Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Uhm... Daphne?", zei Niko terwijl hij in de tent rondkeek waar meer dan dertig grote, vechtende mannen en vrouwen waren.
"Ja?", antwoordde Daphne die haar heuptas aan Zona overhandigde.
"Ben je gek?", vroeg hij nonchalant terwijl hij een fee bekeek die een ander liet verkrimpen met zijn magie.
"Licht eraan hoe je het bekijkt".
"Nou dan ben je gek!", bracht Niko er gefrustreerd uit. "Je kan het niet tegen hun allemaal opnemen! En al helemaal niet in tien minuten!".
"Wow, wat een vertrouwen heb je in me, zeg", zei ze beledigd en klom op de tafel recht voor ze. "Weet je, dit is de tweede keer dat je me onderschat Niko. Ik ben geen klein kind meer".
Niko keek radeloos om naar Zona, die alleen maar met zijn hoofd schudde. "Laat het gewoon. Geloof me, als ik een goudstuk kreeg voor elke keer dat ik haar probeerde tegen te houden faalde, had ik nu het kasteel van de koninklijke familie kunnen kopen", zei hij waarna hij opgeput in een stoel ging zitten, maar daarna snel opschoof voor twee worstelende feeën die voor zijn voeten vielen.
Niko bukte vlug voor een stoel, voordat hij nerveus van Daphne naar de vechtende feeën en weer naar haar keek. Hij beloofde zichzelf om meteen in te stappen zodra het uit de hand zou lopen. Daphne stopte haar bruine lokken in een staartje en trok haar capuchon over haar hoofd heen, zodat haar gezicht bedekt werd.
Ze schopte een beker weg die haar richting op was gekomen, waarna ze haar keel schraapte en diep adem nam. "Hé! Lelijke trollen!", riep ze en opslag werd het stil. Iedereen bevroor middenin wat ze aan het doen waren en keken haar vragend aan.
"Sorry dat ik jullie stoor. Jullie zijn natuurlijk druk bezig met elkaar's gezichten te vermorzelen enzo, maar ik heb een voorstel!".
Een paar feeën grinnikten. "Oh ja kleine meid?", zei een bruinharige fee met tientallen piercings in zijn gezicht. "Wat mag dat voorstel dan wel zijn?".
Ze hield haar handen voor zich vast. "Het is heel simpel. Ik neem aan dat jullie niet vrijwillig het etablissement zullen willen verlaten, dus wil ik een weddenschap sluiten".
"Een weddenschap?", herhaalde een gespierde, lange vrouw met blond haar. "Wat houdt die weddenschap dan in, cupcakje?".
"Nou ten eerste, noem me nooit meer zo", antwoorde ze droog, waarna de groep feeën grinnikten, wat gek was want een paar minuten geleden zaten ze elkaars haren nog uit het hoofd te trekken.
"Ten tweede, de weddenschap houdt in dat ik het tegen jullie allemaal tegelijk op zal nemen".
Heel even bleef het stil, de vechtersbazen bedenkelijk over of de jongedame wel serieus was. Toen Daphne zelfverzekerd terug staarde barstte ze in lachen uit. "Is dat zo meisje?", vroeg de piercingman die dichterbij kwam.
