Χάρι Πότερ: Τα 19 Χρόνια [Υπό Διόρθωση]

Γκρίμολντ Πλέις

Ο Ρον και η Ερμιόνη αναχώρησαν για την Αυστραλία δύο εβδομάδες μετά τον καβγά με την κυρία Ουέσλι.

Η μέρα της αναχώρησής τους ήταν ιδιαίτερα δραματική. Η κυρία Ουέσλι πρέπει να τους αγκάλιασε τουλάχιστον είκοσι φορές πριν καταφέρουν να φύγουν.

"Να προσέχετε και να μου γράφετε κάθε μέρα," τους είπε με βουρκωμένα μάτια.

"Μαμά, και κάθε μέρα να σου γράφουμε τα γράμματα θα αργήσουν να έρθουν," είπε ο Ρον απαυδισμένος.

"Θα σας γράφουμε κάθε μέρα κυρία Ουέσλι," υποσχέθηκε η Ερμιόνη, αγνοώντας το σχόλιο του Ρον.

"Θα είμαστε μια χαρά, μαμά," είπε ο Ρον, αγκαλιάζοντας για τελευταία φορά τη μητέρα του. Έπειτα, έπιασε το μπράτσο της Ερμιόνης και διακτινήστικαν με ένα δυνατό κρακ.

"Πάμε πάνω," μουρμούρησε η Τζίνι "Δεν θέλω να ακούσω την κλάψα της μαμάς."

Και είχε δίκιο γιατί μόλις έφτασαν στη σκάλα, ακούστηκε η φωνή της κυρίας Ουέσλι, που μοιρολογούσε, λες και τα παιδιά είχαν πεθάνει.

"Αχ! Γιατί άφησα το γιο μου να πάει τόσο μακριά..."

Οι φωνές της πνίγηκαν όταν έφτασαν έξω από το δωμάτιο της Τζίνι.

"Εγώ θα πάω να διαβάσω λίγο. Θα τα πούμε αργότερα," είπε ο Χάρι στην κοπέλα, η οποία ένευσε καταφατικά, άνοιξε την πόρτα του δωματίου της και εξαφανίστηκε πίσω της.

Ο Χάρι ανέβηκε στον τελευταίο όροφο του Μπάροου, εκεί όπου ήταν το δωμάτιο που μοιραζόταν με τον Ρον, και μπήκε μέσα, ψάχνοντας τα βιβλία του και τις περγαμηνές του. Μόλις τα βρήκε, κάθισε κάθισε στο κρεβάτι του και ξεκίνησε το διάβασμα.

Δεν ήξερε πόσες ώρες μελετούσε όταν σήκωσε το κεφάλι από το βιβλίο που διάβαζε για να ξεμουδιάσει τον λαιμό του. Είχε ολοκληρώσει τη μελέτη μιας σειράς ξορκιών τα οποία κυρίως χρησιμοποιούνται στο σπίτι.

Σηκώνοντας το κεφάλι του, μια φιγούρα πέρασε σαν σίφουνας έξω από το παράθυρό του. Γεμάτος απορία, σηκώθηκε από το κρεβάτι και πλησίασε το παράθυρο για να δει τι ήταν αυτό που μόλις είχε περάσει.

Ήταν η Τζίνι που πετούσε με το παλιό σκουπόξυλο του Ρον, τη Σαρώστρα 11. Παρόλο που δεν έφτανε με τίποτα τις ταχύτητες της Αστραπής, κινούνταν σχετικά γρήγορα.

Η Τζίνι πετούσε γύρω από το αυτοσχέδιο γήπεδο κουίντιτς του Μπάροου και γύρω από το κτήριο. Έδειχνε απελευθερωμένη, σε ένα κόσμο μακριά από την πραγματικότητα. Είχε αφήσει τα μαλλιά της ελεύθερα καθώς πετούσε και ο άνεμος περνούσε μέσα τους, κάνοντας τα να κυματίζουν.