Patient 95 (BTS Horror Fanfic)

Chapter Forty-Seven

[Jimin's POV]

"Dahil sa'yo namatay ang kapatid ko!" sigaw ni Sehun na siyang ikinagulat namin.

"Anong--" magtatanong na sana ako pero pinutol ito ni Sehun.

Bastos.

"Oo. Ako ang kapatid ni Shinah. Ako si Kwon Dokyung." naiiyak na sambit ni Sehun.

Kaya pala medyo familiar tong lokong to kasi kapatid siya ni Shinah.

"I've waited for her all these years. I've been searching for her nung sinabi kong iwanan na niya ako dun sa gubat ng mga demonyo na yun. Buti na lang at di ako nakita ng mga parents ko and I was saved by a rich but nice family. At nung tumungtong ako ng college. I looked for Shinah and I've found her. I told myself na hindi muna ako magpapakita at magpapakilala sa kanya. Gagawin ko na sana sa oras na yun pero anong ginawa mo? Niloko mo siya at ninakaw mo pa laro niya." dagdag pa niya.

"Sehun, di ko naman alam na sa kanya yun. I loved Shinah so mu--" pinutol ulit ni Sehun yung sasabihin ko.

"Shut up!" sigaw niya tas nagpaputok ulit na ikinagulat namin ni Seulgi at napatili pa siya.

"You loved her? Sure ka? Kahit di pagmamay-ari yun ni Shinah, dapat hindi mo pa rin ninakaw!"

"Nagsisisi na ako sa ginawa ko, Sehun! Nagsisisi na ako at habambuhay kong pinagsisihan yun na pati mga kaibigan ko namatay dahil sa akin!" sabi ko.

Kahit ba naman ngayon binabalik pa rin yang issue na yan? Namatayan na nga ako tas ipamukha pa talaga sa akin ang kasalanan ko? Alam kong nagkamali ako kaya nagsisisi ako! Eto na nga ako oh. Tinatanggap ang mga parusang ibinigay ng Diyos sa akin dahil sa mga masamang nagawa ko.

Bigla naman ngumisi patagilin si Sehun.

"Speaking of your friends," sambit niya. "Masunurin din pala yang best friend mo."

Anim best friend ko. Alin ba sa kanila?

"Sinong best friend ko?" tanong ko.

"Kim. Tae. Hyung." sagot niya tas tumawa ng loko.

"Anong kinalaman ni Taehyung dito?" tanong ko ulit. Kinakabahan ako kung anong connection ni Taetae kay Sehun.

"Guess." sagot niya na may pangungutya. Nainis na ako kaya sinigawan ko siya.

"SAGUTIN MO NANG MAAYOS ANG TANONG KO!" sigaw ko.

"Easy, easy." sambit niya tas tumawa. Aba bwes*t to.

"Siya lang naman ang sumira sa inyo."

Nagkasalubong ang dalawa kong kilay. "Anong sumira sa amin?"

Naiinis na suminghap si Sehun at naaasar niyang tinignan ako.

"My god Jimin! Ang slow mo p*ta ka!" sigaw niya. "Siya lang naman ang pumatay sa mga kaibigan mo gets mo?!"

"Kalokohan! Hindi totoo yan!" sigaw ko. "Isa rin siya sa mga namatay!"

Tumawa si Sehun. "Hah! Kasi ako pumatay sa kanya?"

Di ako makasalita sa narinig ko. How is that possible? Naguguluhan na ko. Naguguluhan na talaga ako. Hindi ko na alam kung anong nangyayari. Gulong gulo na ko sa sitwasyon. Di ko alam kung paniniwalaan ko ang pambibintang niya sa yumaong kong best friend na si Taehyung na siya ang pumatay sa lima kong mga kaibigan.

Sumasakit na ulo ko sa dami ng mga katanungang gumugulo sa isipan ko ngayon.

"Then why were you trying to cure my PTSD?" mahina kong tanong.