All around the world

Zevenenvijftig

Vrijdag, Amsterdam, Prinsengracht

Lizzy's POV:

Het is al laat als ik de volgende dag wakker word. Eindelijk weer in mijn eigen, warme bed. Ik pak mijn laptop van de grond en zet een serie op. Daarna pak ik mijn telefoon en lees ik mijn berichten. Het is stil in huis, papa en Luna zijn aan het werk en ik gok dat Annemay bij Xavier is. Ik hoor Chuck piepen bij de deur. Shit! Hij moet uit gelaten worden.

Ik haast me uit bed en ril, het is koud op mijn slaapkamer. Ik trek mijn trainingspak aan, bind mijn haar in een staart en stap in mijn Uggs. Daarna ga ik snel naar de woonkamer waar mijn kleine, lieve hondje al zit te wachten. 'Sorry, chuckie.' Mompel ik terwijl ik mijn winterjas aantrek. Ik stop de huissleutels in mijn zak en doe Chuck zijn riem om. Daarna til ik hem op en verlaat ik het huis.

Buiten zet ik hem op de grond neer, hij begint enthousiast te springen. Ik grijns en duik nog wat dieper in mijn winterjas, deze kou ben ik absoluut niet meer gewend. Ik loop een rondje door de straat en ga dan snel terug naar huis.

Eenmaal binnen draai ik de kachel flink omhoog, geef ik Chuck zijn eten en ga in naar de badkamer om te douchen. Als ik klaar ben borstel ik mijn haar en trek ik een dikkere panty aan met een simpel, gebreid grijs jurkje. Ik pak een broodje van het aanrecht en een flesje sinaasappelsap uit de koelkast en plof dan op de bank. Ik zet een muziekje op en staar doelloos voor me uit terwijl ik mijn verlaten lunch eet.

16.23 - Kaj: Onderweg

Ik schrik op als mijn telefoon trilt. Ben ik nu echt in slaap gevallen? Verward wrijf ik in mijn ogen en lees ik mijn scherm. Ik slik moeizaam, tijd voor de confrontatie. Ik zet water op voor thee en wacht ongeduldig af.

'Lizzy..'

Versteent blijf ik zitten. Ik durf niet achterom te kijken. Die stem.. Ik beeld me in hoe hij in de hoek van de woonkamer staat. Een vlaag van koude wind komt met hem mee als hij de deur dicht doet. Ik zucht diep en kijk dan naar hem om. Alsof er niks veranderd is in het afgelopen half jaar staat hij daar, zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek, kijkend naar zijn Adidas sneakers. Hij heeft een donkerblauw shirt aan met een of ander vaag teken, met een grijs vest er over heen. Het is hem echt, ik heb het gevoel dat het niet tot mezelf doordringt.

'Kaj.' Langzaam sta ik op van de bank. Hij kijkt op, hij kijkt me aan. Zijn blik is dof, bedroefd. De wallen onder zijn ogen tekenen zijn gezicht. Wat heb ik hem aangedaan door weg te gaan? En dan weet hij het ergst van alles nog niet.

Ik bijt aarzelend op mijn lip en loop dan op hem af. Wanhopig volgt hij mijn bewegingen. Ik zie dat hij twijfelt wanneer hij zijn armen spreidt om me te omhelzen. Ik druk het schuldgevoel weg en stort me in zijn armen. Zijn grip wordt steviger om me heen en hij begraaft zijn gezicht in mijn haren.

'Mijn meisje, ik heb je zo gemist.' Mijn schouders beginnen automatisch te schokken en ik laat mijn tranen in de vrije loop. 'Ik jou ook.' Antwoord ik zacht. Hij neemt mijn gezicht tussen zijn handen en geeft me een kus op mijn lippen. Eindelijk, na 6 maanden weer..

'Ik heb thee gezet.' Zeg ik bescheiden, niet wetend wat ik anders moet zeggen. 'Goed lieverd, ik pak het wel, ga maar op de bank zitten.' Ik knik afwezig en slenter naar de bank. Als hij terug komt klem ik mijn handen om het glas en staar ik naar de damp die er vanaf komt.

'Wat ben je stil.' Zegt hij na een tijdje. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen.' Beken ik. 'Ben je wel blij om me te zien?' Vraagt hij, de wanhoop nabij. 'Tuurlijk.' Zeg ik zacht.

'Ik moet je iets vertellen, het is echt stom van me.' Zegt hij als hij zijn lege glas op tafel heeft gezet. Ik weet nu al dat hij over Rosie gaat vertellen. 'Oh.' Antwoord ik enkel. Hij zet mijn glas weg en pakt mijn handen vast.

'Er was een meisje.' Begint hij. Ik sluit mijn ogen en adem diep in. Het komt harder aan wanneer hij het zelf vertelt. 'Ze was mee op het introductiekamp van de studie. Rosie, is haar naam. Ik zat er zo doorheen, ik kon goed met haar praten, maar dat was het ook.' Ik knik. En een paar weken later, Lizzy, ik werd zo gek in mijn hoofd, we spraken elkaar niet, ik miste je zo erg, ik kon er niet meer mee omgaan, toen heb ik haar opgebeld. Ze kwam bij me, ze steunde me..' 'Ja?' Fluister ik. 'En we zoenden.' Ik bijt op mijn onderlip. 'Ik had er totaal geen gevoel bij, behalve schuld. Ik heb nooit iets voor haar gevoeld Lizzy, ik hoop dat je me gelooft en dat je me dit kan vergeven.' Hij veegt snel een traan van zijn wang.

'Zeg dan toch iets, Lizzy.'

'Ik, ik vergeef het je. Het zou egoïstisch zijn als ik het niet deed.' Mompel ik dan. Hij kijkt me met een niet begrijpende blik aan. 'Ik heb het verpest Kaj.' 'Wat bedoel je? Wees duidelijk, alsjeblieft.' Ik zie duidelijk paniek en verwardheid in zijn ogen.

'Ik, het spijt me zo erg, ik weet niet hoe ik dit moet zeggen, maar ik heb een korte relatie met een andere jongen gehad, een andere man.'