Horses and badboys

Hoofdstuk 8

Een week geleden

Ik loop naar de deur toe, waar de post ligt. Normale brieven, rekeningen van elke maand, kaartjes van familie, maar er valt één brief op. Hij is donkerblauw, en er staat een vreemd adres op waar ik nog nooit van heb gehoord. Achteloos leg ik de brief opzij, maar ergens in mijn hoofd blijf er nieuwsgierigheid wat erin staat.

Nu

Ik zit me te vervelen op de bank. Ik heb mijn mobiel opzij gelegd en ik heb geen zin in tv kijken. Dan heb ik een idee.

Vol energie spring ik van de bank en sprint naar boven. Ik pak de brief die ik op een speciaal 'briefkastje' had gelegd. Ik scheur hem open met een briefopener. Vol verbazing en argwaan lees ik de brief:

Hallo Sharon,

Kom naar de de dijk bij Sprucestreet op 19 september om 5 uur. Je wordt daar verwacht door een man met een leren jas aan, een zwarte broek en witte schoenen. Deze heeft bruin haar, dat netjes is gekamd.

Meer staat er niet in. Ik ga met mijn hand onder mijn kin naar buiten staren.

Wie is dat? Wat voor bedoelingen heeft of hebben zij? Ik ga uit van meerdere mensen. Waarom schrijven ze deze brief? Ik kan er wel naartoe gaan, ik kan goed judo en karate en ben redelijk lenig. Wacht, 19 sebtember is vandaag. Het is bijna half vijf. Ik besluit  te gaan. Als ik nog een blik op de brief werp, staat er in kleine lettertjes nog onder: Don't contact other people. Goed. Ik ga.

Ik pak mijn leren jack van de kapstok en loop naar de garage. Ik pak mijn motor en doe het huis op slot.

Ik ben in de Sprucestreet en ik zie de man staan. Hij ziet er precies zo uit als in de brief stond. Ik zet mijn motor tegen een muurtje en loop op de man toe. Hij laat zijn blik op me vallen. Ik voel me pittig ongemakkelijk. 'Kom mee', zegt hij bevelend en begint te lopen. Ik begin naast hem te lopen. 'Wat heeft dit allemaal te betekenen?' vraag ik. 'Zul je zo snel merken', zegt hij en toont geen enkele emotie. Dat irriteert me een beetje. We komen aan bij een oude Volvo. Hij is grijs en heeft veel schrammen. De man stapt in en beduid me om naast hem te gaan zitten. Ik doe dat. 'Niet gillen', zegt hij. Hij start de auto en geeft een streek gas die me verbaast laat zijn. Ze hebben waarschijnlijk een pittige motor ingezet zodat het lijkt alsof de auto heel sloom is. Schijn bedriegt. De man rijdt ondertussen op de dijk af die aan één kant om de stad ligt. De man geeft een streek gas en gaat recht op de dijk af. Hij lijkt niet van plan om rechts of links af te slaan.

Dertig meter...

Vijfentwintig meter...

Vijftien meter...

Vijf meter...