Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofdstuk 2.5

Laila die vier straten verder met haar man en drie van haar kinderen bij de zaken partner van haar echtgenoot, een feest attendeerde ter ere van de nieuw geopende tak aan de westkust van Domenique's advocatenkantoor.

Hoorde haar telefoon overgaan en nam op om de paniekerige stem van Sarah aan de andere kant van de lijn te horen.

"Laila... Laila!" "Sarah? Wat is er schat?"

"Hij wil niet weg, hij is dronken en wil niet weg." hoorde Laila haar stem vol angst roepen.

"Wacht even kalmeer lieverd ik kan je niet volgen, wie wil niet weg?"

"Mark. Mark wilt niet... hou op, hou op." schreeuwde ze nu in paniek.

Sarah die het gebons van Mark op de deur letterlijk door haar lichaam voelde gaan duwde zich zo goed mogelijk af tegen het tapijt om de deur achter haar te verstevigen zodat het niet onder zijn kracht zou bezwijken.

Laila voelde hoe het bloed uit haar wegtrok bij het horen van Sarahs angstige stem.

Ze hoorde zichzelf op een wonderbaarlijke kalme manier vragen: "Waar ben je Sarah?"

"Thuis... ik ben thuis, maar hij wilt niet weg, ik heb het geprobeerd maar hij wilt niet." Hoorde ze haar nu huilen

"Tante hij heeft mij, hij heeft me pijn gedaan."

"Heb je de politie gebeld?" "N-n-nee."

"Oké, waar precies ben je thuis?"

"In Marcus zijn vroegere kamer." Laila die zichzelf nu probeerde te vermannen bij de gedachte dat haar kleine meisje angstig en alleen belaagd werd door een dronkenlap.

Liet haar ogen door de menigte van mensen heen gaan op zoek naar haar man of één van haar zonen.

"Ik ben bang Laila... ik ben bang." Hoorde ze Sarah nu angstig fluisteren.

Laila hoorde een harde dreun op de achtergrond en een lallende mark die telkens maar

"Sarah doe open, het spijt me schat, doe open schoonheid alstublieft doe open" riep.

Ze hoorde hoe Sarah haar kalmte nu begon te verliezen en met lange uithalen begon te huilen.

"De deur houdt het niet meer lang vol, de deur houdt het niet meer vol. Laat hem mij niet pijn doen Laila, laat hem mij niet pijn doen." Hoorde Laila haar nu smeken terwijl de pure angst haast tastbaar was. Ze proefde het op haar tong en het maakte haar misselijk.

Als ze Marcus in het oog kreeg en sussend in haar telefoon zei: "er gaat je niks gebeuren Sarah, ik beloof het."

Het was stom ze wist het ze moest beter weten dan iemand te beloven dat er niks zou gebeuren vooral gezien haar beroep.

Maar ze hoopte dat als ze er maar zelf in geloofde het ook uit zou komen.

Laila maakte haar weg snel naar haar zoon terwijl ze op hetzelfde moment Sarah probeede te kalmeren en herhaaldelijk zei: "Maak die deur vooral niet open oké?

Wat er ook gebeurd houd die deur dicht."

Marcus die zijn moeder op hem af zag komen met een bleke gezicht en gejaagde ogen terwijl ze in het Nederlands in haar telefoon sprak verontschuldigde zich snel bij zijn gezelschap en liep haar tegemoet.

"Sarah." Zei ze gejaagd in het Spaans.

"Wat is er met Sarah?" "Die klootzak van een Mark die probeert..." Nog voor ze haar zin af had hoorde ze Sarah jammeren dat de deur het begaf.