Χάρι Πότερ: Τα 19 Χρόνια [Υπό Διόρθωση]

Παλιές και νέες φυσιογνωμίες

Επιτέλους, έφτασε η 1η Σεπτεμβρίου. Ο Χάρι δεν είχε καταλάβει πότε πέρασαν τρεις μήνες από την τρομερή Μάχη του Χόγκουαρτς και την πτώση του Βόλντεμορτ, πότε είχε περάσει το καλοκαίρι και πότε ξεκίνησε η νέα σχολική χρονιά για τους μαθητές της σχολής. Ήταν παράξενο που δεν θα επέστρεφε στο κάστρο. Από την άλλη, το προτιμούσε έτσι. Ήταν βέβαιος πως θα τους ήταν αδύνατο να επιστρέψει εκεί μετά από όσα συνέβησαν. 

Για πρώτη φορά, το Μπάροου ήταν σχετικά πιο ήρεμο από άλλες χρονιές εκείνο το πρωινό. Στο σπίτι βρισκόταν μονάχα η Μόλι με τα κορίτσια και ο Ρον. Ο Χάρι ήρθε πάνω στην ώρα για να τις συνοδέψε στο σταθμό. Παρά τις διαμαρτυρίες της Τζίνι, η Μόλι επέμεινε να έρθει μαζί τους. "Τελευταία φορά είναι που θα σας ξεπροβοδίσω," είχε πει με μάτια βουρκωμένα. Ο Άρθουρ είχε φύγει ήδη στη δουλειά. 

Έφτασαν στο σταθμό του Κίνγκ Κρος με παράπλευρο διακτινισμό και φόρτωσαν τα μπαούλα της Τζίνι και της Ερμιόνης σε δύο καροτσάκια. Στη συνέχεια, κατευθύνθηκαν προς τις πλατφόρμες εννέα και δέκα. Αφού βεβαιώθηκαν ότι κανένας δεν κοιτούσε, πέρασαν μέσα από το διαχωριστικό που χώριζε τις δύο πλατφόρμες και βρέθηκαν στην πλατφόρμα εννέα και τρία τέταρτα. 

Η ώρα ήταν έντεκα παρά τέταρτο και η πλατφόρμα ήταν γεμάτη κόσμο. Η κόκκινη μηχανή του «Χόγκουαρτς Εξπρές» ξερνούσε τουλούπες λευκού ατμού που τύλιγαν την πλατφόρμα. Κατευθύνθηκαν προς το τρένο, ενώ γύρω τους γονείς και παιδιά αποχαιρετούσαν ο ένας τον άλλον μέσα σε μία συναυλία από γέλια, κλάματα, φωνές και κραξίματα από κουκουβάγιες. Ο Χάρι και ο Ρον βοήθησαν την Ερμιόνη και τη Τζίνι να φορτώσουν τα μπαούλα τους στο τρένο. Έπειτα, έφτασε η στιγμή του αποχαιρετισμού. 

Η Μόλι είχε πλαντάξει στο κλάμα καθώς αγκάλιαζε την Τζίνι, μουρμουρίζοντας κάτι ακατάληπτο για το πώς είχαν μεγαλώσει όλα τα παιδιά της. Η Τζίνι προσπαθούσε αμήχανα να την ηρεμήσει. Ύστερα, η κυρία Ουέσλι αγκάλιασε την Ερμιόνη σφιχτά, σαν να ήταν δικό της παιδί. Ανέκαθεν έτσι της φερόταν. 

"Κυρία Ουέσλι, σαν ευχαριστώ για όλα," είπε σιγανά η κοπέλα. 

"Μην λες ανοησίες, χρυσό μου," την αποπήρε η κυρία Ουέσλι. "Το σπίτι μας είναι πάντα ανοιχτό, να το ξέρεις."

Στο μεταξύ ο Ρον αγκάλιασε την αδερφή του, πράγμα σπάνιο, καθώς συνήθως τρώγονταν μεταξύ τους. Ο Χάρι χαμογέλασε αμυδρά. Έπειτα, η Τζίνι στράφηκε προς αυτόν. 

Στο μυαλό του είχε τόσα πολλά που ήθελε να της πει, αλλά καμία λέξη δεν βγήκε από το στόμα του. Το μόνο που έκανε ήταν να την αγκαλιάσει σφιχτά. Θα περνούσε αρκετός καιρός μέχρι να την ξαναέβλεπε και θα του έλειπε τρομερά, το ήξερε. Ένιωθε ότι τρεις μήνες δεν ήταν αρκετοί για να καλύψουν το κενό της απουσίας του κατά το προηγούμενο διάστημα. Να που πάλι όμως θα έπρεπε να είναι χώρια. 
Επιπλέον, ο Χάρι ανησυχούσε για την Τζίνι. Το «Χόγκουαρτς» είχε εξίσου κακές αναμνήσεις και για εκείνη. Θα μπορούσε να το αντέξει όλο αυτό;