Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het was donker. Donker en koud. Niko lag op de grond te rillen in het stille water met zijn ogen dicht. Hij ademde diep in en uit, maar de lucht leek hem alleen maar te verstikken. De hele wereld leek te draaien en zijn hoofd was duizelig.
Plotseling hoorde hij geren. Het klonk heel ver weg, haast bijna niet te horen, maar hij was er zeker van dat iemand aan het rennen was.
Hij probeerde zijn ogen open te doen, maar ze bleven gesloten. Waarom kon hij zijn ogen niet open doen? Niets hield hem tegen? Niets hield zijn ogen gesloten, dus waarom kon hij ze niet open doen?
Nu hoorde hij gehijg en het geren kwam steeds dichterbij. Toen hoorde hij een stem.
"Niko!".
Daphne?
Hij slikte moeizaam en probeerde zijn mond open te doen, maar die kon hij ook niet open doen. Wat was er aan de hand?
Hij probeerde op te staan, zijn benen te bewegen, zijn vingers en zelfs zijn kleinste teen. Niets bewoog meer. Het enige wat hij kon doen was liggen en rillen van de kou. Daphne begon steeds wanhopiger te roepen, alsof ze hem waarschuwde voor iets.
Of nee, nu dat ze dichterbij was klonk het eerder alsof ze om hulp riep. Ze was nu heel dichtbij, waarschijnlijk maar een paar meter van hem vandaan.
Daphne! Daphne! Hij wilde haar zo graag vasthouden, maar hij kon geen spier bewegen!
"NIKO!!!", schreeuwde ze plotseling. De voetstappen werder eerst sneller, voordat ze in een keer verdwenen.
Er was geen geren meer, geen geroep en het klotsen van het water was gestopt. Alles was stil. Niko probeerde nog steeds op adem te komen. Na een tijdje lukte het hem eindelijk om zijn vingers te bewegen. Na wat moeite gedaan te hebben kreeg hij ook zijn ogen open en staarde recht in het emotieloze gezicht van Daphne dat naast hem lag.
Zijn hart sloeg een slag over bij het zien van de dode ogen. Bezorgd staarde hij naar haar. Ze bewoog niet. Ze bewoog geen spier. Haar ogen zagen er niet aanwezig uit en er droop bloed uit haar hoofd, dat bijna haar hele gezicht bedekte. Ze zag er ook anders uit en eerst had hij nog getwijfeld of het wel Daphne was. Ze had lange, oranje krullen en er zaten velen kleuren in haar ogen. Ze deden je denken aan een regenboog.
Uiteindelijk haalde Niko zichzelf over om op te staan en hurkte vervolgens bij haar neer. Hij liet zijn hand op haar wang rusten en de andere in haar nek. Hij wachtte een lange seconde af, en daarna nog langere secondes, maar hij voelde het kloppen van haar hart niet.Ze was...
