Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofdstuk 4.3

Glimlachend stop ik mijn oordopjes in mijn oren en sluit mijn ogen terwijl ik terug denk aan de laatste uurtjes, god wat miste ik mijn vrienden zij zijn de enige die mij een echte thuis gevoel kunnen bezorgen en op hetzelfde moment met grappen en herinneringen voor het eerst sinds weken de pijn in mijn hart een beetje weten te verlichten.

Ze waren volwassen geworden in mijn afwezigheid Cami en Said een koppel, Fouad heeft een echte job, Mo en Clara zijn verloofd en Annisa en Samira gaan studeren.

Ik schijn de enige in de groep te zijn die stil is blijven staan met dezelfde verdriet, pijn en hopeloosheid waarmee ik Nederland toen verlaten had er was niks veranderd voor mij.

De trein reis was lang mijn nek verrekt en de vlucht die we de volgende ochtend in plaats van de avond na niet eens drie uurtjes slaap richting Italië aflegden maakte het er niet beter op.

Vermoeid stappen we de taxi uit en lopen de prachtige villa binnen waarvan de deur ons geopend is worden door de huishoudster van Moniques oom.

"wauw" mompelen we op Monique na tegelijkertijd, terwijl we richting de terras lopen die een geweldige uitzicht bood op de Adriatische kust. De wind speelde met ons aller haren en liet een heerlijke afkoelende afdruk op mijn warme huid na, terwijl we de stenen trappen aflopen naar beneden richting een groep bruingebrande jongens die bij het zwembad zaten.

Het duurde niet lang of Monique werd in de lucht gegooid en net als ik gisteren van de ene jongen naar de andere door gegeven voor een knuffel en een kus.

Ze werden ons voorgesteld als haar neven en niet lang daarna kwam er een wat oudere koppel tevoorschijn die zich voorstelden als Vincent en Marcia haar oom en tante.

"jullie hebben een geweldige huis"zeg ik glimlachend tegen haar tante "dank je wel, we hebben na jaren onze droom eindelijk kunnen waar maken" zegt ze zuchtend terwijl haar blik de kust in de verte afgaat "Italië en dit huis waren altijd al onze droom sinds de eerste maal dat we hier op huwelijksreis zijn geweest toen was het nog een klein hotelletje " deelt ze mij fluisterend mee "het was liefde op het eerste gezicht" ik knik langzaam en voelde de maar al te bekende steek recht door mijn hart waarom schijnt iedereen het je te willen inpeperen dat ze dolgelukkig zijn als jij leid aan een gebroken hart.

"Sarah" hoor ik opeens achter mij ik draai me om en zie een appel mijn richting op vliegen, instinctief steek ik mijn handen op om het tegen te houden. Als haar naar wat ik aanneem neefje de appel godzijdank vangt voordat hij in mijn gezicht terecht komt. Ik leg mijn hand op mijn hart die uit zijn plek dreigde te springen alsof die nog niet genoeg toe gemoed is worden in de laatste weken en hoor Monique "sorry" roepen.

"je weet dat ik een afschuwelijke worp heb." "dan gooi niet met dingen waarmee je iemands gezicht kan beschadigen" roept haar neefje hoofdschuddend terug nog voor ik dat kon doen.

Hij bied mij de appel met een glimlach aan en zegt tegen zijn moeder dat de huishoudster om haar vraagt.

"Nick" hoor ik hem zich aan mij voorstellen "nog een neefje" hij grinnikt en schud mijn hand "we zijn een groot gezin" ik knik "zes jongens ik zie het."

Lang, mooi figuur, geen Giovanni maar mooi met ongelofelijke grijs blauwe ogen en bruin haar met wat plukken blond afkomstige van de uren zon die er op geschenen heeft.

"je moeder roept je" hoor ik Monique nu tegen Nick zeggen terwijl ze mij een schaapachtig blik toewerpt en "sorry van de appel" toe fluistert ik glimlach knikkend terwijl we Nick nakijken die richting zijn moeder loopt.