Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofdstuk 1.4

De weken vlogen voorbij. Het was alweer augustus en school zou over drie weken beginnen.

Sarah werd nerveus bij de gedachte daaraan.

Ze zou naar een school gaan waar ze niemand kende en met een accent Engels sprak. Het feit dat het om Beverly Hills High ging maakte het er niet beter op. Ze voelde de druk met elke dag intensifiëren.

Sarah haalde diep adem stond op en ging voor de spiegel staan terwijl ze zich opnam.

Ze had niet veel aan haar uiterlijk gedaan sinds ze twee maanden terug hier was komen wonen omdat ze een laag profiel wou houden aangezien ze niet wist bij welke gezin ze dit keer terecht zou komen.

Maar nu ze bijna acht weken verder waren en na het gezin beter te hebben leren kennen, voelde ze zich veilig genoeg bij Laila, Dominique en de jongens om wat aan haar uiterlijk te willen veranderen.

Ze wist dat als ze zo met school zou beginnen zij de opkomende jaren door een hel zou gaan. Maar ze had de moed nog niet samen kunnen rapen om Laila geld te vragen, om kleding te kunnen kopen aangezien alles wat ze bij zich had was overgebleven van haar laatste pleeggezin en daar was alles maar dan ook alles bedekt om de heer des huizes niet op nog meer rare gedachtes te brengen dan die hij al had.

Er ontbrak alleen nog een bijpassende hoofddoek aan de ensembles die ze toen der tijd aangekocht had.

Maar nu werd het zelfs voor haar te warm. Het was dagelijks een gemiddelde van 38 graden en om haar momentele stijl als out of date te omschrijven was nog mild uitgedrukt.

Vooral als ze de kledingstijl van de meiden in deze stad bekeek.

Ze zag door de spiegel heen hoe Laila in de deuropening van haar kamer kwam staan en haar met een moederlijke glimlach opnam.

"Is het al tijd om te lunchen?"Laila schudde haar hoofd.

"Nee, ik moest van Tony jou alleen een boodschap doorgeven. Hij geeft vanavond zijn jaarlijkse all white zomer party en vroeg zich af of je zin hebt om ook te verschijnen."

Sarah glimlachte zwak bij het horen van haar vraag alsof ze niet nog depressievere gedachtes kon krijgen besefte ze zich opeens dat ze geen enkele witte outfit had.

Dus haalde ze diep adem en zei wat ongemakkelijk: "Ik zou wel willen alleen..." en zweeg omdat ze de woorden er niet uit kon gooien.

Ze zag hoe Laila met opgetrokken wenkbrauwen haar vragend aankeek "Alleen wat?"

Ze schrapte haar keel ongemakkelijk en antwoordde haast geluidloos. "Ik heb niks om aan te doen."

"Oh." Hoorde ze haar met een frons zeggen alsof het haar nu pas daagde.

"Ik heb daar niet eens bij stil gestaan. Schat, waarom ben je niet eerder bij me gekomen?" Sarah haalde haar schouders op. "Ik wil jou en je portemonnee niet tot last zijn." Zei ze met een zwakke glimlach.

Laila schoot nu in de lach alsof ze de grap van de eeuw had gemaakt.

"Gekke meid, shoppen als een last zien terwijl dat juist het leukste is aan het hebben van een meisje in huis. Kom kleed je aan en ik bel even naar het ziekenhuis om door te geven dat ik een dag vrij neem, zodat ik en jij eens een winkeldag hebben op z'n Beverly Hills.

Als ik mij niet vergis is het begin van school ook bijna. Heb je daar wel passende kleding voor of kan ik mij al verheugen op een paar gezellige weekends met jou onderweg om nieuwe kleding te kopen?" Sarah glimlachte haar dankbaar toe voordat haar lippen het luidop uitspraken "Dank je Laila." Ze knipoogde en draaide zich weer terug naar de gang om naar het ziekenhuis te bellen.