Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofdstuk 3.4

Gelukkig, verliefd en tevreden zet Gio de motor van zijn wagen uit en buigt zich naar Sarah toe om een snelle kus op haar lippen te plaatsen. "Doe er niet al te lang over oké, anders zien ze mijn wagen en ben ik genoodzaakt om binnen te komen." Sarah glimlacht en knikt. "Het zal niet meer dan vijf minuten innemen, even wat nieuwe kleding voor morgen en mijn boeken voor de geschiedenisles nemen en je moeder melden dat ik bij Monique zal overnachten."

"En ik zal ondertussen Monique bellen om het haar door te geven," zegt hij het plan om ervoor te zorgen dat we voor de tweede dag op een rij de avond en nacht samen konden doorbrengen. Ik knik glimlachend. "Tot zo," fluister ik zacht. Druk nogmaals een kus op zijn lippen en sprint met de tas kleding richting buitendeur.

Laila die haar opwachtte probeerde zich te bedaren, het feit dat Sarah pas om zeven uur thuis kwam na een hele nacht weggeweest te zijn bij een persoon die ze niet kende noch ooit ontmoet heeft maakte de gehele situatie er niet beter op.

"Fijn dat we jou ook eens te zien krijgen." Sarah die haar niet gezien had stopte bij de tweede tree en draaide zich terug naar de hal achter haar, waar Laila nu stond met gekruiste handen. Ze stapt de twee treeën terug om haar te begroeten maar stopt instinctief bij het zien van de vlammen in haar ogen.

"Is er wat gebeurd?" Laila kijkt haar met opgetrokken wenkbrauwen woest aan. Ze had bijna de hele nacht wakker gelegen. Zich zorgen om haar gemaakt. Geprobeerd haar ook vandaag de hele dag te contacteren om te horen of ze thuis zou komen eten of alles in orde is of ze überhaupt nog leefde en ook vandaag net zoals vannacht ging haar telefoon na vier maal rinkelen automatisch naar haar voicemail zonder een antwoord of telefoontje terug.

Ze was moe... bezorgd om haar geweest. Ze had twee zware operaties achter de rug en was bezorgd om haar eigen moeder die haar vanochtend gecontacteerd had met het bericht dat de artsen haar meegedeeld hebben dat het klompje in haar borst toch een kankergezwel blijkt.

Maar dat was niet alles, ze voelde dat er iets mis was. Haar moeder verzweeg wat dus wou ze naar New York. Ze wou haar moeder zien maar dit alles kon ze niet zolang ze niet wist of Sarah in orde was.

En nu staat ze voor haar en staart haar met grote onschuldige ogen aan. Laila wist dat ze moest kalmeren. Sarah is nog jong, een puber, ze moest het weten tenslotte heeft ze vier kinderen opgevoed, ze wist hoe ze konden zijn maar ze kon het niet, nu niet.

Ze had het gevoel alsof er aan haar getrokken werd vanuit verschillende kanten en zo zou knappen. Haar migraine speelde op en dat maakte de zaak niet beter.

"Je vraagt nog of er wat gebeurd is?

Ik probeer je sinds gisterenmiddag te bereiken en je telefoon gaat of naar je voicemail of rinkelt en je pakt niet op. Ik vraag me af waarom ik zo een ding voor je gekocht heb als je hem verdomme niet gebruikt."

Sarah die haar telefoon uit haar tas neemt en ziet dat ze 35 gemiste oproepen heeft en dat haar mailbox vol is voelde zich schuldig.

"Sorry Laila, ik heb hem niet gehoord mijn telefoon was in mijn tas en die heeft de hele dag in de auto gelegen. Gisteren was mijn batterij leeg, maar ik heb Gio gevraagd om..."

Nog voor ze haar zin af heeft steekt Laila haar hand op om haar tot zwijgen te brengen.

"Gio is het vergeten. Bovendien is het niet aan hem om mij te contacteren. Je bent oud genoeg om zelf een toestel te kunnen bedienen. Je bent geen kind meer Sarah. Het enige wat ik van je verlang is om wat respect te tonen en mij te melden waar je bent en met wie." Sarah knikt bevestigend terwijl ze haar hoofd schuldig naar de grond richt.