Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofdstuk 1.2

Sarah wist niet dat op hetzelfde moment Lailas vier zonen zich buiten op de oprijlaan verzamelden.

"Een welkomstcomité voor mij ik voel me geëerd." grinnikte Giovanni terwijl hij zijn broers begroette.

"Had je gedacht..." mompelde Marcus zachtjes terug terwijl hij een slok van zijn beker koffie nam en met zijn hand over zijn voorhoofd ging terwijl hij zijn zonnebril afnam.

"Migraine, broer lief?

Ik heb gehoord dat het een lange nacht was." Grinnikte hij nu betekenisvol verder.

"Praat me er niet van, ik zou het liefst mijn deken over mijn hoofd trekken en morgen pas wakker worden."

"Laat me raden, de enige reden waarom je momenteel niet onder die deken ligt is omdat mam jou net zoal de rest ook opgebeld en dreigend bevolen heeft om te komen ontbijten?" Ze knikten lachend.

"Ik geloof dat ze ons wil voorstellen aan die meid die sinds een paar dagen bij haar woont." Zei Tony nu

"Hoe heet ze ook al weer?" vroeg hij nu peinzend. Giovanni haalde zijn schouders op.

"Who gives a fuck om de naam laten we het gewoon achter de rug brengen.

Ik heb wel wat beters te doen. Ik bedoel als mam een opvangtehuis wil openen dan doet ze het maar.

Zolang ze maar gelukkig is, mij met rust laat en ik geen babysit hoef te spelen maakt het me niks uit." Hij hoorde hoe zijn broers nu zachtjes begonnen te lachen

"Over namen gesproken." Hoorde hij Gabriel zeggen

"herinner jij je nog aan de naam van die meid die je gisteren mee naar huis hebt genomen?"

Giovanni dacht met een verlekkerde blik terug aan het meisje voor wie hij vanochtend nog een taxi had gepakt en mompelde:

"Sunshine is haar naam en mannen je wilt niet weten welke zonneschijn ze in je leven brengt na een nacht met haar.

Haar ouders hebben de naam juist uitgezocht" Ze schoten gezamenlijk in de lach voordat Gabriel nog altijd lachend vroeg:

"ik moet het je laten Gio, je hebt smaak."

"Geleerd van de beste, maar genoeg over mijn chick wie was dat lekkertje die gisteravond de gehele tijd met je riem aan het spelen was alsof ze niet kon wachten om het te openen.

En is die riem ook uiteindelijk geopend geweest?"

Gabriel schoot in de lach en deed alsof hij een slot op zijn mond zette.

"Een heer geniet en zwijgt en voor de rest geen commentaar." Gio en zijn broers staken hun armen in de lucht en deden alsof ze hem aanbaden als hij hun lachend voor zich uit duwde richting de buitendeur van hun ouderlijke huis met de woorden:"Jullie zijn getikt en het is veel te vroeg hiervoor."

Sarah keek vanuit haar plek boven aan de trap hoe vier jonge mannen de woonkamer in stapten en hoorde hoe één er van na zijn ouders kort opgenomen te hebben vroeg

"Hé mam alles in orde?"

Ze kon van haar plek uit helaas niet alle jongens goed zien omdat ze met hun ruggen naar haar toe stonden, wat jammer was aangezien ze dus pas een beeld over hun kon vormen als ze straks samen zouden zitten.

"Er is niks. Kom we gaan ontbijten." Hoorde ze Laila nu antwoorden terwijl ze richting de eetkamer liep en de mannen achter zich liet.

"Pap?" hoorde ze hun nu bezorgd in koor het woord naar Domenique richten.