Gescheiden

Hoofdstuk 9

POV Laura

En daar lig ik dan. Op de grond in een wereld waar niemand behalve een persoon me kent en die ene persoon. Die is weg, naar een ver land, als de kaart die ik in mijn hoofd heb tenminste klopt. Er zijn een aantal mensen die me raar aan staan te kijken maar ik negeer ze. Het maakt me allemaal helmaal niks meer uit. Op deze manier blijf ik nog een tijdje liggen, hoelang? Weet ik veel.

Na wat wel een eeuwigheid leek te duren hoor ik dat er iemand naar me toe loopt. Ik blijf gewoon liggen. De persoon gaat gehurkt naast me zitten en ik kijk opzij. Ik zie dat het Finn is, hij is aan het hijgen. 'Gaat het wel goed?' vraagt hij. Ik zwijg en kijk de andere kant op. Ik had geen zin om daarop te antwoorden. Volgens mij was het wel duidelijk dat het niet goed ging. 'Kan je opstaan?' vraagt Finn verder. Ik kijk hem even nadenkend aan en sta dan op. Als ik sta zie ik pas echt hoeveel mensen er stonden te kijken. Het zijn er echt een heleboel. Ineens splijt de mensenmassa uiteen. Er komt een klein groepje mensen aanlopen die ik herken als Koning Lars, Kijzer Jurgen en nog een paar soldaten van Atla en Nieuw-Fenrin. Lars en Jurgen waren druk in gesprek maar vreemd genoeg keken ze ook een paar keer naar mij. 'Gaan jullie allemaal maar door met jullie bezigheden!' Roept Finn tegen de mensenmassa, die dan ook echt weer verdergaat. Finn geeft me een klein duwtje in de rug, richting het kleine gezelschap dat aan komt lopen. Het valt me op dat hij ineens een stuk aardiger tegen me doet. 'dus je hebt haar weer gevonden!' zegt Lars tegen Finn als we binnen gehoorsafstand zijn. Finn knikte en toen viel er een ongemakkelijke stilte. Er waren een hoop samurai's die me aan stonden te kijken. Ik staarde gewoon terug. Zo bleef het nog even door gaan tot Kijzer Jurgen zijn keel schraapte 'Was jij diegene die net zo hard voorbij kwam sprinten?' vroeg hij aan mij. 'Eh... Ja, hoezo?' vraag ik nieuwsgierig. 'Nou... Eh...' Kijzer Jurgen leek niet zo goed te weten hoe hij de zin moest verwoorden 'kijzer Jurgen heeft nog een aantal goede sprinters nodig' help Lars hem. Jurgen keek hem dankbaar aan. 'Ja, dat klopt' bevestigde hij. 'En waarom zegt u dat dan tegen mij?' vraag ik, terwijl ik het antwoord eigenlijk al weet. Kijzer Jurgen haalde zijn schouders op. 'Nou, ik heb net gezien dat jij behoorlijk hard kan sprinten' 'Dus u wilt dat ik naar Nieuw-Fenrin ga?' vraag ik ongeloofig. 'klopt' mijn hart maakt alweer een sprongetje. Naar Nieuw-Fenrin gaan! Dat heb ik altijd al gewild! 'M-maar Dyla dan?' vraag ik stotterend. 'Dat andere meisje?' vraagt Lars. 'Ja' 'Die is nu op weg naar Jenava, ik denk niet dat je haar nog terugziet' zegt hij meelevend. Dan voel ik ineens een sprankje van vastberadenheid in mezelf, iets wat ik nog nooit gevoeld heb. 'Ik ga haar heus nog wel terug zien. Dat weet ik zeker' zeg ik vastbesloten. 'het zal wel, maar nu ga je mee met Kijzer Jurgen naar Nieuw-Fenrin' zegt Lars zuchtend. Ik merk dat ik geen andere keus heb. Hoewel ik eigenlijk ook best graag wil gaan, voelt het toch een beetje als verraad naar Dyla toe. Alsof ik niet mijn best doe om naar haar toe te gaan. Maar het zal me lukken! Ik ga naar Jenava toe!

Dit was misschien een beetje kort maar ik wil het stuk dat hierna komt graag in een hoofdstuk schrijven, en anders wordt het weer veel te lang.
Dat was het wel...
Doei!

Super leuk Laura!!! (Dit is Dyla)