Alamin ang buong kwento tungkol sa madilim na nakaraan ni Patient 95.
---
Please don't buy, sell, or copy then revise my story, chingus. Don't plagiarize my work. Kung may nakita man kayong same plot ng story ko, please message me immediately. T...
Andito pala ako ngayon sa tapat ng Seoul Mental Hospital. This is my first day as a new recruited psychiatric nurse. I felt so honored of getting in this job kahit alam kong mahirap. This is one of my dream job ever since I was young. My mother was a psychologist and she told me that when I grow up, she wants me to be a psychologist. But ended up being a psychiatric nurse. Hahahaha.
By the way, ako nga pala si Kang Seulgi. I'm 21 years old and I live in Danwon-gu, South Korea but moved here in Seoul when I was younger dahil sa work nila eomma at appa. Namatay sila nung 18 years old pa lang ako. They died in a car accident so ako na lang ang nag-aalaga sa sarili ko. Pumasok ako as a maid sa tita ko para matustusan ang mga pangangailangan ko sa school. I'm so glad na mabait ang pamilya ni tita. When I turned 21, I started to look for a job. Ilang trabaho na yata ang nahanap ko pero di ako tinanggap. But now, I found one and magpupursigi ako para sa future ko. Gusto ko rin makatrabaho abroad. I want to go to America and look for a job there and start a family. O diba? Taas ng pangarap ko ano? Hahahaha.
Okay, back to the present.
Pumasok na ako sa loob ng building alangan namang pumasok ako sa labas. Dejk. Nilapitan ko yung guard para itanong kung asan yung office ni Doctor Oh Sehun.
"Umm, excuse me."
"Po?" sambit ng guard.
"Asan po yung opisina ni Doctor Oh Sehun?"
"Ahh this way po."
Nilakad ako ng guard ng hospital na to papunta sa office ni Doctor Oh. Pagkapasok ko sa opisina, bumungad sa harap ko ang isang babae.
"Hello po~" bati ko sabay bow.
"Oh, hello! Mag-aapply po ba kayo ng trabaho?" tanong nung babae.
"Hindi po. First day ko po ngayon."
"Ahh. You must be Miss Kang Seulgi, right?"
"Ah, opo. Ako nga po."
"Pasok po kayo. Andun po ang table ni Doctor Oh."
"Thank you po." nagbow muna ako saka pumunta na sa table ni Doctor Oh at saktong andun din siya at may inaasikasong mga papeles.
"Hello po~ I'm Kang Seulgi." bati ko saka nagbow.
Tumingala siya sa akin. "Hello. Please take a seat."
"Thank you." umupo na ako.
"Are you the new recruited psychiatric nurse here?" tanong niya.
"Yes. I am."
"Ah, I'm Doctor Oh Sehun. Nice to meet you." nilahad niya yung right hand niya at nakipagshake hands sa akin. May binigay siyang schedule board sa akin. "These are your schedules and you're handling patient 95."
May ipinakita siyang personal information form sa akin.
Personal Information
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Patient #: 95
Name: PARK Jimin
Age: 21
Birthday: 13 October 1995
Birthplace: Busan, South Korea
Blood Type: A
Disorder/Diagnosis: Post Traumatic Stress Disorder
"Kulang pa yang information na nakuha namin galing sa pasyenteng iyan. Basta dating sikat na game master siya dito sa Seoul. Di pa rin namin mainterview yung pamilya niya." sambit ni Doctor Oh.
Ang gwapo naman nitong patient 95 na to. Sayang nga lang kasi nga you know, baliw hehe. Pero wawa naman siya hmf.
"Anyways, bukas ka na muna magsisimula sa shift mo. Itotour ka ni Ms. Bae Joohyun sa building. Siya nang bahala sa'yo." sabi pa ni Doctor Oh.
"Opo. Marami pong salamat, Doctor Oh."
"Just call me Sehun. Wag kang masyadong formal. 94liner ako gaya mo at naiilang ako." sabi niya sabay tawa.
"Right, Sehun..." nagbow na ako saka umalis na sa office kasama yung babae kanina na nagngangalang Bae Joohyun.
"Hello~" maligayang bati ni Ms. Bae.
"Hello po, Ms. Bae." bati ko tas nagbow.
"Ah, ang formal mo naman hahaha. Just call me Joohyun unnie pero wag kang formal ah? Let's be friends, okay?" nginitian ko lang siya as a respond then nodded.
Nilibot na niya ako sa whole building including the rooftop. Pinakilala niya sa akin yung mga equipment na ginagamit sa trabaho. Nilibot din niya ako sa magiging dormitory ko hahaha.
"I've heard about your story. So, dito ka na lang muna magstay kasama ako. Ne, we're dorm mates!" sambit niya sabay tawa ng mahina.
"Ah, by the way, unnie. Pwede ko bang makita yung patient 95?" tanong ko.
"Ah sure. Halika. Sumama ka sakin."
Pumunta na kami sa kwarto nung patient 95 which is located sa 4th floor. Bumaba na kami mula sa 9th floor at dumeretso sa room 95. Tumigil kami sa harap ng kwarto at sumilip mula sa maliit na bintana ng pintuan.
"Yan si Park Jimin namely patient 95. Hindi naman siya hirap alagaan but he is still considered as one of the dangerous patients that this mental hospital had." sambit ni Joohyun unnie.
I looked at her, "One of... dangerous patients? How?"
She then sighed, "Once you ask him about his past, bigla ka na lang niyang atakihin at parang ayaw ka niyang mabuhay pa once na mahawakan ka na niya. He's badly traumatized."
"Ano bang nangyari sa kanya dati?"
"As what I've heard, isang serial killer ang pumatay sa mga kaibigan niya at muntik na siyang mamatay dahil dun. Nacoma siya for 3 months at nung nagising siya, bigla na lang siyang nagsisigaw at sinasakal yung mga nurse na nasa paligid niya."
"Wala pa bang balita sa pumatay sa mga kaibigan niya?"
She shook her head, "Wala pa. Isang taon na ang nakalipas, wala pa ring balita tungkol sa paghahanap ng serial killer na yun. Strange right?"
Napatingin ako kay patient 95 at napaisip. Very strange. Isang taon na pero wala pa ring balita mula sa mga naghahanap nung serial killer.
Kung sino man siya, sana magpakita na siya at aminin ang krimeng ginawa niya. Pero ang problema ko ngayon...
Tatagal ba ako sa trabaho kong ito?
What if hindi?
Kung magpapatuloy ako, what will happen to me? I felt something bad pero bahala na. Opportunity ko na tong makatrabaho at makamit ang mga pangarap ko.
That's right, Ddeulgi. You can do it! Aja fighting!
