Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Ups! Tento obrázek porušuje naše pokyny k obsahu. Před publikováním ho, prosím, buď odstraň, nebo nahraď jiným.
Daphne ging weer terug naar de academie. Onderweg moest ze een stijle helling oplopen door het grote, dichtbegroeide bos op het smalle pad. Bij de school aangekomen liep ze om het gebouw heen naar de achterdeur dat naar de keuken leidde. Ze klopte twee keer aan, waarna de deur werd geopend.
In de deur opening stond mevrouw parthenope (par-te-no-pi), de chefkok van de academie en een hele vriendelijke dame. Ze was een kleine dame die haar energieke dagen al uitgeleeft heeft. Daphne overhandigde haar het fruit waar Mevrouw parthenope vanochtend om heeft gevraagd.
Eigenlijk redde ze haar voor de zoveelste keer van een grote ruzie in de kantine. Een blond meisje, Léandra, was haar weer eens met haar groepje aan het treiteren. Léandra en Daphne waren een van de beste studenten op de academie, als niet de beste, maar Daphne was toch iets beter en Léandra haatte dat.
Dus greep ze elke kans dat ze kreeg om Daphne's leven een werkelijke hell te maken. Daphne kon er prima mee leven. Ze negeerde het meestal gewoon en liep dan van de situatie weg. Maar meer en meer begon ze haar geduld te verliezen en dan werd het een schreeuw partij tussen de twee dames.
Één keer was het zo erg geworden dat de hele cafetaria onderste boven werd gehaald.
Letterlijk.
Ze moesten toen allebei de kantine voor drie maanden lang samen afruimen, maar ook dat werd verkort want de twee konden onmogelijk met elkaar omgaan.
Vandaag dreigde het dus weer te gebeuren, maar gelukkig redde mevrouw parthenope haar van de uit de hand lopende situatie.
"Dankjewel Daphne! Ik kan deze nu gebruiken voor in de fruit salade", zei de chefkok en liet Daphne binnen.
Het rook heerlijk in de keuken. De sfeer was er ook altijd fijn en soms kwam Daphne hier gewoon om een boek te lezen. Dan zat ze in het hoekje op een houten krukje en keek ze soms op en om naar de haastende kokken en heerlijke gerechten. Soms leerde mevrouw Parthenope haar ook wat gerechten maken en ze smaakten altijd fantastisch.
Ze legde het fruit op het aanrecht neer en keek om naar Daphne, waarna ze fronste bij het zien van de schaaf wonden op haar vuisten. "Wat is er met jou gebeurd?", vroeg ze en Daphne wuifde de vraag met haar hand weg. "Gevallen", antwoorde ze kortaf, maar ze kon al zien dat de chef het niet geloofde.
Gelukkig vroeg ze er niet verder over en opende vervolgens de zak met aardbeien. Daphne vertrouwde Pathenope met alles. Ze was de meest betrouwbare persoon die ze ooit heeft gekend, naast haar ouders natuurlijk, en de vrouw wist alles over haar hele leven. Toch vertelde ze haar nooit over de gevechten. Ze had het al druk met de hele school te voeden en wilde haar hier niet mee druk maken.
