Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofstuk 1. Laat komen wat komen wil....

                                  Hoofdstuk 1

                 Laat komen wat komen wil:

               ook de ergste dag gaat voorbij

   "Out of suffering have emerged the strongest souls;

    the most massive characters are seared with scars."

                               Khalil Gibran.

Sarah had geen idee waarom ze zo nerveus was. Het was ten slotte niet de eerste keer dat ze zich aan een nieuw gezin moest voorstellen.

Aandachtig bestudeerde ze haar trillende handen, alsof die aan een vreemde toebehoorden.

Maar toch waren de trillende vingers met blauw nagellak wel degelijk van haar.

Het waren de handen van een bijna zeventienjarig meisje dat vurig hoopte, om drie jaar na haar moeders overlijden en na in drie verschillende pleeggezinnen te zijn geweest.

Ver weg van Nederland en haar verleden, in Los Angeles eindelijk een echte nieuwe start te kunnen maken.

Een start in de familie van Laila Allonzo. De voormalige beste vriendin van haar moeder en waarschijnlijk diezelfde vrouw die momenteel in een rood mantelpakje op de veranda van het gigantische huis stond, die tevoorschijn was gekomen achter de dikke rij bomen aan weerszijden van de oprijlaan.

Een oprijlaan die zij en Levi, de chauffeur die in Laila's opdracht haar was komen afhalen van het vliegveld, twee minuten geleden zijn opgereden.

Ze haalde diep adem en probeerde haar zenuwen de baas te worden, tenslotte was de eerste indruk die je maakte op een persoon van cruciaal belang.

Maar de aanblik van de adembenemende tuin en huis maakte dit er niet beter op.

Haar moeder had haar wel kunnen vertellen dat Laila het ver gebracht had in haar leven, dan had ze haar tenminste een beetje kunnen voorbereiden op wat haar zo meteen te wachten zou staan.

Ze haalde nog een laatste maal diep adem en stapte uit terwijl ze haar blik richtte op de vrouw  die met uitgestrekte armen en een grote vriendelijke glimlach op haar af stapte.

Ze nam correct aan dat dit Laila was toen ze haar zonder een woord in de armen nam en na haar een grote knuffel te  hebben gegeven en een kus op elke wang met de woorden: "Hallo Sarah. Ik hoop dat je een goede reis hebt gehad?" haar verwelkomde.

Ze knikte alleen als antwoord alsof ze haar tong kwijt was geraakt in de tien seconde sinds ze uit de auto was gestapt en Laila haar in de armen had genomen.

"Dat is mooi, Ik ben Laila Allonzo, jij zult je aan mij vast niet meer herinneren.

De laatste keer dat ik jou gezien heb was je zes jaar oud. Maar mijn god, kijk nou eens hoe groot je bent geworden. En wat een schoonheid, je bent waarlijk je moeders dochter."

Sarah haalde diep adem en liet de waterval van woorden op haar inwerken, terwijl ze probeerde om zichzelf niet vanonder Laila's arm te wringen die ze momenteel om haar schouder geslagen had. Terwijl ze haar de trappen op en het huis in begeleide.

Dure tapijten, grote spiegels, veel kristal en marmer kwamen haar bij entree van het huis tegemoet.

Het huis leek op een showroom in een dure meubelzaak. De inrichting spiegelde precies elke huis weer dat ze ooit op de televisie gezien had in een reportage over een rijk en beroemd iemand.