Χάρι Πότερ: Τα 19 Χρόνια [Υπό Διόρθωση]

Τέλος παιχνιδιού

Τις επόμενες δύο εβδομάδες μετακινούνταν διαρκώς από κρησφύγετο σε κρησφύγετο σε όλη την Αγγλία. Ήταν μία επικίνδυνη αλλά έξυπνη τακτική για να μην μπορούν να τους εντοπίσουν εύκολα οι Χρυσούχοι. Βέβαια η Τζίνι γνώριζε ότι όλα αυτά κανένα νόημα δεν είχαν αφού οι Χρυσούχοι ούτως ή άλλως γνώριζαν πού ακριβώς βρίσκονταν κάθε φορά χάρη στον Ντράκο Μαλφόι. 

Όσο οι μέρες περνούσαν, όλοι γίνονταν πιο νευρικοί, ιδιαίτερα ο Λούσιους. Ήταν βέβαιος ότι ο Χάρι θα έκανε την απερισκεψία να εμφανιστεί όταν τελικά τους εντόπιζε το Υπουργείο. Ο στόχος του Λούσιους δεν ήταν κρυφτούν αλλά να αναγκάσουν το Αγόρι Που Έζησε να εμφανιστεί σε λάθος ώρα και τόπο. Τότε θα έβρισκαν την ευκαιρία που αναζητούσαν. Ήταν γνωστή η τάση του Χάρι να προσπαθεί να σώσει τους πάντες ακόμα και με αυτοθυσία. Ο Λούσιους ήταν σίγουρος ότι θα ερχόταν, ειδικά για την Τζίνι. Το ίδιο πίστευαν και οι υπόλοιποι Θανατοφάγοι. Καθώς όμως οι μέρες περνούσαν και δεν εμφανιζόταν κανένας, άρχισαν να εκνευρίζονται μαζί με τον Λούσιους. Η Τζίνι τους είχε ακούσει να ψιθυρίζουν μεταξύ τους όταν έρχονταν να την πάρουν για να διακτινιστούν. Αν λοιπόν οι Χρυσούχοι αργούσαν να εμφανιστούν, σίγουρα υπήρχε κάποια σκοπιμότητα. 

Ο Ντράκο είχε γίνει πολύ γρήγορα κατά κάποιον υπασπιστής του Λούσιους. Ήταν κάπως παράδοξο πόσο γρήγορα τον είχε εμπιστευτεί. Ίσως σε αυτό συνέβαλε το γεγονός πως ήταν ο γιος του και το ότι δεν μπορούσε να εμπιστευτεί τους υπόλοιπους Θανατοφάγους. Εκείνοι βρίσκονταν εκεί επειδή επιθυμούσαν εκδίκηση και μία ακόμα ευκαιρία να κυριαρχήσουν στον Μαγικό Κόσμο. Εκείνος προσπαθούσε να προστατεύσει την οικογένειά του ακόμα και με έναν τόσο παράδοξο τρόπο. Αυτό έδινε πρόσβαση στον Ντράκο σε πληροφορίες που κανένας άλλος δεν είχε τις οποίες διοχέτευε κατευθείαν στο Υπουργείο. Η Τζίνι δεν μπορούσε να διανοηθεί πως μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο χωρίς να τον πλακώσουν οι τύψεις. Όμως ο Χάρι είχε πει ότι ο Μαλφόι του χρωστούσε. Ίσως αυτό να ισορροπούσε τα πράγματα. 

Οποία κι αν ήταν τα συναισθήματα προς το πρόσωπο του Ντράκο Μαλφόι, ήταν σίγουρα μία φιλική φιγούρα μέσα σε αυτό το χάος, κι αν όχι φιλική σίγουρα κάποιος που εμπιστευόταν. Όμως ακόμα κι έτσι, η Τζίνι ήταν ανυπόφορα μόνη της. Περνούσε μεγάλο μέρος της ημέρας της κλειδωμένη σε κάποιο σκοτεινό και υγρό δωμάτιο μοναχή της, δίχως επαφή με κανέναν. Η μόνη της συντροφιά ήταν το σκοτάδι και η υγρασία. Άραγε έτσι να ένιωθε η Λούνα όταν την είχαν απαγάγει οι Θανατοφάγοι; Της έλειπαν οι φίλοι της, η οικογένειά της και πάνω από όλα ο Χάρι. Ωστόσο δεν έχανε την ελπίδα της. Είχε περάσει χειρότερα από αυτό. Έπρεπε να κάνει μόνο λίγη υπομονή ακόμα. Αυτό έλεγε κάθε μέρα στον εαυτό της και έπαιρνε κουράγιο.