Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Lyon was groot, sterk, had donkerblond, kortgeknipt haar en had in het algemeen wel een knap koppie. Hij was net als Daphne en Léandra een van de sterktste studenten in de academie en het was dan ook zijn doel om net als zijn vader het elite team te halen. Hij zag zijn Vader's succes als zijn eigen succes en was er heel arrogant over.
De jonge man liep zelfverzekerd de zaal in en drong voor in de rij. Iedereen liet het gewoon gaan, want of je was een jongen die hem respecteerde, een jongen die te bang was om iets te zeggen, of je was een van de vele meisjes die hem leuk vonden.
Of je was net als Daphne, die het simpelweg niet zoveel kon boeien en zo ver mogelijk uit zijn buurt probeerde te blijven, want er was nog een belangrijk ding dat je over hem moest weten.
"Daphne!", zei hij enthousiast toen hij haar in de rij zag en ging naast haar staan.
Hij was, voor de een of andere reden, stapelverliefd op Daphne die hem keer op keer probeerde weg te jagen. "Wat?", antwoorde ze geïrriteerd en bidde zachtjes tot de goden om de minkukel te laten verdwijnen.
"Wat ben je mooi vandaag! Wat is het? Nieuwe shampoo? Lotus plant parfum?", vroeg hij haastig. Langzaam keek naar hem om. "Dus op andere dagen ben ik lelijk?", vroeg ze beledigd, waarna hij een rood hoofd kreeg.
Achter zich hoorde ze Niko gniffelen.
Lyon schudde wanhopig met zijn handen. "Wat? Nee! Nee natuurlijk niet! Het uh... je gezicht is gewoon wat- uhm... Nou ja, minder grimmig?".
Ze fronste boos. "Wat bedoel je daar nou weer mee?!". Niko kon het niet laten om een lach te laten ontsnappen.
Die is zo dood.
"Geef het toch op Lyon", zei iemand plots en naast hem kwam zijn beste vriend Benedictus vinikt tevoorschijn. Iedereen noemde hem bin. Hij had lang bruin haar, donkerpaarse ogen en had een slank, maar gespierd lichaam.
Ook hij had een knap gezicht en alle meisjes konden hun blijdschap niet inhouden als hij weer eens zijn poëzien voorlas. Volgens Daphne is hij wat normaler dan Lyon, maar ook hem kon Daphne niet zo erg uitstaan.
"Het is duidelijk dat het meisje je niet wilt. Laat haar toch met rust", zei hij verveeld voordat hij glimlachte naar de meisjes. Lyon keek naar hem om. Daphne merkte toen op dat ze gek genoeg dezelfde kleren aan hadden. Ze hadden allebei een zwarte hemd aan, rode sweatpants en zwarte laarzen.
"Nee-nee, ze speelt gewoon 'moeilijk te krijgen'. Voor zulke meiden moet je een beetje werk doen", zei hij arrogant hij Daphne flirterig aankeek.
Ze gaf hem een verveelde blik terug. "Nou dan heb je nog heel erg veel te doen. Heel erg veel", mompelde ze en een paar andere feeën keken nieuwsgierig naar ze om
Eerst keek Lyon verbaasd, maar zijn die blik maakte langzaam plaats voor een grijns. "Zie je bin? Ze heeft me net toestemming gegeven om het te proberen. Zei je toch?".
