akong parte dito. Sinubukan ko rin namang idikdik sa isipan ko na bata palang ako noon kaya natakot ako, kaya wala akong kasalanan. Pero kahit gaano ko ka dalas isipin yun, kinakain lang ako ng konsensya ko. And there's this very heavy feeling inside me na nagsasabing ako ang dahilan ng lahat. Na maybe I should've also died in that incident. Or maybe I should kill myself para matapos na lahat ng ito. But I know my mom and dad won't be happy to see me like that.

At iyon ay dahil na naman sa produkto ng takot. Takot, na dahilan ng pagkawala ng pinakamamahal ko sa buhay. Inisip ko nalang na imbis gawin kong kahinaan ang takot ay gawin ko itong lakas para makasurvive sa kahit anong mangyari sa akin bilang ako. Bilang pinakamalakas na nilalang dito sa buong mundo. Bilang 21st century goddess.

Makaraan ang ilang minuto ay naramdaman kong hindi na humihikbi si ate, kaya nagsalita ako.

"I want to say thank you ate. Thank you for everything." Kumawala ako sa yakap at tinignan siya sa mata. Pinunasan niya ang mga luha ko sa mata. "Always remember Zy, na kahit anong mangyari mahal na mahal ka namin at kahit kailan hindi ka naging pabigat sa amin." Ngumiti siya ng napakatamis at hinalikan ang noo ko.

Napabuntong hininga nalang ako dahil ayaw niya talaga.

She hugged me again. "Mabuti naman at nakita na kitang umiyak Zy. Mas gusto kong ipakita mo sa amin ang sakit na nararamdaman mo kaysa sa tinatago mo lang at sinasarili. Ngayon lang kita nakitang umiyak ng ganito ulit eh. From now on, Zy, I don't want you containing your sadness ok? Mas gusto ko ng ganito, na umiiyak ka sa harapan ko. Kaysa naman noon na hindi ka nga namin nakikita na umiyak, pero kahit ibang emosyon nawala na rin. Na umabot na sa puntong naging cold kana, na parang nawalan na din kami ng kapatid dahil parang hindi ka na ikaw." Nginitian ko lang si ate at tumango at naglakad na kami.

Yes, ngayon lang ako umiyak sa harapan ng kahit na sino. Nakikita nila akong umiyak noon, pero hindi ganito na sinasabi ko talaga ang mga hinanakit ko. Nakakagaan din pala sa kalooban kahit papaano.

Naglakad lang kaming dalawa hanggang sa napunta na kami sa bukana ng gubat. Walang sino man ang nagsalita sa amin. Maybe because we are still absorbing things and we're still thinking about something separately.

"Oh ate, why are you here? I thought you'd be here on the last months of the second sem?" Natanong ko nalang bigla. Yun din kasi talaga ang sabi niya sa amin noon eh.

"I finished my duties in the mortal world, hinayaan ko nalang si Robert gumawa no'n lahat. But still he'll contact me if anything gets bad out there." Nakangiti niyang sabi. Robert is our most trusted butler. He was my mom and dad's bestfriend.

"Tsh, workaholic." Napa chuckle naman siya sa sinabi ko.

"Ate, I should go now. Marami ng tao dito, baka makita pa tayong magkasama." She hugged me, and I hugged her back.

"Take care of yourself. Bye, see you soon." I waved my hand and she vanished in thin air. Napabuntong hininga nalang ako sa mga kaganapan ngayon.

Nagpatuloy na ako sa paglalakad at bigla nalang nag ring ang bell, hudyat na matatapos na ang oras ng kainan. And as if on cue, bigla ding tumunog ang tiyan ko. Sa dami ng nangyari ngayong araw, nakalimutan ko na tuloy kumain.

Habang naglalakad papuntang caf, napansin kong may nakamasid sa akin. I continued walking, as if wala akong naramdaman. I acted normal, para hindi nila malaman na napapansin ko na sila. Yes sila, I can determine how many they are. They are only 2. But I still can't feel where they are.

Dumaan ako dito sa science lab para mas madaling makapunta sa caf. Our science lab is made up of glass walls, but only half of it is.

Humangin ng malakas at ibinaling ko ang tingin ko sa ibang direksyon. Ng may nakita ako sa di kalayuan na mga anino. I narrowed my eyes and enhanced it to see clearly.

I saw two persons silently walking inside the woods.

They're both girls, and I- I think, I know one of them.

I ran to catch up with them, but then suddenly everything turned into black.