Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Niko kon niet stil zitten en niets doen, anders zou hij gek worden van bezorgdheid. Hij had geen idee waar Daphne nu was. Was het haar gelukt om te vluchten? Of hadden ze haar toch te pakken gekregen? Als hij nou maar een manier had om met haar te communiceren...
De hele school was op de hoogte gebracht van de situatie en ze lieten Daphne lijken op een crimineel. Het walgde hem. Ze behandelden haar als een wild dier dat getemd moet worden.
Nadat de koning en zijn entourage weg waren was hij terug gegaan met de directeur, Hilf en de raadspensionaris naar de academie.
Daar werd hij bevolen om in de school te blijven, net als de rest van de studenten. Niemand mocht erin en niemand mocht eruit. Hilf had zijn hele beschermingsteam bij elkaar gebracht om op Daphne te jagen, zijn woorden, en dat maakte hem alleen maar razender.
Er was wel een ding dat hem kon afleiden van Daphne en dat was eigenlijk Léandra. Als hij het zich goed kon herinneren had ze tijdens het gevecht met Daphne donker ogen gekregen met zwarte rook dat eruit kwam. Nadat Daphne haar naar de andere kant van het Colosseum had gegooid, waren haar ogen weer normaal geworden. Hij heeft nog niet de kans gekregen om met haar te praten, ze hadden haar meteen naar de dokter gebracht, maar nu had hij de kans om het haar te vragen.
De patiënten kamers zaten op de vierde verdieping en was streng verboden zonder toegang. Niko had toen besloten om te doen alsof hij er werkte en alle medicijnen rondbracht en ze geloofden hem! Terwijl hij de kar met medicijnen langs de kamers duwde, checkte hij steeds of het de kamer van Léandra was.
Hij knikte even naar een langslopende dokter en ging nonchalant weer verder. Uiteindelijk ging hij de hoek om en aan het einde van de gang stonden er twee wachters voor een deur. Paniekerig ging snel een willekeurige kamer in, wat een bezemkast bleek te zijn, hopend dat ze hem niet hadden gemerkt.
Hij wist bijna honderd procent zeker dat dat de kamer was waar Léandra zich bevond. "Hoe moet ik daar nou binnenkomen?", mompelde hij in zichzelf en gluurde weer om naar de sterke, grote wachters. Hij fronste bedenkelijk, voordat hij op een simpel, maar riskant idee kwam.
Hij greep een van de wasmiddelen op de planken en gooide het ongezien naar de overliggende gang. Het maakte een denderend geluid en zoals gehoopt liepen de wachters er meteen naartoe.
Hij drukte zichzelf plat tegen de muur toen ze hem passeerden, waarna hij vlug naar de nu onbewaakte deur rende. Hij duwde de deur open en tot zijn opluchting zat het niet opslot. Hij liep naar binnen en deed de deur zachtjes weer achter zich dicht. Hij zuchtte diep uit en leunde tegen de deur aan met zijn hoofd.
"Wie is daar?", hoorde hij iemand achter zich zeggen en draaide zich om naar het blonde meisje met blauwe ogen die in een bed lag. Het was best licht en leeg in de kamer. De enige spullen die er stonden was het bed, een nachtkastje, een kleding kast en een deur die vermoedelijk naar de badkamer leidde.
