Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofdstuk 4.5

Zuchtend gooit Sarah haar autosleutels vier uurtjes later op de hal tafel en loopt naar boven naar haar kamer.

Ze is met vriendinnen uit eten gegaan, ze at liever een visburger bij de McDonald's in plaats van een medium steak thuis met de gespannen sfeer die er sinds vanmiddag hing.

Laila had avond shift en Domenique werkte overuren. Het huis was leeg en stil. Een welkome geschenk normaal gezien, maar niks anders dan een vloek vanavond.

Ik wou niet aan hem denken, zijn gekwetste blik niet voor ogen halen. Maar dat zou gebeuren. Hoe langer ik alleen zou blijven met mijn gedachtes, hoe makkelijker het zou zijn om in woede of zelfmedelijden te zwelgen.

Ik sta boven aan de trap voor een moment stil en neem de sereniteit van het huis in mij op. De stilte was bedrukkend.

Ik wist dat die onbeduidende kus van vanmiddag de toon van onze toekomstige relatie had gezet. Het was nu officieel over en we konden niet meer terug.

Ik loop zuchtend mijn kamer binnen hij zal vast weer Kathy zijn bed in hebben getrokken en zijn woede en gekwetste mannelijke echo op haar lichaam afgereageerd hebben precies zoals twee maanden geleden.

Ik doe het kleine lampje bij het hoofdeinde van mijn bed aan en loop naar mijn aankleedkamer waar ik uit de la van mijn kaptafel een watten schijfje neem en wat reinigingsmelk op giet.

Ik begin langzaam mijn make-up te verwijderen als zijn gekwetste blik van voorheen door mijn gedachte flitst en ik een steek door mijn hart voel trekken. Woedend gooi ik de watten schijfjes in de vuilbak.

Waarom doe ik mezelf dit toch verdomme aan?

Hij heeft erom gevraagd. Ik heb niks verkeerds gedaan, dus waarom voel ik mij verdomme schuldig.

Ik begin als een bezetene mijn oorbellen en de twee ringen om mijn vingers eruit te trekken om bij de sluiting van mijn ketting die maar niet open wou op te geven.

Kennelijk werkte alles, maar dan ook alles tegen mij vandaag, als ik nog een laatste maal probeer het kettinkje te openen.

Ik geef het niet veel later met een steek in mijn hart op. En om niet door mijn knieën te zakken en mezelf over te geven aan een huilkramp steun ik met mijn hoofd gebogen en tranen die achter mijn oogleden prikten met een zwaar hart op mijn kaptafel.

Het deed pijn om te beseffen dat ook na weken van goed na te denken en een besluit gevat te hebben om onze relatie te beëindigen het daadwerkelijk voorbij was.

Ik wou nu niks anders doen dan mijn bed in kruipen, mijn deken over mijn hoofd trekken en zwelgen in mijn eigen verdriet. Als ik warme vingers op mijn nek voel. En geschrokken op kijk recht in de spiegel voor mij en Giovanni achter mij zie staan.

Voor een ogenblik staren we elkaar door de spiegel heen aan mijn ogen groot en geschrokken de zijne verdrietig en moe.

Ik zie hoe zijn handen mijn ketting voorzichtig vast nemen, hij draait de ketting langzaam rond mijn nek om zo bij de sluiting te komen en zonder mijn blik door de spiegel heen los te laten opent hij het en verwijderd het voorzichtig.

Ik hou mijn adem in als ik voel hoe hij tijdens het verwijderen, met zijn vingers over mijn nek glijd.

Nog altijd woordloos legt hij het gouden stukje sieraad weg legt zijn handen op mijn

schouder en draait mij naar hem toe "we moeten praten." zegt hij nu zacht

129

Zijn stem, zijn met pijn gevulde ogen lieten mij uit de schok dat hij daadwerkelijk nu voor mij staat na het voorval vanmiddag ontwaken.