Horses and badboys

Hoofdstuk 2

We lopen de school in. 'Zit je in dezelfde klas als ons?' vraagt Sam. 'Ik zit in V2V, jullie?' 'Wij ook', zegt Alex. 'Nice, dan zit ik bij jullie', zeg ik blij. Ik ben opgelucht, dan hoef ik tenminste niet met allemaal vreemde mensen in een klas te gaan zitten. Ik ken Sam en Alex een beetje, en ik voel gewoon dat we goede vriendinnen gaan worden. Ik heb trouwens iets speciaals, een soort van zesde zintuig. Ik voel het aan als er gevaar dreigt. Doodsgevaar, maar ook dat als ik een verkeerde beslissing neem. Op dat zesde zintuig ben ik heel trots. Weinig mensen weten het, alleen mijn ouders en Lois.

Ik ga zitten in een rij van drie naast elkaar. Alex en dan Sam. Ik zit aan de buitenkant, wat ik helemaal niet erg vind. Dan komt de leraar binnen. Hij ziet er een beetje slungelig uit. Hij is heel lang. Hij kijkt op zijn programma en kijkt dan mijn kant op. 'Kom maar even naar voren', zegt hij. Ik loop naar voren en zie van voren dat er nog vijf plekken vrij zijn. Dan wordt de deur opengedaan. Een heldere lach komt me tegemoet. Ik ben wel nieuwsgierig wie dat zijn, of is. Er komen vijf gasten binnen. Knap en gespierd. De voorste ziet er nogal arrogant uit. Hij heeft donkerbruin, bijna zwart haar. Degene die ernaar komen zijn ook knap. Ik wend m'n blik af terwijl ze gaan zitten. De anderen, zijn vrienden blijkbaar, zien er ook niet lief uit. Ik kijk naar Sam. Ze kijkt strak voor zich en heeft een rood hoofd. Alex zit een beetje de spieren van de knapste te bestuderen.

'Ronaldo, zou je een briefje willen gaan halen?' vraagt de leraar, die achter me staat, plotseling. Ronaldo kijkt op en ik kijk een moment in z'n groene ogen. Ik wend mijn blik naar de leraar. Hij staat er streng bij, maar ook onzeker. Ik kijk weer terug, ditmaal naar de achtergrond die niet interessant is. Ik voel de ogen van Ronaldo over mijn lichaam heen glijden. 'Nee', zegt hij dan. 'Waarom niet?' vraagt de leraar. Ik voel gevaar. Ik voel het namelijk ook als anderen ruzie beginnen te krijgen en het is niet goed om ertussen te staan. 'Ik ga geen briefje halen, wees blij dat ik naar de les ben gekomen', zegt hij arrogant. Ik heb nu gewoon zin om te zeggen dat hij irritant is en moet optieven. Maar ik hou mijn mond dicht. 'Jij gaat nu een briefje halen, samen met je vriendjes', zegt de leraar een beetje wanhopig. 'Ik kan er ook voor zorgen dat je wordt ontslagen hoor', zegt hij en gaat onderuitgezakt zitten. Zijn groene ogen scannen nogmaals mijn lichaam en hij glimlacht. Ik glimlach niet terug. 'Oké', zegt de leraar. 'Vind je het leuk om ontslagen te worden?' vraagt Ronaldo grijnzend. 'Voor jou is het Slurink, en ik heb net gezegd dat je géén briefje hoeft te halen', zegt de leraar een beetje zenuwachtig. 'Slurf, ja', zegt Ronaldo. Ik irriteer me aan hem. 'Hou eens op zeg!' zeg ik geïriteerd. Ronaldo kijkt me aan en zijn blik maakt me onzeker. 'Dat zeg jij?' zegt hij minachtend. Zijn vrienden zitten te grinniken en hij geeft hen een boze blik. 'Dat zeg ik, ja', zeg ik. Ik sla m'n armen over elkaar en ik kijk hem bitchy aan. 'Hou op, jullie twee', zegt de leraar. Ik kijk recht de klas in en gun Ronaldo geen blik meer waardig. 'Sharon, vertel wat over jezelf', zegt de leraar. 'Ik ben trouwens je mentor, ik heet meneer Slurink. De groep van Ronaldo begint te grinniken. 'Ik ben Sharon, ik ben achttien, ik kom uit de andere kant van Amerika hierheen verhuisd, en ik hou van feestjes, en gewoon chillen met vrienden en vriendinnen', zeg ik. Beetje genânt dit, zo voor de klas. 'Dankjewel, Sharon, je mag gaan zitten.' zegt de mentor.