Sad eyes never lie (afgeschreven)

Hoofdstuk 3.11

AUB de beloofde XXL vervolg veel lees plezier

ps er zijn mensen die dit als de hoofdstuk  zien dit is niet de laatste hoofdstuk het verhaal gaat tot hoofdstuk 6.1

zie linker bovenhoek mocht het toch niet werken laat mij dit weten.

cami

Gio die nu vloekend de krabben op zijn hand verzorgde kijkt naar Kathy wiens gezicht er nog erger uit zag dan zijn hand. De krabben liepen langs haar wang richting haar nek en hier en daar zag je plukken haar op zijn bed en op de vloer. Zuchtend probeer ik haar getier buiten te sluiten. Ik wou haar het liefst mijn woning uitgooien en mijn hoofd onder een kussen verbergen. Sissend gooi ik de watten gedrenkt in desinfecteermiddel in de vuilbak bij het voelen van de scherpe trekken die het veroorzaakt op mijn hand. Haar ogen kon ik niet uit mijn hoofd zetten, vol pijn. Ze voelde zich verraden. Net goed, dan weet ze hoe ik mij voelde na haar in de armen van die klootzak te zien.
Vermoeid wrijf ik in mijn ogen als ik opeens alert naar Kathy kijk na de woorden: "Ik ga een aanklacht indienen tegen die gek. Verdomme nog aan toe kijk mijn gezicht," briesend uit haar mond te horen.
Ze neemt zichzelf in de spiegel op. Zuchtend draai ik haar naar me toe. Het laatst wat ik nu nodig heb is een rechtszaak. "Doe mij een plezier Kathy en vergeet haar. Ze is het niet waard." Hoewel ik haar haatte voor wat ze gedaan heeft kon ik mijn hart er niet van weerhouden om pijnlijk samen te trekken bij het uitspreken van deze woorden, omdat ook mijn hart wist dat dit een grove leugen is.
"Ze heeft mij zo toegetakeld en je verlangt dat ik haar laat lopen?" Ik sluit mijn ogen, zucht en doe dan dat waar ik goed in ben. Ik werp haar een zwakke glimlach toe, laat mijn hand over haar beschadigde wang glijden en druk mijn lippen zacht op haar lippen. "Doe het voor mij, alstublieft," fluister ik nu zacht in haar oor terwijl ik mijn lippen plagend over de zijkant van haar voorhoofd laat glijden.
Ik wist dat ik gewonnen had op het moment dat haar gebalde vuisten zich vastklemden aan

mijn T-shirt.
"Ik heb geen ontbijt thuis, als je wilt kunnen we ergens wat gaan eten." Ze schudt haar hoofd wild. "Als jij denkt dat ik jouw woning verlaat om ergens in het openbaar wat te gaan eten ben je gek." Hij zucht. "Dan laat ik wat uit het restaurant komen, ik heb nog wat tijd voordat ik op bureau moet zijn." Ze glimlacht tevreden en loopt richting de woonkamer om daar plaats te nemen op de bank met haar voeten onder zich opgetrokken alsof ze daar thuis hoorde. Alleen bij de gedachte dat hij haar straks duidelijk moest maken dat het een eenmalige gebeurtenis is geweest liet de migraine opkomen. Dus stopt hij de zorgen van Kathy nu in zijn achterhoofd, neemt zijn GSM en bestelt ontbijt om twee uur daarna naar zijn werk te vertrekken.

99
Sarah die op wonderbaarlijke wijze drie uurtjes geslapen heeft, stommelt vastbesloten met een kapotte rib richting de kleine badkamer. Ze zet de douche aan en staart naar haar eigen kapotte spiegelbeeld. Een bleek gezicht, twee ogen waarvan er 1 opgezwollen en blauw is en een gesplitste lip maakten het geheel af. Haar haren vielen dof rond haar hartvormige gezichtje. Ze voelde zich waardeloos, ongeliefd en ongelukkig dus ze voelde zich precies zoals ze eruitzag, afschuwelijk.
Ze had vandaag de bevestiging gekregen dat ze nooit net als andere meisjes zou kunnen genieten van haar jeugd. Nooit gewoon een gezonde normale liefde zou kennen zonder dat die op de één of ander manier van haar afgepakt wordt. Ze zou nooit genoeg kunnen zijn voor de mensen om haar heen, noch geaccepteerd worden zoals ze was.
Dus sneed ze net zoals twee jaar geleden diep en snel. Ze hoorde het zakmes, dat ze als preventie na Marks aanval op haar van Gio gekregen heeft, op de grond vallen.
Als in trance staart ze naar het zilveren blad ervan dat nu bedekt was met het rood van haar bloed. Ze loopt langzaam terug naar haar bed en neemt plaats. Ze voelt de wonden die het mesje teweeg gebracht heeft pijnlijk trekken maar kon het niet helpen om ook opluchting te voelen. Ze was haar leven zo beu dat ze blij was dat het bijna voorbij zou zijn.
Ze gaat rechtop tegen de hoofdsteun zitten en laat haar gedachtes vrij. Ze geloofde in god en wist dat zelfmoord verboden was maar in de laatste jaren voelde het aan alsof god haar verlaten heeft. Ze voelde zich leeg vanbinnen, het voelde aan alsof de wereld van haar af wou door telkens dat ene ding of die ene persoon die haar gelukkig maakten van haar af te nemen, dus zou ze iedereen een plezier doen en voor eens en altijd verdwijnen uit hun leven. Geen pijn meer voor hen noch haar.