Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Nadat de moeder van het verdwenen kind was gekalmeerd, vroeg Daphne of ze even met haar kon spreken. Het verhaal over dat die kinderen zomaar elke nacht gekidnapt worden sloeg nergens op.
Want wie, in dit kleine, gezellige dorpje, zou nou kinderen willen ontvoeren? Voor welke mogelijke reden zou iemand een kind willen ontvoeren? Als dit in de stad gebeurde was het logisch, ze zouden de kinderen gebruiken om te stelen of om te verkopen. Maar niemand hier lijkt erg rijk of erg arm. Er was hier niets te stelen. De enige bar in deze stad lijkt op een bejaardentehuis.
Om deze redenen geloofde Daphne niet zomaar dat ze ontvoerd zijn, al helemaal niet als niemand ook maar een schijn van deze ontvoerder heeft gezien. Ze had meer antwoorden nodig. De krijger in haar zou haar niet dit dorp laten vertrekken totdat ze erachter komen wat er met de kinderen is gebeurd.
Dreumitris, Daphne, Madeliefje, de verdrietige vrouw en haar man zaten aan tafel in hun knusse huisje, wat dieper in het dorp. De gordijnen waren gesloten en er brandde alleen een enkele kaars, wat de ruimte een mysterieuze sfeer gaf. Hier en daar kon je wat speelgoed zien liggen, dat een geestige aanwezigheid gaf van hun verdwenen dochter.
De moeder, vanwiens naam Paulina was, zat trillend op de stoel naar haar porseleinen kopje thee te staren, terwijl haar man, Davide, haar rug bleef aaien, maar er zelf ook niet helemaal bij leek.
Daphne had al een tijdje een vraag gesteld, maar Paulina nam even de tijd om haar stem te vinden. Haar smalle lippen waren droog en haar bruine lokken zaten een beetje warrig in elkaar. Ze had nog steeds haar witte nachtjurk aan, dus ze was waarschijnlijk meteen naar buiten gerend toen ze haar dochter niet kon vinden.
Ze schraapte moeizaam haar keel en sprak. "Mijn man en ik kwamen net terug van onze reis. We waren naar de stad gegaan en zijn daar blijven overnachten". Daphne bekeek aandachtig haar nachtkleding. Als ze vanochtend pas waren terug gekomen, waarom had ze dan haar nachtkleren nog aan? Het is zeer onwaarschijnlijk dat ze zo in de vroege, frisse ochtend buiten gereisd had?
Ze maakte er een notitie van in haar hoofd en luisterde weer aandachtig. "Iemand hier in het dorp paste op ons meisje. Toen we vanochtend terug waren gekomen liepen we naar binnen en zagen een huilende oppas op de vloer, terwijl ze Penelope's poppen in haar handen had. Toen wisten we het meteen. Ze was... ze...".
Paulina kon haar zin niet afmaken, te verdrietig en geschrokken om erover na te denken. Haar man wreef weer troostend haar rug en nam het over. "Toen wisten we dat ze verdwenen was. We hadden nog gezocht maar... ze was nergens te vinden", zei hij.
Dreumitris knikte bedenkelijk. "Dank jullie wel. Wij willen net zoals jullie de verdwenen kinderen weer vinden en zullen ons best doen om uw dochter terug te brengen".
