Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofdstuk 3.9

Gio die niet kon geloven wat hij in de laatste paar minuten gezien heeft voelde zijn hartslag versnellen en zijn borst samen trekken. Hij had hun blikken gezien, haar hand liefdevol op zijn wang en hoe ze gewillig in zijn armen is gekropen en zijn lippen in beslag had genomen. Hij voelde een mix van woede, pijn en verdriet.
Hij kon niet geloven dat hij zich zorgen om haar had gemaakt. Van zijn moeder had hij te horen gekregen dat haar adoptiegezin inclusief ex-vriendje aanwezig waren en hij wist dat het een pijnlijke confrontatie zou zijn, wat had hij zich vergist.
Hij zag de schrik in haar ogen, nog een teken voor hem dat ze betrapt waren en de hele scene niet voor zijn ogen bestemd was. Woede nam nu de overhand en zonder een woord neemt hij vier grote stappen hun richting op, ziet hoe haar ex-vriend zich omdraait bij het zien van haar gezichtsuitdrukking, haalt uit en slaat hem recht in zijn gezicht. Hij ziet hoe hij achterover tegen de balustrade vliegt en neerzakt.
Sarah versteende op haar plek, ziet hoe Gio op Jeremy springt en op hem begint in te slaan. Met open mond en wijd gesperde ogen kijkt ze ongelovig toe.
Ze hoort gevloek, gegrom en dan ziet ze bloed en als uit een trance ontwaakt sprint ze vooruit als Jeremy een vuist recht op Gio zijn oog geeft. Ik begin aan Gio te trekken, roep wel honderd keer: "Stop. Alstublieft stop." Ik voel als respons daarop hoe Gio me ruw van hem afduwt.
Ik knal tegen de bank voel hoe de knal mij m'n adem benam en zak kreunend door me knieën. "Sarah!" hoor ik Jeremy nu.
Kreunend sluit ik mijn ogen om bij te komen om ze bij het openen ervan Jeremy naast me neergeknield te zien met een bloedneus en Gio twee meter verderop met een van woede vertrokken gezicht en open wenkbrauw waar bloed uit sijpelde.

94

Hij neemt ons beide op als ik eindelijk weer genoeg lucht in mijn longen heb om te kunnen bewegen. "Gio," fluister ik nu voorzichtig terwijl ik opkrabbel. Ze benaderde hem voorzichtig net zoals je een gevangen tijger zou benaderen; kleine stapjes en handen voor je lichaam uitgestrekt in een gebaar alsof ze zich wou capituleren.
"Het is niet wat je denkt. Echt niet." Ik wil hem net aanraken als ik voel hoe hij mijn hand wegslaat en me van top tot teen woedend opneemt,
"Ik weet wat ik gezien heb Sarah. Ik ben niet blind." Ik schud verwoed mijn hoofd, wil het nogmaals uitleggen wat hij precies gezien heeft als hij zijn hand opsteekt met de woorden:
"Het is zo voorbij tussen ons dat er een nieuwe woord voor voorbij bedacht moet worden." Ik voelde hoe mijn hart voor een ogenblik zo hard samentrok dat ik dacht zo door mijn knieën te zakken van pijn.
"Bij god, waar was mijn hoofd om verliefd te worden op een kind dat niet weet wat ze wil."
Ik voel een traan zijn weg over mijn wang zoeken bij het horen van zijn pijnlijke woorden. "Zeg zoiets niet. Alstublieft zeg zoiets niet, ik kan het uitleggen. Ik...." Nog voor ik mijn zin af heb draait hij zich weg. Ik steek nu vertwijfeld mijn hand uit om hem bij zijn arm vast te nemen. "Laat het mij uitleggen alstublieft, het is echt niet zoals het lijkt. Gio lieverd alstublieft," smeek ik nu snikkend. Hij neemt me nu van top tot teen op met een blik die mijn hart breekt. Hij trekt zijn arm zonder woorden uit mijn hand en loopt woedend naar binnen richting de uitgang.
Verslagen en met grote ogen staar ik hem na. Ik kan niet geloven wat er net gebeurd is. Het lijkt een groot slecht theaterstuk.
Ik schrik opeens op van een hand op mijn schouder, draai mij om en zie Jeremy voor me staan.
Woede en pijn streden om de eerste plaats als ik hem begin te slaan. "Klootzak. Jij gore klootzak. Jij en je familie zijn niks anders dan ongeluk zaaiers..." Snikkend haal ik telkens uit en sla hem en hij liet me begaan.

Hij zei niks, staarde me alleen maar aan terwijl ik sla en vloek om dan uitgeput door mijn knieën te zaken en ontroostbaar te huilen.

Gio die voelde alsof zijn hart zo uit zijn plek zou springen, zag de vragende blikken niet die hem toegeworpen werden bij het terugkomen op het feestje.

Hij zag de mensenmassa niet uiteen gaan om hem erdoor te laten, maar alleen maar de uitgang die hem de gewenste afstand tussen hem en Sarah zou brengen.

Eenmaal buiten probeerde hij te ademen, zocht met trillende vingers naar de sleutels van zijn wagen. Hij vond ze, probeerde de deur tot twee maal toe te openen om ze telkens trillend op de grond te laten vallen en uiteindelijk bij het oprapen ervan de derde keer in te storten en onbedaarlijk te huilen.

Ze had zijn hart gebroken en hij vervloekte haar ervoor. Het deed pijn, o god het deed zo'n pijn.

Het voelde aan alsof iemand zijn hart in zijn hand had genomen en er genadeloos in drukte. Hij kon niet ademen, probeerde het krampachtig maar het wou maar niet diep genoeg komen. Hij kijkt op als hij opeens een hand op zijn hoofd voelt en ziet Kathy voor hem staan met een medelijdende blik.

En zonder woorden noch na te denken staat hij op, trekt haar naar zich toe en drukt zijn lippen verwoed op die van haar. Lippen die zij geschrokken maar toch dankbaar aanneemt.

Na wat een eeuwigheid lijkt laat hij haar eindelijk los. Kathy raapt zijn autosleutels van de grond, opent de deur van zijn wagen, neemt plaats achter het stuur, opent voor hem de deur van de passagierskant en ziet hoe hij zwijgend plaats neemt. Ze kijken elkaar voor een ogenblik woordloos aan. Ze zet zijn wagen in het achteruit en rijdt naar zijn woning.