Patient 95 (BTS Horror Fanfic)

Chapter Two

"Chapter Two: Meeting Patient 95"

[Seulgi's POV]

*kring!*

The alarm clock rang.

"Argh~!" I shift my body to the other side of my bed as I covered my head.

*kring!*

I immediately got up. Kulang na lang eh ipatapon ko na tong alarm clock ko. Pero syempre joke lang, wala akong sapat na pera pambili hahahaha.

Pumunta na ako sa banyo to wash up then yeah, ginawa ko yung morning routines ko. After that, pumasok na ako sa trabaho. Second day ko talaga to pero sabi ni doc na ngayon lang ako magsisimula sa shift ko.

---

Andito na ako sa tapat ng pinto ng kwarto ni Jimin aka Patient 95 at dala-dala ko na yung mga gamit na kailangan hehe. To be honest, it's my very first time to take care a mental disabled patient huhu pero kakayanin ko to. Fighting!!

I turned the door knob slowly and the door creaked open revealing a handsome guy sitting on a bed watching from afar.

"Hello~" I greeted him with a smile. He just looked at me blankly. I closed the door behind me and then sighed.

Lumapit ako sa kanya at umupo sa isang lumang upuan katabi ng kama. Sayang talaga siya. Ang gwapo niya. Matangos ang ilong, pouty yung lips at pinkish, light tan yung balat niya, yung singkit niyang mata na napakaganda titigan, yung orange-dyed hair niya na mas ikinagwapo niya at yung masculine bo—

"Seulgi?"

Lumingon ako para makita kung sino yung tumawag.

"Oh, Joohyun unnie, ano yun?"

"Wala naman. Good luck sa trabaho mo." she said with a smile then closed the door. Dahil sa sinabi niya, kinabahan ako bigla. Ano ba yan hahaha.

"Jimin-sshi?" tawag ko sa lalaking nasa harap ko. Tulala pa rin siya.

I sighed. "Ako nga pala si Kang Seulgi. I'm 21. Ikaw?"

Wala pa rin siyang sagot. Okay. Awkward ._.

I sighed again. "Gusto mo ba ng pagkain? Tubig?"

He finally looked at me and nodded. Napangiti naman ako. Ay shet. Kinilig ako dun ah. Nagka-eye-to-eye contact kami nakuu xD

"Sandali lang ah, kukuha lang ako."

Tumayo na ko at lumabas. Nasa 2nd floor yung vending machine kaya kailangan ko pang bumaba. Habang naglalakad ako, nakaramdam agad ako ng lamig. Pota. Ang init init sa labas tas hindi naman gaano kalakas yung aircon hmp.

Hinayaan ko na lang at pumasok na sa elevator.

---

Naghulog na ko ng pera at pinindot yung button kung saan nalocate yung Fita [A/N: Kunwari may Fita sa SoKor kaya wag kayong ano xD]. Kinuha ko na yung Fita sa baba ng vending machine. Nang makatayo ako, napatingin ako sa clear glass ng machine. May nakita akong isang babae na nakaputi na nakareflect dun sa glass kaya napatalon ako nung makita ko yung babae. Bumilis yung kabog ng dibdib ko. Nakakatakot. Di ko maexplain yung itsura nung babae kanina lang.

Agad akong pumunta sa 4th floor kung saan nandun yung kwarto ni Jimin. Nang makapasok na ko sa kwarto niya, agad kong sinara yung pintuan at humihingal pa ko.

Tinitigan niya lang ako. Ang expressionless niya. Di ko mabasa yung iniisip niya at yung nararamdaman niya ngayon. Lumapit na lang ako sa kanya at binigay yung dala kong Fita.

"Sorry Jimin ah? Di ko nadala yung softdrink na pangtulak mo. Natakot kasi ako." sambit ko. Tiningnan niya lang ako habang kinakain yung biscuit.

Umupo ako sa tabi niya. Dahil curious ako, gusto kong malaman past niya. Sana maikwento niya. Sayang kaya kagwapuhan niya T^T

"Jimin-sshi, pwede mo bang ikwento yung past mo? Like yung nangyari sa'yo bago ka... You know... Naging ganito? Makikinig ako."

Tumigil siya sa pagkain at parang nag-iisip. Wow, ngayon ko lang nakitang 'tong nag-iisip hahaha. Bigla niyang binitawan yung Fita na kinakain niya at napahawak sa buhok niya at nagsisigaw. Napatayo ako.

"Jimin? Okay ka lang?" lumapit ako sa kanya oara pigilan siya sa ginagawa niya. Hala shit. Dapat di ko na lang tinanong yun. Baka malala talaga nangyari sa kanya.

"Jimin? Jimin?? Tama na. Stop. Ji—" naputol yung salita ko nang bigla niya kong sinakal.

Pinagpapalo ko yung mga kamay niyang nakahawak sa leeg ko. "Ji...min... S–stop... I–I c–can't br–breathe..."

Ang lakas niya. Hindi ko maalis yung kamay niya sa leeg ko. Unti-unti na kong nanghihina na napaluhod na lang ako sa sahig. Hindi na ko masyadong nakakarinig at unti-unti ng dumidilim yung pananaw ko.

"KANG SEULGI!"

Then everything went black.