Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Daphne en Zona volgden de kar te voet. Ze probeerden in de schaduwen te blijven en vermeden zoveel mogelijk oogcontact. Het was niet makkelijk om ze bij te houden, aangezien ze veel sneller gingen, maar uiteindelijk was het hun gelukt om bij het eindbestemming aan te komen.
De twee jonge wezens verstopten zich achter de bosjes tegenover het gebouw, waar ze een goed zicht hadden op de kar. Ze keken toe hoe de grote man de boeien om Nevelin's polsen deed. Ze gaven elkaar bedenkelijke blikken toen nevelin binnen was. "Hoe halen we haar daar nou uit?", fluisterde Zona wanhopig. "Het is daar veel te druk! We worden meteen gesnapt als we naar binnen proberen te gaan".
Daphne dacht peinzend na en zag ondertussen een meisje, die erg op een bediende leek, naar de achterkant van het gebouw wandelen. Ze kwam op een idee en keek Zona aan.
"Ik heb een idee", zei ze voordat ze langzaam opstond en wenkte om op te staan. Hij stond op en nam een stap dichterbij, als hij dan perongeluk op een tak stapt. Daphne trok hem snel weer terug naar beneden, waarna ze stiekem door de openingen van de bosjes keken, om Eirini dan nieuwsgierig om haar heen zien te kijken.
Zona keek Daphne paniekerig aan en was van plan om te spreken, maar daphne suste hem door haar vinger op haar lippen te leggen. Na een tel of twee liep Eirini eindelijk weer naar binnen en de twee net echte familieleden zuchtten opgelucht uit.
"Dat was op het nippertje", mompelde Zona. Daphne gaf hem een geïrriteerde blik die hij onschuldig beantwoordde, voordat ze haar capuchon iets verder over haar hoofd trok en opstond.
Zona volgde haar voorbeeld en zo liepen de twee stilletjes over het paadje naar de achterdeur. Daar zagen ze dat er een hoge muur om de tuin is gebouwd. Daphne wees Zona's zijn handen en hij keek haar onbegrijpelijk aan.
"Help me een handje!", verduidelijkte ze, waarna hij zijn ogen rolde. Hij vouwde zijn vingers in elkaar en ging een beetje door zijn knieën buigen. Ze zette een voet in zijn handen en sprong, waarna hij haar omhoog duwde en ze zich vervolgens aan de muur vastklemde, met nog een voet in zijn handen.
Er waren maar een paar feeën in de achtertuin. De grond bestond overal uit steen, er stond een houten opslagruimte in het hoekje van de tuin en hier en daar stonden trainingsapparaturen.
Ze gaf hem een blik waarna Niko naar beneden bukte, waardoor ze weer op de grond kon staan. "En?", vroeg hij nieuwsgierig.
"Er zijn maar een paar feeën in de achtertuin. Ik denk nier dat het zo moeilijk zal zijn om langs ze heen te sluipen".
"Ja, maar wat dan? Hoe komen we daar binnen? Hoe redden we mijn moeder zonder gezien te worden?", vroeg hij gefrustreerd.
