Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Niko stond helemaal klaar om de zoektocht naar Daphne te beginnen. Hij keek nog aandachtig even rond om er zeker van te zijn dat hij niets over het hoofd had gezien, als hij dan bij het gedoofde kampvuur een bruine rugzak zag liggen. Hij raapte het op en maakte de knoop los om erin te kijken. Er zat een aansteker in, pennen, boekjes en... nog een brief? Nieuwsgierig haalde hij het briefje eruit en begon te lezen:
We gaan via Katharos de grens oversteken. Zorg dat je daar bent. Je bent belangrijk. DD.
DD? Dreumitris Dim? Zo te zien had hij deze tas hier expres achtergelaten. Niko vertrouwde de vreemde man niet helemaal. Hij wist, net zoals Daphne, niet zeker of hij dé Dreumitris Dim was, maar dankzij hem wist Niko nu wel waar ze de grens over gaan steken. Hij stopte de twee brieven terug in de tas en knoopte het dicht, waarna hij het over zijn rug gooide en naar Katharos begon te stappen.
~*~*~*~
Over het grijze, stenen paadje tussen de groene weiden en gezellige huisjes in, in de felle, hoge middagzon, werd een zwarte koets door twee sterke, bruine paarden, bestuurd door een kleine, oudere man met een rietenhoed, naar de eindbestemming van de twee passagiers getrokken. Het waren Daphne en Dreumitris die naast elkaar in de luxe trekwagen aan het reizen waren. De zogenaamde Dreumitris had zijn heksenmunten omgeruild voor goudstukken en had dus zo een lift voor de twee kunnen regelen.
Bij het zien van het aantal was Daphne er zeker van dat het wat duurder was in het heksenrijk.
"Is iedereen zo rijk in dat land?", vroeg Daphne, nog steeds verast dat hij letterlijk een klein schatkistje met zich meebracht. Dreumitris schudde zijn hoofd. "Nee. De regering daar geeft heel veel om rangen. Door alles iets duurder te maken kunnen ze goed bij houden wat je status in het land is. Al helemaal bij kleding. Geloof me, na een dag shoppen koop je geen klederen meer voor de rest van het jaar".
Daphne haalde verbaasd haar wenkbrauwen op. Dan had het geen zin om daar naartoe te gaan. Daphne had helemaal niets. Haar volksrang zou het laagste der laagste zijn. Ze zuchtte vermoeid en staarde uit het raam. Ze waren al een dag op weg en hadden tot nu toe eigenlijk nog niets gegeten. Haar buik begon te knorren.
Dreumitris greens. "Honger?", vroeg hij en ze knikte. Hij richtte zijn aandacht op de koetsier. "Stop bij de volgende stad!", riep hij. Daphne keek hem vragend aan.
"We hebben wel genoeg gereden", beantwoordde hij haar blik. "Laten we eens wat eten en een korte pauze nemen. Plus, mijn rug doet zeer van deze bankjes".
Even later kondigde de rijder aan dat ze er waren. Het kleine mannetje opende het portier voor ze en ze stapten uit. Daphne keek voor zich uit naar het rustige dorpje. "Waar zijn we?", vroeg ze aan de koetsier. "Borendil. Een rustig, klein dorpje dat bekend staat om zijn gezelligheid en gule gunsten. Velen reizigers maken hier een tussenstop", zei hij geoefend en keek naar Dreumitris.
