Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofdstuk 3.8

Dus probeerde ik te ademen alles om mijn kracht weer terug te krijgen om zijn hand van mijn rug te rukken om hem te slaan, te krabben, alles om hem evenveel pijn te doen zoals hij dat bij mij had gedaan.

"Je doet het goed," mompelt hij. "Nogmaals in en uit... in en uit."

Ik voelde me bijkomen, mijn ademhaling normaliseerde zich dus duw ik woedend zijn hand van mijn rug. "Afblijven jongen, zo lang ik je geen toestemming heb gegeven blijf je van mij af." snauw ik hem nu woest toe.

Ik haal zijn jasje van mijn schouder, gooi het voor zijn voeten en zet twee stappen achteruit. "Haat je me zo erg dat je zelfs mijn hulp niet wilt tijdens een paniekaanval?"

"Ik zou je hulp niet willen al lag ik dood te gaan voor je voeten." Gekwetst neemt hij me op. Ik was blij dat mijn hart me niet teleurstelde want in plaats van pijn en verdriet die ik dacht te zullen voelen als hij eenmaal voor me zou staan voel ik niets anders dan woede. En dat is goed, alles is beter dan pijn en verdriet. Hij zet een stap dichterbij. "Ik herinner me nog dat je maar al te graag mijn hulp aannam toen we nog samen waren." "Dat was een lange tijd geleden Jeremy. Ik ben niet meer de ontroostbare tiener van toen." Hij knikt. "Je bent veranderd," fluistert hij nu. "O daar hebben jij en je gezin mooi voor gezorgd." Hij zet nog een stap vooruit en ik nog twee naar achteren waardoor ik tegen de balustrade kwam te staan.

"Blijf bij me weg Jeremy. Ik meen het of ik schreeuw het hele verdomde feestje samen."

Hij steekt zijn handen in zijn zakken en neemt me op.

"Wat moet je Jeremy?"

"Ik heb je gemist Sarah," fluistert hij nu zacht. "Je mist mij!" Zeg ik nu op een toon waar het sarcasme vanaf droop, Ik schud ongelovig mijn hoofd. "Je hebt blijkbaar ergens in de laatste vier jaar je ballen teruggevonden want ik herinner me dat ze zoek waren op het moment dat dit statement enige indruk op mij gemaakt zou hebben."

"Ik wist het niet," mompelt hij nu. Ik kijk hem niet-begrijpend aan.

"Wat mam je heeft aangedaan. Ik wist het niet. Ik ben er pas twee jaar later achter gekomen." Ik schud ongelovig mijn hoofd. "Maak dat de kat maar wijs Jeremy." Hij voelde de woede omhoog komen.

Hoe kon hij haar duidelijk maken dat hij het daadwerkelijk niet wist? Hoe kon ze denken dat hij haar in zo'n fragiele staat door zijn moeder het huis uit zou laten gooien?

Hij hield van haar, heeft haar gemist en zich twee lange jaren lang afgevraagd of ze in orde was.

Tot twee jaar terug had hij gedacht dat ze weggelopen was en de politie er alles aandeed om haar te vinden. Tenminste dat zei de politie rechercheur die een goede vriend van zijn familie was. Het was pas toen hij de documenten per toeval terug gevonden had in zijn moeders bureaula dat hij wist dat zijn moeder gelogen heeft en haar terug gestuurd had omwille van hem. Het heeft zijn hart gebroken.

"Ik zweer het Sarah, ik heb het niet geweten. Ik heb de papieren pas gevonden twee jaar nadat je weg was. Ik heb naar je gezocht maar niemand wou mij enige informatie geven. Alle documenten waren voor mij verzegeld en omdat ik geen familie ben konden ze me niks geven." Verstomd bekeek Sarah hem en ze had het akelige gevoel dat hij niet loog.

"Jij wilt me zeggen dat je niet tegen je moeder hebt gezegd dat ze het voor jou uit moest maken nadat ze je een ultimatum heeft gesteld?"

92

Hij knarste met zijn tanden van woede bij het horen van die woorden. Hij wou het liefst zijn moeder door elkaar schudden.

"Als ik het zou uitmaken zou ik het zelf doen Sarah. Hoe kun je denken dat ik het stomme testament van mijn moeder boven jou zou kiezen?" Ik haal mijn schouders op. "Het is en blijft geld nietwaar draait de wereld daar niet om rond?" hij snoof verontwaardigd "Ik ga mezelf duidelijk maken. Mijn opa heeft jaren geleden al een trustfonds voor me opgezet waar ik aan kan als ik 25 word. Ik wist dit al sinds ik tien was. Ik heb mijn ouders' geld niet nodig en dat weet mam donders goed. Ik ben doodziek van haar bemoeienis in mijn leven. Waarom denk je dat ik verdomme aan de andere kant van de wereld mijn opleiding wil afmaken?" Ik zucht en bekijk hem van top tot teen, ik had het knagende gevoel dat hij oprecht nergens iets van wist.

Ik loop richting het kleine bankje verder als ik voel dat mijn hoofd zich nog altijd licht aanvoelde en neem plaats. Hij bekijkt me afwachtend dus bijt ik op mijn lip. Misschien werd het tijd om de hoofdstuk Jeremy voor eens en voor altijd af te sluiten. Zo kunnen we beide verder met ons leven dat zijn we tenminste schuldig aan elkaar dus klap ik op de plek naast me met mijn hand en zie hem opgelucht mijn richting oplopen en naast me plaatsnemen

Zwijgend kijken we voor een ogenblik voor ons uit. "Dat heeft ze mooi voor elkaar gekregen," mompel ik nu langzaam. Hij zucht. "Laat het aan moeder over om iemands leven tot een hel te maken." Ik grinnik en kijk hoofdschuddend naar mijn nagels. "Ik nam aan dat je van die paniekaanvallen af zou zijn nu je wat ouder bent," mompelt hij nu. Ik haal mijn schouders op en kijk naar hem op.

"Ben ik ook. Maar blijkbaar zal je moeder altijd het slechte in mij naar boven kunnen halen inclusief aanvallen." Hij schatert het uit en knikt begrijpelijk.

Na weer een ongemakkelijk stilte hoor ik hem zachtjes fluisteren "Ik heb je gemist," Ik werp hem een zwakke glimlach toe. "Ik jou ook voor een lange tijd zelfs, tot ik me beseft heb dat je me hebt laten zitten voor het goede oude geld. Toen ben ik je gaan haten," zeg ik nu eerlijk. Hij knikt begrijpend terwijl hij een verdwaald haartje achter mijn oor steekt. "Doe dat niet Jeremy," zeg ik nu zacht. "Ik heb een vriendje. Jij en ik waren ooit maar nu niet meer."

"Waarom zeg je zo iets," fluistert hij terug. "Zoals gezegd omdat ik een vriendje heb. Iemand van wie ik echt hou."

Ik zie zijn ogen verdonkeren. "En wat was ik dan? Een spelletje?" Ik schud mijn hoofd. "Ik hield van je maar op een andere manier. Een kinderlijke manier, maar met Gio is het anders. Ik hou van hem compleet en helemaal." Hij schudt zijn hoofd. "Je hield ook van mij Sarah. Mijn moeder is er tussen gekomen want anders zouden we nog altijd samen zijn." Ik haal mijn schouders op. "Wie weet... maar we zullen er nooit meer achter komen nietwaar?" Hij schudt zijn hoofd terwijl hij mijn handen in de zijne neemt. "Geef me een kans om je te laten zien hoeveel ik van je hou. Een kans om te bewijzen dat ook jij nog altijd van me houdt." Ik glimlach zwak en schud mijn hoofd. "Het heeft niks met kansen geven te maken Jer. Ik ben eindelijk gelukkig. Voor het eerst in mijn leven voel ik mij echt goed... Tot leven gewekt en dat heeft hij voor elkaar gekregen, terwijl onze liefde jong en naïef was... Mijn liefde voor jou kwam voort uit pijn en verdriet. Ik was afhankelijk van jou. Ik had jou nodig om op te steunen, om me door die vreselijke tijd na mijn moeders dood heen te krijgen en zelfs dat is mij nooit compleet gelukt omdat ze je uit me armen getrokken had. Maar Gio heeft me dat wel gegeven.

Ik voel me veilig bij hem, geliefd. Ik heb mezelf na al deze jaren eindelijk gevonden en ik zal dat niet op het spel zetten Jeremy.

93

Zeker niet voor een experiment dat wel of niet kan slagen. Jij en ik zijn voorbij, het spijt me."

Hij voelde zijn hart samentrekken, zag die grote, verdrietige, mooie bruine ogen die gelijk zijn hart geraakt hadden toen hij zijn ogen de eerste maal op haar liet vallen. Hij begreep haar en misschien had ze gelijk. Ze was jong maar hij was dat toen niet en nu ook niet. Hij wist wat hij voelde en wist wat hij wou en dat was het meisje dat nu een jonge vrouw is geworden en hier voor hem zat.

Hij voelt hoe ze haar hand op zijn wang legt en zachtjes fluistert: "Het ga je goed Jer en bedankt voor alles." Jeremy die niet meer rationeel na kon denken maar alleen de pijn voelde dat hij haar weer zou verliezen stond achter haar op, draaide haar naar zich toe in een strakke omhelzing en drukt zijn lippen op die van haar.

Geschrokken probeert Sarah zich uit zijn omhelzing te bevrijden maar hij was sterk. Te sterk. Ze was niet bang, kon dat nooit zijn niet van een persoon waarvan ze ooit gehouden heeft. Dus verstijfde ze in zijn armen en houd haar lippen strak op elkaar, hij zou uiteindelijk de memo in die met wolken gevuld hoofd krijgen.

Hoe vaak hij ook druk uitoefende, haar lippen gaven geen millimeter mee. Jeremy die dit voelde wist niet of hij kwaad moest worden of uit wanhoop moest huilen, maar besloot dat het beter was om haar los te laten en zich bereid te maken voor de klap die van haar kant uit zou volgen zodra haar handen bevrijd zouden zijn.

Haar ogen flikkerden woedend. "Doe... dat... nooit... meer," mompelt ze woest tegen hem.

En net als hij haar armen los laat en zij hem een bevredigende klap in zijn gezicht wou geven, hem schreeuwend wou vragen wat hem in godsnaam bezielde om zoiets te doen, ziet ze een gestalte zich achter Jeremy bewegen en alsof het niet erger kon staat Gio in de deuropening met zijn handen gebald in vuisten en zijn groene ogen waarin een storm woedde.