Χάρι Πότερ: Τα 19 Χρόνια [Υπό Διόρθωση]

Οι Γκρέινζερς

Η μέρες κυλούσαν σαν το νερό ενός υπερχειλισμένου ποταμού. Ο Ιούλιος μπήκε και πριν κανένας προλάβει να καταλάβει το οτιδήποτε, έφτανε στο τέλος του.

Στο μεταξύ, ο Ρον και η Ερμιόνη είχαν βρει τους γονείς της κοπέλας και θα επέστρεφαν στην Αγγλία την παραμονή των γενεθλίων του Χάρι, χαροποιώντας το αγόρι αφάνταστα.

Ο ίδιος βέβαια ήταν απασχολημένος με τα μαθήματα των Μεταμορφώσεων και δεν είχε αντιληφθεί ότι πλησίασαν τα γενέθλια του παρά μόνο όταν έλαβαν γράμμα από τον Ρον και την Ερμιόνη που τους πληροφορούσαν για την επιστροφή τους.

Πλέον ανυπομονούσε για την επιστροφή των φίλων του. Είχε να τους δει κάτι παραπάνω από δύο μήνες και του είχε λείψει η παρουσία τους.

Βέβαια, δεν ήταν ο μόνος που ανυπομονούσε για την επιστροφή των δύο νέων. Η κυρία Ουέσλι είχε καυαχαρεί και είχε ήδη ξεκινήσει να ετοιμάζει πράγματα για το δείπνο με τους Γκρέινζερς, κάτι που είχε καταφέρει να κανονίσει έπειτα από πολλές διαπραγματεύσεις μέσω κουκουβάγιων με την Ερμιόνη.

Εκείνο το πρωινό, ο Χάρι ξύπνησε με ένα ασυνήθιστο αίσθημα χαράς και ενθουσιασμού να τον κατακλύει, ίδιο με το αίσθημα που είχε πριν κάθε αγώνα κουίντιτς.

Κατεβαίνοντας για πρωινό, παρατήρησε πως δεν ήταν ο μόνος που χαιρόταν για την επιστροφή των φίλων του.

Η κυρία Ουέσλι είχε βάλει στο ραδιόφωνο το αγαπημένο της πρόγραμμα με την Σελεστίνα Ουόρμπεκ και ενώ μαγείρευε, τραγουδούσε παράλληλα, εντελώς φάλτσα βέβαια κατά τη γνώμη του Χάρι, αλλά σίγουρα φαινόταν χαρούμενη.

Η Τζίνι από την πλευρά της έδειχνε τον ενθουσιασμό της με άλλον τρόπο. Παρόλο που η μητέρα της την είχε αγγαρέψει να πλένει τα πιάτα, η κοπέλα τραγουδούσε ένα τελείως άσχετο τραγούδι από αυτό που τραγουδούσε η Σελεστίνα από το ραδιόφωνο.

Κάνε με πουλί να πετάξω 
Μέρη και τόπους μακρινούς να δω
Και μόλις πίσω γυρίσω
Τα χείλη σου να γευτώ

Τραγουδούσε όμορφα. Ο Χάρι δεν είχε ξανακούσει το συγκεκριμένο τραγούδι αλλά η φωνή της κοπέλας το έκανε να ακούγεται όμορφα.

Ωστόσο, ο χρόνος έπαιζε άσχημα παιχνίδια με την ανυπομονησία τους. Τι παράξενος όμως ο χρόνος. Όταν περνάς όμορφα και ευχάριστα κυλάει σαν νερό ενώ όταν αναμένεις κάτι περνάει αργά σαν ένα παλιό σκουπόξυλο Κομήτη 260.