Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
-Dostałem dzisiaj sms-a od Duncana, że Erak siedzi w psychiatryku.-rzekł Halt do swojego dawnego ucznia. -Erak?! Dlaczego?-spytał zdumiony Will. -Był na wojnie w Syrii i dostał ataku furii więc zaczął machać toporem na wszystkie strony, a ludzie bali się do niego podejść. -No tak. Cały Erak. Ale wypuszczą go? -Tak. Powiedzieli, że trzeba poczekać aż ochłonie i poradzili mu żeby następnym razem darował sobie walkę. -Wątpię, że posłucha. On jest wprost stworzony do walki.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Halt wybrał się na odwiedziny do Horace'a, Cassandry i ich córki Madelyn. -Halt!-krzyknął rosły rycerz widząc zwiadowcę.-Jak miło cię widzieć! -Ciebie też-burknął tamten czując potężny uścisk ręki na swojej dłoni. -Och... Wybacz... -Może wybacze jak wreszcie nie będę miał za co wybaczać bo przestaniesz mi miażdzyć rękę. -Postaram się! Słowo rycerza! -Tak, tak... -Będziecie tak stać na dworzu czy może w końcu wejdziecie do środka?!-wołała Cassandra z salonu. Obaj mężczyźni weszli do domu. Po chwili wprawne ucho Halta usłyszało tupot małych stóp. I wiedział już, że te stopy należą do Madelyn, trzyletniej księżniczki. -Wuwa!-krzyknęła. Wuwą nazywała wujka. -Cześć mała!-odpowiedział zwiadowca. Dziewczynka wyciągnęła rękę w stronę noża tkwiącego w skurzanym pasie Halta. -Madelyn, nie! Nie wolno!-powiedziała stanowczo Cassandra. Trzylatka od razu się cofnęła słysząc głos matki. -Łoć, Łoć!-zawołała do "wuwy" biegnąc jednocześnie do swojego pokoju. "Łoć" znaczyło "choć". Zwiadowca westchnął i ruszył za dziewczynką. Po jakichś 10 minutach oglądania jej zabawek wrócił do salonu. Cassandra poczęstowała go kawą (oczywiście z miodem) i wspólnie usiedli przy stole. Rozmawiali, śmiali się i opowiadali sobie nawzajem historie ze swojego życia. Halt mówił trochę mniej, ale za to uważnie słuchał. Może nie było tego po nim widać z resztą jak zwykle, ale bardzo lubił takie opowieści. Minęło już kilka godzin. Zwiadowca musiał już wracać. Pożegnał się z Horace'em i jego żoną, a potem wyszedł. Wszedł do domu i zastał w nim Willa i Gilana pijących kawę. Śmiali się i krzyczeli na cały głos. -Jesteście tacy głośni, że zaraz Morgaratha obudzicie!-burknął Halt. -No dobrze już dobrze. Będziemy ciszej.-odpowiedzieli młodsi zwiadowcy niemal równocześnie. -Dużo ciszej macie być. Tak o jakieś 99,5%. O 22:00 głosy ucichły. Gilan poszedł do swojego domu, a dwaj pozostali mężczyźni położyli się do łóżek.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Will wstał wcześnie i udał się do swojej dziewczyny. -Cześć!-zawołał widząc ją. -Cześć!-krzyknęła uradowana i jednocześnie zaskoczona Alyss. -A co ty tu robisz?-spytała przytulając się do swojego chłopaka. -Pomyślałem, że wpadne, pogadamy sobie... -Aha.... Coś jeszcze...? -No dobra chciałem też dostać buziaka-przyznał się zwiadowca z niewinnym uśmiechem na twarzy. -I dostaniesz.-powiedziała, a potem pocałowała Will'a w policzek. Usiedli i wypili kawę, a potem rozmawiali sobie o swoich zabawnych przygodach. Bardzo lubili nawzajem słuchać swoich historyjek. Czuli się przy sobie bardzo przyjemnie. Potem chłopak wyszedł i niepostrzeżenie wszedł do swojego domu. -Nie, Will'u. Wcale się cie nie widzę.-powiedzial Halt z (dość dużą) nutą sarkazmu. -Oj no weź! Mógłbyś chociaż udawać, że udało mi się ciebie nabrać. -Mógłbym. Ale nie chcę. Bo wcale ci się nie udało. -No tak. Chyba za dużo od ciebie wymagam. Starszy zwiadowca nic już nie odpowiedział.
