Sadako's First Love

Epilogue

Epilogue

When love strikes you, you can't escape out of it. When I was a child, I'd never thought that this time will come to me. Falling in love with someone is my weakness, not just my weakness but also my key of inspirations. Inspiration that will lead to a dramatic scene of mine.

I am Amiko Gonzales, and I am not an ordinary person slash student. Based on my appearance, most of the people hated me, scared of me. Why they are accusing me by my outside appearance. Damn life, I hate it. I don't even have a friend. I am all alone. All alone in my world.

But I was wrong. Hindi pa pala tapos ang tadhana sa pagsusulat ng buhay ko. Akala ko noong, habang buhay na akong magiging isang Sadako sa paningin ng lahat. Akala ko hindi na matatapos ang horror movie ng buhay ko. Akala ko patuloy itong pipilahan ng mga tao sa sinehan. Pero mali ako. Natapos na din ang horror movie ng buhay ko. Ang Amiko na noon ay kinakakakutan, walang kaibigan at magisa, ngayon ay mayroon nang mga kaibigan. Hindi ko nga expected na sila pala ang magiging mga kaibigan ko.

Marami akong natutunan sa mga nangyari sa movie na ito. Kailangan pala nating mag-look forward. Hindi tayo dapat mag-stay sa nakaraan. Paano tayo makakagawa pa ng isang romance film kung stick na tayo sa horror movie? Minsan sa buhay, simple lang ang mga bagay, nagiging kumplikado lamang ito kung paano mo ito tatanggapin.

Sa mga tao naman na akala ko, wala na. Nandiyan pa din pala sila. ^_^

Sa love. >.< gosh, love na itu! Ang pag-ibig hindi yan hinahanap. Hindi mo rin mapapansin na siya na pala ang true love mo. Mailap ba kumbaga. Pero, pansinin mo ang mga maliliit na bagay, malay mo kasi may nakalimutan ka na. ^_^

"Naks, ito na ang last day natin sa high school" –Denise

"Oo nga eh, grabe, ang saya" –Kaye

"Wititit mga ateng? Nasaan na aber ang lovers?" –Fenrir.

"di ko alam, sabi nila nandito na daw sila" –Kaye

"Gosh, in five minutes start nan g program" –Denise

"KAYE! DENISE! FENRIR! DELILAH" nagsilingunan naman silang apat sa pagtawag ko sa kanila.

"WOW! AMIKO!!! IKAW NA TALAGA!!!"

Isa isa na kaming umakyat sa stage.

"and for a special recognition...Francis Mark Perez of Student Council for a good leader"

Nagpalakpakan ang mga tao.

"and another special recognition...to...

...Amiko Gonzales for Miss Campus"

O.o ano daw? Meron ba nun sa graduation? Hindi ako agad tumayo baka mali lang ako ng dinig. >.<

"Amiko, sige na! tayo na!" tinulak pa ako nila Kaye.

>.< gosh! Kasabay kong umakyat ng stage si Papa at nagsabit sa akin ng medalya.

"im proud of you anak"

"thank you Papa" I hug him so tight.

"Amiko" tawag sa akin ni Francis

"hahaha naks! Galing ah"

"hahaha naman ako pa ba?" naguusap kami dito sa taas ng stage. Ng biglang may sumigaw ng...

"KISSS!!!"

o.O ) (O.O

gosh!!! >.<

Akala ko hindi niya gagawin. Pero nagulat ako ng bigla siya nag-thumbs up. Lumingon ako sa likod niya. Nakangiti lang siya Papa.

So? Pumayag siya? >.<

"so Amiko? Hahaha"

*tsup*

Nanlaki lang ang aking mata ng mag-smack siya sa akin. Nagtilian naman ang mga tao sa baba ng stage.

"I LOVE YOU..."

"Hahaha aishteru..." kumindat naman ang mokong sa akin. >.< kinikileg ako.

Nagcelebrate kami ng graduation sa bahay. Nagiging event place na nga yata ang bahay namin eh.

"Okay guys, speech!!" sigaw ni Kaye.

"hahahah si Amiko na! story niya toh eh" sabi naman ni Francis.

"ah? Ako?"

"AMIKO! AMIKO! AMIKO!" sinisigaw na nila ang pangalan ko. Wala akong nagawa kundi pumunta sa harap nilang lahat.

"Guys, maraming salamat sa lahat ng ginawa niyo para sa akin. I know that, saying thank you is not enough, kasi you did a lot for me. Akala ko noon, habang buhay na akong mag-iisa. Ay mali pala, kasi may isang taong lagging nandito sa akin." Tumingin ako kay Francis "isang taong kahit na lagi niya akong inaasar, feeling ko hindi ko kaya kung mawawala siya. Isang tao na nagpakita sa akin ng tunay na mundo. Kayong lahat, Kaye, Denise, Fenrir, Rupert, Ayesha, Menchie, Rhian mamimiss ko kayong lahat, lalo na ang creepy speech ni Delilah. Mahalaga kayo sa akin. Maraming salamat" hindi ko alam, pero bigla na lang ako naiyak. "thank you... *sobs*"

"ahahahaha grabe walang iyakan!" –Francis

"eh nakakaiyak naman kase" –Fenrir umiiyak na din siya.

"Oo nga" –Kaye

"gosh yung mascara ko" –Denise

Naging maayos ang buhay ko mula noon. Pumasok na kami sa magkakaibang college. Pero nagkikita pa rin kami paminsan-minsan.