Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Hetgeen dat haar hoofd tegen de grond aanduwde drukte steeds harder. Het leek alsof hij haar hoofd plat probeerde te krijgen. Ze dacht vlug na en keek op naar de mes die tijdens haar val uit haar hand was gevallen.
Ze probeerde het vast te grijpen, maar alleen de toppen van haar vingers kwamen erbij. Het wezen drukte haar hoofd nog verder in, waarna ze het uitgilde van de pijn.
"Daphne!", riep Niko bezorgd vanuit de tribune. Ook het publiek begon een beetje in paniek te raken. 'Haal haar daar weg!', 'iemand red haar!', 'ze gaat het niet halen!', riepen ze allemaal door elkaar.
Kermend lag daphne daar hopeloos te lijden van de ontzettend pijnlijke druk op haar hoofd. De adrenaline in haar lichaam begon toen in te kicken en ze voelde haar lichaam vechten voor overlevingskansen.
Haal je hoofd erbij Daphne! Dit is niet hoe je uit gaat! Denk! Denk!
Ze probeerde met tranen in haar ogen het mes te grijpen, maar haar vingers duwde het juist steeds verder weg.
"AARG! Kom op!".
Op dat moment sloeg ze hard met haar vinger toppen tegen de achterkant van het handvat, waardoor het mes naar achter flipte en het in haar hand viel. Het publiek juichte triomfantelijk, alsof zij degenen waren die het mes in de hand hadden gekregen.
'Kom op!', 'je kan het!', 'vermoord dat beest!' Riepen ze weer hoopvol.
Daphne mikte blind op hetgeen dat op haar hoofd drukte en stak het mes erin, voorzichtig om niet haar hoofd zou raken. Het gromde monsterlijk en liet haar hoofd pijlsnel gaan. Ze hees zichzelf weer op en leunde tegen de muur, terwijl ze peinzend haar hoofd masseerde.
Ze keek omhoog en zocht naar de persoon die haar hoofd in de grond probeerde te drukken. Aan het einde van het pad zag ze een raar gevormd wezen zitten. Het leek pijn te lijden en het greep naar zijn hand. Ze kon niet goed zien wat het was door de donkere schaduwen.
Plots hief het beest zijn grote kop omhoog en gromde. Daphne fronste, stond rechtop en nam een paar stappen naar achteren. Het beest wilde op vier poten gaan staan, maar maakte een angstaanjagend geluid toen die met zijn gewonde hand de grond raakte.
Toen ze aandachtiger keek zag ze dat het geen handen had, maar poten, en dat de verwonde arm geen poot meer had.
Het dier ging op drie poten staan en rende wild haar kant op, terwijl hij onderweg steeds struikelde. Daphne draaide zich snel om en rende weg. Ze nam zoveel bochten als ze maar kon nemen, maar elke keer als ze naar achteren keek zag ze dat het haar nog steeds op de hielen zat.
