Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Ups! Tento obrázek porušuje naše pokyny k obsahu. Před publikováním ho, prosím, buď odstraň, nebo nahraď jiným.
Daphne opende vermoeid haar ogen en zag dat ze in een van de verzorgingskamers zat. Ze lag op een zachte matras en zag in haar ooghoeken dat er iemand met helende magie haar been aan het verzorgen was.
Daphne keek verrast op. Helende magie komt bijna nooit voor in het feeenrijk.
Vroeger, voor de honderdjarige oorlog kwam de gave veel meer voor, maar met de tijd kwam het steeds minder voor, totdat het je uiteindelijk als een bijzonder geval werd gezien als je over de gave beschikte.
De oude vrouw hief haar kleine hoofd omhoog en glimlachte toen haar ogen kruisten met die van Daphne. "Hallo daar. Hoe voel je je?", vroeg ze vriendelijk.
Daphne wreef peinzend over haar voorhoofd. "Iets beter. Mijn hoofd doet nog wel een beetje pijn". De vrouw met ronde brilletjes knikte bedenkelijk. "Ja. Ik wilde daar ook wel voor zorgen, maar op de een of andere manier blokte je krachten me uit. Bij je been werkt het gelukkig wel", zei ze, waarop Daphne verward fronste.
"Mijn krachten blokken u uit? Maar ik beheers mijn krachten niet eens? Integendeel, ik geloof dat ik ze niet heb?". De vrouw keek haar lachend aan, waardoor ze een onbegrijpelijke blik terug kreeg van de jonge student.
"Excuses, maar de manier waarop je dat zei klonk erg grappig", zei ze en staarde weer naar haar wond.
"Jij vindt magie niet, magie vind jou. De heersers hebben altijd een plan. De gepaste magie voor jou vind jou wanneer je er klaar voor bent. Wanneer je het het meest nodig hebt en wanneer het tijd is dat jou verhaal begint", vertelde ze terwijl ze haar been bleef verzorgen met haar groene magie.
Daphne ging zuchtend weer terug in het bed liggen. Ze had kunnen raden dat de oude vrouw bijgelovig was. Dat begreep ze nooit, bijgeloof. Met al die raadsels en zogezegde wijsheid. Noem het gewoon wat het is, philosofie. Het zijn geen feiten dat een of andere grote kracht besloten heeft. Hoe zou zij uberhaupt kunnen weten wat 'de heersers' of wie dan ook voor haar gepland hebben?
Daphne geloofde dat er alleen maar oorzaken, keuzes en gevolgen zijn die het verleden, het heden en de toekomst bepalen. Niet veel meer aan.
Op een gegeven moment voelde ze geen pijn aan haar been meer. Ze keek naar de plek waar haar wond hoorde te zijn en zag tot haar verassing dat het helemaal verdwenen was. Daphne glimlachte dankbaar naar de vrouw. "Dank u wel".
De oude vrouw keek haar geamuseerd aan. "Dat heb ik niet gedaan".
Daphne keek haar radeloos aan en wilde haar vragen wat ze bedoelde, als er dan op de deur werd geklopt. "Kom binnen", zei de oude vrouw en de bruine, houten deur werd geopend. Het was Niko die zijn hoofd door de opening stak en medelijdend naar Daphne staarde.
"Kan je nog mee doen?", vroeg hij en de vrouw keek Daphne vragend aan. De jonge krijger stond op en testte haar voet, dat geen zeer meer deed. Ze had nog wel een beetje pijn aan haar hoofd, maar dat liet ze niet merken.
