Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofdstuk 4 Niets moedigt zonde zo zeer aan als vergiffenis.

                                                              Hoofdstuk 4

                               Niets moedigt zonde zo zeer aan als vergiffenis.

                                          "The biggest thing in today's sorrow

                                             is the memory of yesterday's joy."

                                                                Kahlil Gibran.

Het heeft in totaal een week geduurd voordat ik naar huis mocht, waarvan drie dagen opgesloten in een speciale afdeling met artsen die mij vragen kwamen stellen en zusters die om het uur naar binnen kwamen kijken. Ik was blij dat ik eindelijk naar huis kon.

Op de achterbank kijk ik uit het raam en denk aan mijn gesprek met Gio gisteravond, moe kwam ik de kamer, na 72 uur opgesloten te zitten, binnen om hem daar te vinden. Het is dat de psychiater achter mij stond anders was ik hem aangevallen. Dus liep ik zo waardig mogelijk naar mijn bed en nam plaats. De dokter die de sfeer aanvoelde vroeg mij nog of hij moest blijven. Om Gio te jennen wou ik ja zeggen maar om mezelf eindelijk wat rust te gunnen na 72 uur zijn kop om de paar uur gezien te hebben zeg ik toch maar nee.

Dus trek ik het deken onder mijn kin en wil gaan liggen als hij op het bed plaatsneemt en zijn hand naar mijn haren brengt, in een reflex schiet ik achteruit.

Zijn lichaam was te dichtbij en mijn verraderlijke hart wou niks liever doen dan in zijn armen kruipen en huilen, om zijn lippen op de mijne te voelen en zijn handen die mij geruststellend strelen. Ik wou hem nog altijd, maar ik zou het niet meer kunnen, nooit meer. Dus sta ik op en schep wat afstand tussen ons. "Raak me nooit meer aan Gio. Je hebt die kans een week geleden verspeeld, dus rot op ik heb jou niks te zeggen." Met zijn handen voor zich alsof hij zich capituleerde loopt hij langzaam op me af. "Ik wil alleen een minuut Sarah. Een minuut waarin je naar me luistert. Ik wens geen respons... Ik wil alleen dat je luistert." Hij slikt een brok door en blijft op een meter afstand van me stilstaan.

"Ik heb een fout gemaakt. Ik heb het verpest dat weet ik, maar ik heb een kans nodig. 1 kans om het goed te maken... Alstublieft... Verlaat me niet schoonheid, blijf bij me. Vecht voor ons alstublieft... Vecht voor ons." Woede overweldigde mij. "Ik moet voor ons vechten! Ik moet vechten... Ik was daar die ochtend. Ik heb me zorgen om je gemaakt. De hele nacht liggen huilen, ik ben zonder mijn ogen de gehele nacht te sluiten naar je gekomen om het je uit te leggen. Ik sterfte van binnen terwijl jij een andere neukte. Ik heb mijn polsen open gesneden omwille van de pijn en jij vraagt mij voor ons te vechten!

Jij had moeten vechten. Jij had moeten proberen mij te winnen niet omgekeerd. Jij arrogante klootzak. Ik wil je niet meer. Het is zo voorbij ga gewoon weg. Rot op Gio," schreeuw ik nu woedend terwijl de tranen over mijn wangen glijden. "Ik weet dat ik een fout heb gemaakt. Laat dit dan mijn imperfectie zijn. Ik heb nooit beweerd perfect te zijn. Vergeef het mij Sarah alstublieft vergeef me mijn fout". Wild met mijn hoofd schuddend zie ik hoe de deur geopend wordt door dokter Marie-Claire die door een zuster opmerkzaam is gemaakt op het geschreeuw dat uit Sarahs kamer kwam. Ze had maar 1 blik nodig om de gehele situatie in zich op te nemen en in te schatten om dan aan Gio te vragen of hij de kamer wilt verlaten. Koppig schudt hij nu zijn hoofd.