Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
De jongeman keek naar de directeur. "Niko. Niko strijver".
Een dag nadat iedereen eindelijk hun resultaten hadden gekregen, had Niko alles al ingepakt en stond hij voor de poort van de school te wachten. Voordat hij zou vertrekken met de leiders en de andere nieuwe leden, hadden hij en zijn ouders hier afgesproken om gedag te zeggen.
Zijn ouders kwamen door de poort het plein oplopen en Niko zwaaide naar ze, dat ze meteen zagen en al snel zijn kant opkwamen. Hij hief zijn bagage op en liep ook op hun af. Zijn moeder kwam aan met open armen, waarna Niko zijn tassen liet vallen en zijn moeder knuffelde.
"Oh nikotje van me. Je ziet er alweer ouder uit dan de laatste keer dat ik je heb gezien", zei ze droevig en hij aaide haar rug. Vervolgens lieten ze elkaar weer los en meteen daarna kwam zijn vader tussen beide, die hem een trotse blik gaf en hem een schouder klopje gaf voordat hij hem ook in een dikke knuffel trok.
"Ik ben trots op je jongen".
Daar waren de woorden. De woorden waar hij voor zo'n lange tijd op gewacht had. Hij wilde niet alleen het rijk beschermen, of Daphne terug vinden, maar ook zijn ouders trots maken net als elk ander kind.
"Ik ga je missen lieverdje". Zijn moeder trok hem wederom weer in een knuffel en hij lachte. Ze hield erg van knuffels. En van hem. "Beloof je dat je ons weer snel zult bezoeken?", vroeg ze en hij knikte, ookal was hij niet zeker of dat vroeg zou zijn.
Na nog een paar knuffels en afscheidswoorden, lieten de trotse ouders hem eindelijk gaan. Niko ging op weg naar de afgesproken plek om naar het hoofdkwartier te vertrekken, dat zich in het westen van het land bevond.
Terwijl ze hem weg zagen lopen, keek de moeder smekend op naar haar man. "Weet je zeker dat we het hem niet moeten vertellen?", vroeg ze en hij schudde meteen zijn hoofd. "Nee tessa, kijk dan hoe blij hij is? Klaar voor avontuur! Als we het hem nu vertellen dan zal dat alleen maar kwaad doen".
"Wanneer dan wel? We kunnen het niet voor eeuwig van hem geheim houden?".
De man zuchtte en omhelsde zijn vrouw terwijl ze Niko weg zagen lopen. "Wanneer de tijd daar is, zullen we het hem vertellen".
~*~*~*~
Een paar dagen dagen later arriveerde de groep eindelijk aan in Salomé, de stad waar de westerse beschermingsdienst academie zich bevond. De reizigers kregen een hotelkamer toegewezen in het beste hotel van de stad. Ze kregen allemaal een eigen kamer en Niko liep meteen naar die van hem.
Het gebouw was vroeger ooit een groot theater geweest waar wezens van alle soorten en maten welkom waren om te bezoeken. Na de grote oorlog was het gebouw omgebouwd in een hotel.
Niko ruimde zijn spullen op, nam snel een douche en kleedde zich aan. Deze keer stond hij vijf minuten langer voor de spiegel. Hij was van plan om Daphne meteen op te zoeken.
