Gescheiden

Hoofstuk 18

POV Laura

'Gegroet hertog Gerben. Jou had ik hier niet verwacht!' zegt Lars als we de troonzaal binnenlopen. 'wij hadden ook niet verwacht dat we hier naar toe moesten, maar we komen iemand terugbrengen' Lars kijkt verbaasd naar mij. 'Terugbrengen? Hoezo dat?' vraagt hij verbaasd. 'Ze heeft een ontsnappingspoging gedaan en dat stelde wij niet erg op prijs' 'En wat moeten wij dan met haar doen?' 'Weet ik veel, dat mogen jullie beslissen. We hebben haar van jullie gekregen en nu brengen we haar weer terug' Lars zucht. 'We gooien haar wel in de kerkers of zo' ik keek hem boos aan. Hij zei het alsof het niks was. Gewoon eventjes voor een paar daagjes in een kleine ruimte zitten, van ongeveer drie bij vier meter. Fijn.

Lars riep een wachter die me van achter vast pakte. Hij leidde me naar een trap die naar beneden ging waardoor ik de rest van het gesprek miste. Hij duwde me de allereerste cel in en draaide de deur op slot zonder iets te zeggen.

Ik kijk om me heen. De cel is iets ruimer dan ik had verwacht. Maar nog steeds klein. Wat te verwachten valt van een cel natuurlijk. Ik ging op een soort stenen plateau zitten waarvan ik denk dat het een bed moet voorstellen . Dat worden weer een paar daagjes verveling...

Ik schrik op uit mijn gedachtes door een geluid. Het klonk alsof iemand wakker word. 'Hallo?' zeg ik voorzichtig. 'Eh.. Hoi! Wie is daar?' hoor ik vanuit de cel naast me. 'dat wil ik eerst van jou weten' zeg ik terug. 'Dan gaat dit nog lang duren want ik wil het ook graag eerst weten' ik zucht en loop naar de tralies toe. 'Ik heet Laura, jij?' 'Ik ben Abby' zegt ze terwijl ze ook naar de tralies loopt. Nu kunnen we elkaars gezichten zien. het bleef even stil. 'Hoe ben jij hier terecht gekomen?' vroeg ik om de stilte te doorbreken. 'Ik heb eerlijk gezegd echt geen idee, jij?' Ik zuchtte weer. 'lang verhaal' 'Nou vertel het maar, we hebben tijd genoeg' zei Abby. Ik dacht even na. Het leek al eeuwen geleden dat we op Atla terechtkwamen! 'Ten eerste spoelde ik en Dyla, een ander meisje, aan op Atla' Begon ik. 'Wacht even... Zei je Dyla?' zei Abby verbaasd 'Eh... Ja, hoezo?' 'Nou... Ik ken toevallig een Dyla!' Roept ze uit. 'dat zegt niet zo veel. Er zijn wel meer Dyla's, hoewel ik niet weet of dat ook voor hier geldt' 'Waar kom je dan vandaan' vroeg ze. 'uit Tordisti' zei ik. 'Huh?! Maar Tordisti is toch van dat Kingdom gebeuren?' vraagt ze verbaasd. 'Kom jij dan ook niet van hier?' vraag ik terwijl ik haar even verbaasd aankijk. 'Nee, denk het niet' 'hoezo denk je dat?' vraag ik met nadruk op denk. Abby haalt haar schouders op. 'Ik werd wakker op het strand en toen waren er soldaten die me naar deze cel brachten. Daarvoor lag ik gewoon in mijn bed' 'wij werden ook wakker op het strand. Alleen gooide ze ons niet direct in de gevangenis' 'Waar brachten ze jullie dan naartoe?' 'mij naar de ziekenboeg omdat ik volgens mij flauw was gevallen en Dyla waarschijnlijk naar de troonzaal'

ik hoorde voetstappen achter me en keek om. De bewaker die me naar de cel had gebracht kwam aanlopen.
'Koning Lars wil je spreken' zegt hij kortaf terwijl hij de celdeur openmaakt. Ik kijk om naar Abby 'Tot later dan' zeg ik. 'Doei.'

De bewaker bracht me naar de troonzaal, naar dezelfde plek waar ik een paar dagen geleden ook al stond.

'Gegroet Laura' Zegt Lars. 'Gegroet Koning Lars' zeg ik terug met een klein buiginkje. 'Jij hebt dus geprobeert om te ontsnappen?' vraagt hij. Ik knik. 'En dat is mislukt, neem ik aan?' 'Nou... Misschien. Maar ik was al bijna de muur over!' verdedig ik mezelf. Lars kijkt me een beetje verbaasd aan. 'Dat had ik niet van jou verwacht' 'Wat had u dan verwacht?' vraag ik nieuwsgierig. 'Hmm... Dat je probeerde om het raam uit te klimmen en naar beneden viel of zo' ik kijk hem verontwaardigd aan. 'Ik kan best goed klimmen hoor!' Lars haalde zijn schouders op. 'Morgen zullen we beslissen wat we met je gaan doen'

hij riep een wachter die me weer naar mijn cel bracht. Ik ging zitten op het bed. Morgen... Waarom niet gewoon vandaag? Het was pas middag! Wacht eens... Wat nou als ik er morgen ineens niet meer was...