All around the world

Zevenentwintig

Zaterdag, Amsterdam

Lizzy's POV:

Het is twee weker later als ik bij Nova aanbel. Ik kijk op mijn horloge, precies 10 uur, zoals we hadden afgesproken. Als Nova de deur opendoet kijkt ze me verdrietig aan. Ik omhels haar en ga naar binnen. In de keuken ga ik aan het kookeiland zitten en neem het glas dampende thee van haar aan. 'Waar zijn je ouders ook alweer naartoe?' Vraag ik. 'London.'

'Heb je het ze niet verteld?' Ze schudt haar hoofd. 'Weet je zeker dat je dit wil doen? Je kan daarna niet meer terug.' 'Ik moet wel, ik ben veel te jong..' Ik knik. Dan gaat de deurbel. Nova slentert naar de voordeur en ik hoor de opgewekte stem van Dioni.

'Goeiemorgen Lizzy.' 'Hé Dioni.' Ik glimlach naar hem. Hij gaat bij ons zitten. 'Waarom kijken jullie zo droevig?' Nova en ik kijken elkaar aan. 'Dioni, ik moet je iets vertellen.' Zegt ze met een hese stem. Hij pakt haar hand vast en kijkt haar aan. 'Wat is er schatje?' 'Ik..' Ze begint te snikken. 'Ik ben zwanger.'

'Wát?' Hij laat haar los en begint rondjes door de keuken te lopen. 'Godverdomme Nova! Hoe lang al?' '3 a 4 weken ongeveer.' Stottert ze. 'Jezus, ik zei nog zo, ga een keer aan de pil anders doen we het niet meer zonder! Waarom heb je niet naar me geluisterd?' 'Het is toch niet mijn fout?!' Huilt ze. 'Jongens.' Zeg ik rustig. Ik ga naast Nova staan en wrijf over haar rug.

'Hoe zag je dit in godsnaam voor je? Je bent 16, en ik 18!' 'Maak je niet druk, ik laat het weghalen.' Hij draait zich met een ruk om. 'Wat? Nee, dat doe je niet.' 'Jawel, ik ben te jong om voor een kind te zorgen.' 'JE GAAT GEEN KIND VERMOORDEN, NIET MIJN KIND!' Buldert hij. 'Dioni!' Roep ik. 'Ga alsjeblieft even een rondje lopen buiten om dit te verwerken, ruzie maken lost dit niet op.' Zonder nog iets te zeggen loopt hij de keuken uit. Nova klampt zich huilend aan me vast. 'Ik wist het, ik wist dat hij zo ging reageren.' Zegt ze overstuur. Ik streel door haar haren. 'Rustig maar, hij komt vast wel terug.'

Het heeft zeker een uur geduurd voor Dioni weer aan de voordeur staat. Als ik de deur open staart hij me met rode, betraande ogen aan. Ik glimlach zwak en laat hem binnen. 'Waar is ze?' 'Ze ligt te slapen op de bank. Kom, we gaan even in de keuken zitten.' Hij loopt achter me aan en ik geef hem een glas water. Daarna gaan we tegenover elkaar zitten. 'Ze had het me meteen moeten vertellen.' Zucht hij. 'Ja, dat weet ik, maar ze kon het gewoon niet. Ze heeft het er heel moeilijk mee. Ik ben de enige die het wist.' 'Ik hou echt van haar, maar nu al een kind..' 'Daarom is het beter als ze het weg laat halen, jullie zijn veel te jong en ze heeft er echt over nagedacht. Ze kan je steun wel gebruiken.' Met deze woorden laat ik hem alleen en ga ik naar de woonkamer. Ik schud zachtjes aan Nova haar schouder. 'Noof, wakker worden.' 'Hmm.' Ze wrijft in haar ogen en gaat rechtop zitten. Ze slaat haar armen om haar benen en ik ga naast haar zitten. 'Is hij nog boos?' Vraagt ze zacht. Ik haal mijn schouders op. 'Dioni!'

Langzaam komt hij aanlopen. Hij gaat op de bank zitten en kijkt Nova even aan. Ze begint zacht te huilen. Hij schuift op en slaat zijn armen beschermend om haar heen. 'Schatje toch, het spijt me zo dat dit gebeurd is.' 'Ik hou van je, sorry dat ik het niet eerder verteld heb.' Snikt ze. 'Ik ook zielsveel van jou.' Hij geeft haar een kus op haar haren.

'We moeten zo gaan, anders komen we te laat.' Zeg ik voorzichtig. 'Is het vandaag al?' Vraagt Dioni. Ik knik. 'Ik ben bang.' Jammert Nova. 'Ik ga mee.' Zegt hij dan. 'Echt?' Hij knikt. Dan staat Nova op. 'Ik ga me even omkleden.'

Even later komt ze terug in haar favoriete Zoë Karssen pak en trekt ze haar schoenen aan. We gaan bij Dioni in de auto zitten en ik geef hem het adres. De hele autorit is het stil. 'Hier is het.' Dioni parkeert de auto en we stappen uit. Nova pakt zijn hand vast en loopt achter me aan naar binnen.

'Ja, Nova, ik zie het staan hoor. Neem daar maar plaats, er komt zo iemand aan.' We gaan op de plastic stoeltjes zitten en wachten in stilte. 'Nova?' Een vrouw van middelbare leeftijd staat tegenover ons. 'Ja, dat ben ik.' 'Kom maar mee.' We gaan in een kantoor zitten en ik knijp zacht in Nova haar hand.

'Dus je weet zeker dat je dit wil?' Ze knikt. 'Het had niet mogen gebeuren, ik ben nog veel te jong.' De vrouw knikt en schrijft wat op. 'Omdat je nog jong bent zullen we je een kleine verdoving geven, maar ik kan je niet beloven dat je er niets van voelt. De meeste mensen ervaren dit als een zeer onprettige ervaring.' Ze slikt hoorbaar. 'Oké.' 'Dan mag je je broek en je schoenen wel uittrekken en daarna met mij mee gaan.' Ze keert zich naar ons. 'Jullie kunnen helaas niet bij de behandeling zijn.' 'Mogen ze alsjeblieft mee tot de verdoving?' Vraagt Nova. 'Dat kan wel.'

Paniekerig klampt Nova zich aan Dioni vast als ze de stoel en het apparatuur ziet. 'Ik wil niet!' Roept ze hysterisch. 'Rustig lieverd.' Hij wrijft over haar rug en fluistert dingen in haar oor. 'Het is echt beter, stil maar.' Ze huilt tegen zijn borst. 'Neem je tijd maar hoor.' De vrouw glimlacht lief. 'Kom, schatje.' 'Nee!' Nova probeert zich los te maken uit zijn armen. 'Hé, Noof, kom. Je kunt dit echt wel, je bent toch altijd de stoerste van ons drie geweest?' Zeg ik terwijl ik door haar haren streel. 'Ik ben zo bang.' Huilt ze. 'Ik weet het.' Zucht Dioni.

Na een tijdje stopt ze met huilen en zucht ze een paar keer diep. Een assistent geeft haar een glas met water die ze snel leegdrinkt. 'Nou, zullen we gaan zitten Noof? Des te eerder is het voorbij.' Dioni veegt een pluk haar uit haar gezicht. 'Kom, trek je onderbroek uit, ik help je.' Met tegenzin laat ze haar string van haar heupen glijden. Ze gaat op de rand van de stoel zitten. 'Ga maar liggen.' Voorzichtig gaat ze op haar rug liggen. 'En hier leggen we je voeten in.' De assisente pakt haar benen vast en legt ze elk in een of andere plastic houder waardoor haar benen uit elkaar worden gehouden. Daarna legt ze er een blauw doek overheen. 'We gaan je een verdoving geven.' Ik kijk naar Nova die Dioni zijn hand vastpakt en een moeilijk gezicht trekt.

'Nu is het tijd dat je vrienden gaan.' Ik druk een kus op Nova haar voorhoofd. 'Tot straks, we wachten op je. Niet bang zijn.' Ik glimlach naar haar. 'Dag schatje, het komt goed. Ik hou van je.' Dioni geeft haar een kus op haar mond en loopt met tegenzin achter me aan de gang op. We gaan op de grond tegen de muur aanzitten. Ik krimp ineen als ik een schreeuw van Nova hoor. Er rollen enkele tranen over Dioni zijn wang.

'Shit man, ik hou echt van haar.'