Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofdstuk 5.4

Ik schuif hijgend naar haar toe en voel hoe mijn hart in mijn keel slaat van angst bij de gedachte dat ze niet meer leefde.
Ik laat mijn kapotte hand naar haar keel glijden en leg mijn wijs en middel vinger op haar nek ader om te voelen of ze nog een pols had wat het geval was.
Ik adem opgelucht uit en trek de hoes van een kussen af om die tegen haar hoofd te drukken om het bloed enigszins te stoppen. neem dan de telefoon van de commode en bel 911, ik vertelde in het kort wat er gebeurd is gaf de adres door en legde bij de vraag wat mijn naam was zonder een antwoord op.
Trillend ga ik tegen de muur zitten en bekijk haar gestalte ik zag er vermoedelijk net zo kapot uit.
Ik sluit mijn ogen voor een moment bij het horen van de telefoon die rinkelde, dat zal de 911 operator waarschijnlijk zijn die na het nummer te traceren terugbelt.
Ik had mezelf weer in de diepste problemen gebracht en dat wist ik. Een stemmetje vertelde mij te blijven, het was zelfverdediging toch?
Maar bij het horen van de sirenes in de verte sloeg mij de angst om het hart en liet mij haastig van de grond opstaan. Ik was niet verbaasd ze zo snel te horen tenslotte lag er een ziekenhuis niet eens 5 kilometer hier vandaan. Ik loop langzaam naar de badkamer neem een handdoek uit het kastje en draai het om mijn verwonden hand om dan de woning uit richting de liften te lopen en in de openstaande lift in te stappen om voordat de deuren zich sluiten te zien hoe er drie ambulance medewerkers uit de andere lift in snelle tred stappen en richting Giovanni's woning lopen terwijl de zilverkleurige lift deuren voor mijn ogen dichtgaan en mij naar de ondergrondse parkeergarage brengen.
Ik neem niet veel later plaats achter mijn stuur en bekijk mezelf in het kleine spiegeltje. Ik zag hoe de sliertige rode afdruk van opgedroogde bloed over mijn voorhoofd gelopen is en dan halverwege mijn rechterwang tot stilstand is gekomen.
Ik voel de tranen over mijn wangen glijden en veeg ze snel weg. Dit was absoluut niet het moment om te panikeren of een emotionele break down te krijgen. Ik moest nadenken, Domenique bellen ik zou een advocaat nodig hebben besefte ik me, ik moest... ik moest zo veel dat ik niet wist waar te beginnen.
Dus doe ik wat mij het makkelijkste leek en waar ik momenteel geen hulp bij nodig had ik open mijn autodeur neem het kleine flesje water die ik voorheen gekocht heb uit mijn tas en giet het over de handdoek en begin me gezicht en handen er dan verwoed mee te vegen. Alsof ik zo de sporen van verwoesting zou kunnen verwijderen.
Ik voelde mijn lichaam van de pijn tintelen terwijl ik mijn wagen in zijn achteruit zet en de parkeergarage uit rijdt richting huis.
Vloekend sla ik woedend met me handen tegen het stuur bij aankomst voor mijn huis. Giovanni zou het mij nooit vergeven en Laila zou zo teleurgesteld zijn. Ik was zo diep in de shit dat ik een tractor nodig had om mij daaruit te trekken. Ik huilde nu oncontroleerbaar en veeg de slierten snot met de handdoek van mijn bovenlip.
Om mij dan eindelijk te verzamelen en naar binnen te gaan, het huis was leeg Domenique en Laila werkten waarschijnlijk laat dus ik had nog een beetje tijd om bij te komen, mijn gedachtes te ordenen om kalm over te komen als ik ze het nieuws vertelde.
Of misschien zou het wel gewoon slimmer zijn om mijn paspoort te nemen en zo ver mogelijk hier vandaan te komen, kan je dan niet nog schuldiger lijken. Hoor ik een kleine stemmetje fluisteren. Ik zucht, vluchten zou geen uitweg bieden.

153

Ik loop naar boven richting mijn kamer en begin bij binnenkomst ervan de tientallen armbanden rond mijn polsen te verwijderen als ik opschrik door een stem die zegt.
"Waarom?" ik kijk geschrokken met een hand op mijn hart op en zie een gestalte op mijn bed zitten ik slik de angst weg als ik met hulp van het maanlicht zie dat het Giovanni is "wat doe jij hier in het donker" zeg ik nu met een schorre stem "je hebt mijn vraag niet beantwoord" zegt hij nu de mijne negerend.
"ik weet niet waar je het over hebt Giovanni, maar dit is niet de geschikte tijd punt."
"Bepaal jij nu ook wanneer het de geschikte tijd punt is voor ons om te praten?
Is het niet al erg genoeg dat jullie gezamenlijk beslissen wat ik mag weten over mijn leven"