All around the world

Zesendertig

Dinsdag, Amsterdam

Lizzy's POV:

'LUNA!' Roep ik gestrest. Luna stormt mijn kamer in. 'Ja?' 'Waar heb je die ene roze met oranje BH van mij gelaten?' 'Oh, tuurlijk, die ligt op Annemay haar kamer, ik dacht dat die van haar was, ik ga hem even voor je pakken.' Ik knik en ga weer verder met het inpakken van mijn koffer, of eigenlijk, 2 koffers.

Jep, vandaag is dé dag. De dag van vertrek. Over een paar uur gaan we naar New York en volgende week ga ik naar Australië.

Ik klap mijn eerste koffer dicht en stop de laatste spullen in mijn andere koffer. Daarna trek ik mijn favoriete trainingspak aan en zet ik mijn koffers in de woonkamer. Ik pak mijn handbagage in en ga naar de keuken om wat te drinken.

'Annemay is er, we gaan.' Ik sta op en kijk mijn slaapkamer in. Hoelang zal ik hier wel niet meer komen? Ik krijg een brok in mijn keel en doe snel de deur dicht. Mijn vader tilt alle koffers naar beneden. Xavier staat buiten te wachten met Chuck, die gaat de komende week op hem passen. Ik pak het hondje van hem aan en druk het dicht tegen me aan. 'Ik ga je missen pluizenbol.' Daarna zet ik hem op de grond. 'Hey Lizzy, een hele fijne vakantie, en dat je wensen en verwachtingen maar uit zullen komen. Laat af een toe iets van je horen hé.' Xavier glimlacht en omhelst me stevig. 'Komt goed, ik zal je bellen als mijn laptop er mee ophoudt.' Hij geeft me een kus op mijn wang. 'Dag meissie.' Ik glimlach en ga in de auto zitten. Even later schuift Annemay naast me en rijden we richting Schiphol.

Als we onze koffers afgeleverd hebben zie ik Kaj, en mijn vriendinnen met hun ouders staan. De ouders raken al snel in gesprek met mijn vader en Luna en ik richt me tot mijn vriendinnen.

'Lizzy, het is tijd om afscheid te nemen.' Zegt mijn vader zacht. 'Annemay, Luna en ik gaan vast door de duane, we wachten daar op je.'

Feline klampt zich aan me vast. 'Heel veel plezier Liz, hier heb je zolang op gewacht.' Haar stem trilt en ik kan mijn tranen niet meer tegen houden. 'Ik wil niet zonder jullie.' Huil ik. Ook Nova voegt zich in onze omhelzing. 'Ik zal jullie zo erg missen.' 'Wij jou ook Liz, maar we zijn super trots op je.' We laten elkaar los. Ik kijk naar de betraande gezichtjes van mijn vriendinnen. 'Ik beloof dat ik terug kom.' 'En anders komen we naar jou.' We knijpen in elkaars hand. Daarna komt Kaj achter me staan. Ik draai me om en begraaf mijn gezicht in zijn shirt. 'Daar ga je lieffie.' 'Kan je echt niet met me mee?' Hij glimlacht sip. 'Helaas niet, maar ik kom je opzoeken in de herfstvakantie, hou daar maar aan vast. Ik laat je voor niemand in de steek, ik wacht zolang als nodig is, vertrouw daar op.' 'Dat hoef je niet te doen.' Snik ik. 'Maar dat wil ik. Jij bent het voor mij Lizzy, als we niet zo jong waren had ik je allang ten huwelijk gevraagd. Je gaat de reis van je leven maken, het komt goed.' Hij vouwt zijn handen om mijn gezicht en geeft me een kus. Ik probeer het moment zo goed mogelijk in me op te nemen. 'Ik hou zielsveel van je, lieverd. Ik zal je ontzettend erg missen.' 'Ik jou ook, ik hou van je.'

Na ieder nog tien keer verteld te hebben hoeveel ik wel niet van ze houd geef ik Nova, Feline en Kaj voor de laatste keer een knuffel. 'Doei lieve Lizzy.' Ik zwaai nog even en als ik achterom kijk zie ik dat Kaj snel een traan van zijn wang veegt. Ik glimlach voor de laatste keer naar ze, en verdwijn dan in de mensenmassa.

'Ach, meisje toch.' Mijn vader spreidt zijn armen als hij mijn betraande gezicht ziet. 'Ze hebben het beste met je voor, je moet gaan genieten.' 'Ik weet het, maar ik zal ze gewoon zo erg missen.' 'Het komt goed.'

'Pap, mogen we burger king? Ik sterf van de honger.' 'Tuurlijk schat.' We gaan de roltrap op naar boven en bestellen eten bij de burger king.

'Heb je je al beseft dat je naar dé plek van gossip girl gaat?' Grijnst Annemay tijdens het eten. Mijn humeur klaart meteen op. 'Omg ja, Manhattan!' Annemay en ik lachen en Luna en papa kijken elkaar niet begrijpend aan.

'Kom dames, we moeten naar het vliegtuig.' We lopen achter mijn vader aan naar de Gate waar de boarding al is begonnen. 'Welkom aan boord.' De stewardess glimlacht vriendelijk naar me. Ik volg mijn vader naad onze plaatsen.

'Bussiness class, lekker pap!' Grijns ik als ik naast Annemay op de ruime stoel ga zitten. Ik berg mijn tas op, zet mijn telefoon uit en doe mijn gordel om. Annemay en ik bestuderen uitgebreid alle mensen die instappen en als iedereen zit begint het standaard praatje die ik nu al zo'n 100 heb gehoord in mijn leven.

Als het vliegtuig eindelijk loskomt van de grond staar ik uit het raam. 'Doei Nederland, tot ooit.'