Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofdstuk 4.4

aub een xxxl vervolg sorry was bij me ouders de laatste week

xoxoxo cami

De opkomende weken liepen gemoedelijk, ik heb veel tijd met Nick doorbracht en al mijn vriendinnen dachten dat er iets tussen ons opbloeide, dat ik eindelijk mijn rebound heb gevonden. Wat belachelijk is. Nick was niks anders dan een vriend geworden waar ik tegen aan kon leunen en mijn hart tegen kon luchten, terwijl hij zonder schaamte mij zijn objectieve opinie gaf over mijn gehele situatie.

Bovendien was hij degene die ons Italië heeft laten zien en samen met twee van zijn broers hebben ze ons ook nog eens begeleid naar Spanje. Dus het was niet meer dan logisch dat ik veel tijd met hem doorbracht, al begreep ik mijn vriendinnen wel want ik had vaker dan 1 keer mijn gezicht moeten wegdraaien voordat zijn vriendschappelijke kusjes op mijn lippen iets meer dan dat werden. De dagen vlogen voorbij en de hartzeer verzachte zich. Het was 5 uur op een woensdag morgen en ik was bezig om Nick stevig te omhelzen, om daarna een kusje op Monique haar wang te drukken.

Vandaag was de dag aangebroken dat wij officieel terug naar Amerika zouden keren. Twee weken later dan in eerste instantie gepland, maar was nu zeker van mezelf dat ik niet in zou storten bij de eerste de beste gelegenheid waar ik voor Gio zou staan.

Monique die haar ticket gewisseld had voor een latere vlucht zou nog een laatste dag samen zonder ons met haar familie door brengen en dan vanavond met Nick, die ook op vakantie bleek te zijn bij zijn ouders en door het jaar in Los-Angeles studeerde en dat ook nog eens op dezelfde universiteit waar wij over twee weken zouden starten terug te keren.

Ik had zo een gevoel dat Monique dit kleine detail opzettelijk voor mij heeft

verborgen tot we drie weken verder waren en Nick het zelf te sprake bracht. Ik zou hem dus vaker tegen het lijf lopen, wat enerzijds goed was omdat ik een vriend in hem had gevonden en anderzijds een grote probleem zou veroorzaken als Gio of de andere jongens erachter

zouden komen dat we zo goed overeen kwamen, "maar" stelde Monique mij toen gerust

"had hij het recht daar toe niet weken geleden verspeeld?" en ze had gelijk dat had hij inderdaad.

Laila is ons persoonlijk komen afhalen en het duurde een kwartier voor ik haar en

Domenique zo ver had dat ze mij eindelijk los laten na ze plechtig beloofd te hebben nooit meer zolang weg te blijven.

"Ik wil alles weten" hoor ik Laila nu zeggen als we na Jessica afgezet te hebben eindelijk thuis aankomen.

" we spraken elkaar dagelijks, ik denk dat je alles wel ongeveer weet." Zeg ik nu grinnikend terwijl ik de autodeur dichtgooi en mijn broek omhoog trek voordat ik Domenique met een tas help.

"Laat me jouw bekijken" zegt ze nogmaals ik rol grinnikend met mijn ogen "ik ben anderhalve maand weggeweest en geen jaar. Bovendien hebben we om de paar dagen geskyped en elkaar dagelijks gesproken er is niks aan mij veranderd in de laatste halve dag zonder internet en telefoon connectie." zonder woord staart ze mij nog altijd met een opgetrokken wenkbrauw en afwachtende blik aan dus zucht ik en draai een rondje rond mijn as.

"je ziet er geweldig uit en wat heb ik je gemist" zegt ze nogmaals terwijl ze mij strak omhelst. Ik glimlach over haar schouder naar Domenique die mij een knipoog toewerpt en met zijn lippen welkom thuis vormt.

Ik slik een brok door als Laila mij uit haar omhelzing bevrijd en staar met een kloppende hart naar de buitendeur. Ik haal diep adem en volg ze met trage stappen naar binnen.