Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Daphne staarde naar de grote groep voor haar. Ookal waren de krijgers nerveus om het schijn dat ze een elf bleek te zijn was, het alsnog onmogelijk om het tegen hun allemaal op te nemen, zelfs als ze haar krachten kon beheersen.
Er zat nog maar één ding op.
Daphne zuchtte verslagen en bukte langzaam naar beneden, waarna ze de houten poten neerlegde.
Vervolgens stond ze weer op en strekte haar armen voor zich uit. Niko jad de hele tijd nerveus zitten kijken en fronste nu bij de actie.
"Ik geef me over", zei ze resoluut en kruiste haar blik kort met die van Niko. Hij schudde smekend zijn hoofd, maar ze besloot hem te negeren en staarde stug naar de jonge man naast hem.
De man greens tevreden en wende zich tot de wachter die voor de gesloten deuren stond. "Sla de boeien bij haar om", zei hij en de bewaker stapte vervolgens op Daphne af. Terwijl ze daar zo stond te wachten gleed haar blik naar een tafel dat iets verder aan haar linkerkant stond. Op de tafel lag een broodmes, een bord, een open, half volle fles wijn en een theedoek.
Ze begon een idee te krijgen. Haar ogen gleden naar de kaars dat naast de bar aan de muur hing en verder naar de grote tonnen in de hoek, waar hoogstwaarschijnlijk nog meer wijn in zat. Ze bedacht zich toen de gesloten voordeuren en achterdeuren en keek nieuwsgierig naar beneden naar de twee houten poten. Zou het kunnen werken?
Haar gezicht klaarde op en ze keek op naar Niko, hoopvol dat hij haar gedachten zou kunnen raden. Hij fronste verward en keek in de richting waar ze met haar ogen wees. Naast hem stond een krijger die boeien in zijn handen had. Hij keek vragend op naar Daphne, die bemoedigend knikte.
"Ik moet zeggen Daphne", begon de vierde rang's krijger terwijl hij verveeld achteruit leunde op het houten tafeltje. "Ik ben wel een beetje teleurgesteld dat je niet tegenstribbelt, maar goed. Ik neem aan dat elfen hun lesje nu wel hebben geleerd en weten wanneer ze zich moeten overgeven", zei hij amusant en een paar krijgers lachten.
Daphne probeerde de lelijkste woorden onder de zon die uit haar keel wilden kruipen binnen te houden. De wachter was eindelijk bij haar aangekomen en stopte vlak voor haar, waarna de boeien tevoorschijn haalde en hief ze tergend langzaam op naar haar uitgestrekte polsen.
Ze glimlachte en haalde kort een wenkbrauw op. "Ik bijt niet hoor, ookal wordt ik een monster genoemd", zei ze. De nerveuze man sloeg toen eindelijk een van de boeien om haar pols.
Bingo.
Daphne trok vliegensvlug haar arm terug, waardoor ze de andere boei in haar hand ving en de wachter daarmee meteen een rechtse gaf, waardoor hij achteruit bewusteloos viel. De andere krijgers, verrast om wat er net gebeurd wa, stonden bevroren op hun plaats.
