Gescheiden

Hoofdstuk 32

POV Laura

'Dus ik ga hier vooral leren hoe ik zo stil mogelijk kan rondsluipen?' vraag ik aan Gerben. 'Inderdaad. Maar je gaat natuurlijk ook leren omgaan met bepaalde wapens. 'Maar waar is dat parcour dan goed voor?' 'Oh dat gebruiken we nauwelijks. Ik wou alleen je doorzettingsvermogen testen' 'En? Ben ik geslaagd voor de test?' 'Wat mij betreft wel. Als je het aan een stel Jenavanen vraagt zouden ze zeggen dat je het nog vijftien keer had moeten doen.' 'Nu ben ik blij dat ik niet in Jenava zit.' Gerben moet lachen om mijn opmerking. 'Maar hoezo moesten die jongens het dan ook doen. 'Oh die hadden straf.'

'We zijn er' zegt hij als we bij een leeg veld zijn aangekomen. Gerben legt het pakketje dat hij mee heeft genomen op de grond neer en pakt er een zwaard uit. 'Dit is een katana' 'Een katana?!' onderbreek ik hem. 'Ja, een katana.' 'Moet ik daarmee gaan vechten?' vraag ik. 'Het duurt toch veel te lang om dat goed onder de knie te krijgen?' 'Dat klopt. Het is ook alleen maar een plan B, voor als je echt geen andere keus hebt. Echte gevechten proberen de meeste ninja's meestal zoveel mogelijk te vermijden' legt hij uit. Hij reikt me de katana aan en ik pak hem stevig vast. Hij was zwaarder dan ik verwacht had maar wel goed in balans. Ik probeer een paar zwaaibewegingen te maken met de katana in mij rechterhand. Na drie zwaaien is mijn arm al moe. Hier moet ik duidelijk nog even goed mee oefenen.

We oefenden de hele ochtend met de katana. 'S middags liet gerben me zien hoe je onopgemerkt door het bos kunt sluipen. 'S avonds kreeg ik vrij. Ik had al aan gerben gevraad of er een bibloitheek was en dat was inderdaad zo. Misschien kan ik daar wat vinden over dat weerwolvengedoe.

Oke. Vanaf de slaapzalen het pad naar rechts en dan door het bos heen tot je een splitsing tegenkomt. Daar naar links en dan kom je er vanzelf. Dat moet lukken toch? Vast wel.

Na vijf minuten loop ik een open veld op waar een groot gebouw staat. Ik loop ernaartoe en open voorzichtig de deur. Het is een grote en zware deur dus het duurt even tot ik hem open heb. Als ik binnen ben kijk ik met grote ogen om me heen. Ze hebben hier wel iets met grote bibliotheken.

Oke, weerwolfen. Ehm... waar moet. ik beginnen? Ik loop langs de enorme boekenkasten tot ik een zijzaal zie. In de zijzaal staat een voetstuk met een groot dik boek erop. Nieuwschierig loop ik er naar toe. 'Weerwolven' staat erop. Volgens mij is dit waar ik naar op zoek ben.
Ik pak het boek op en blader er een beetje doorheen tot er een papier uit valt van ongeveer de grootte van een A4 blad. Ik leg het boek neer en pak het velletje op. Het is vergeeld en het kopje is vervaagd maar ik kan wel de muzieknoten lezen die erop staan. Ik kijk naar de noten en neurie de melodie zachtjes. Het is een rustig liedje met een beetje oosterse klanken erin. Ik vouw het op en stop het in mijn zak. Dit wil wat beter gaan bekijken.

In mijn kamer haal ik het opgevouwen blad uit mijn zak en plof neer op bed. Ik vouw het open en leg het neer. Ik pak het koffertje met de fluit en zet de fluit in elkaar. Ik leg het blad zo dat ik het goed kan zien. Ik die de fluit aan mijn lipen en speel de eerste noot. Ik schrik, het was ondertussen gaan onweren en de donder was vlak boven ons. Ik concentreer me weer op de noten en begin opnieuw dit keer gaat het beter. Wacht eens... dit klinkt verdacht veel naar dat liedje dat je altijd bij de intro van een Fenrin video te horen krijgt. Wauw. Bij de laatste regel vertraag ik een beetje en ik speel de laatste noot wat langer dan normaal om het liedje wat dramatischer te maken. Als ik kaar ben wil ik opstaan om de fluit weg te leggen maar ik val direct om. Ik ben ineens heel duizelig. Ik probeer op te staan maar klamp me al snel vast aan het bed. Dan merk ik dat ik langzaam kleiner word. Ik kijk naar mijn armen en die worden steeds hariger. Wat is dit?! Dan hoor ik een knal en heb ik geen controle meer over mezelf. Ik kan me moeilijk herinneren wat ik heb gedaan. Zelfs al was het maar 2 seconden geleden. Ik herinner me vaag dat ik het raam uit ben gesprongen maar daarna is alles vaag.

Ugh

Met Ugh bedoeld Laura waarschijnlijk dat ze echt moeite had met dit hoofdstuk, daarom duurde het, neem ik aan, zo lang.
Maar hier is het en het is super awesome!!!