Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het was zoals normaal weer een drukke dag in de stad. De zon scheen, de vogeltjes floten en hier en daar waren feeën hun magische krachten aan het beoefenen. Iedereen was enthousiast over de examens en al helemaal voor de krijgers. De examens voor de krijgers werden in een groot Colosseum gehouden en elk jaar was het een indrukwekkend spektakel.
Een van de studenten die het examen met heel haar hart wou halen was Daphne pylaris. Met haar beste vriend Niko strijver galoppeerden ze zo snel als ze konden met hun paarden door de stad om op tijd te komen op de academie.
Ze reden genadeloos langs de feeën en hier en daar vloog er een mand in de lucht of werd er iemand aan de kant getrokken om niet door de paarden aan de kant te worden geduwd.
'Aan de kant!', 'opzij!', 'kijk uit!' Riepen de twee feeën en het enige wat ze terug kregen waren dodelijke blikken. Letterlijk en figuurlijk.
Blikjes vlogen continu langs hun hoofden en Niko moest er een zelfs wegslaan zodat Daphne niet geraakt werd. "Denk je niet dat dat eet verspilling is, oude zak?!", riep hij geïrriteerd en de oude fee gooide er gewoon nog een.
Na nog een paar keer bijna tegen kraampjes aangebotst te zijn, stopte Daphne plots met rijden. Ze keek hopeloos naar het dichtbevolkte straatje. Overal werden vlaggen van de stad opgehouden. Op de groene vlag was een huilende wolf met rode en gele kleuren afgebeeld.
"Hier kunnen we nooit doorheen", zei Daphne en keek hopeloos om zich heen. Niko dacht even na voordat hij op een idee kwam.
De tweede bel luide al. "Nee eh!", riep Daphne gefrustreerd. Niko sprong van zijn paard af en maakte de teugels vast aan een dun boompje.
"Wat doe je?", vroeg Daphne en hij wenkte haar naar zich toe. "Ik heb een idee. Maak de teugels van je paard hieraan vast", zei hij en zo gezegd zo gedaan. Toen ze haar paard beveiligd had draaide ze zich weer om en zag tot haar verrassing niko met zijn rug naar haar toegekeerd knielen op zijn hurken. Hij had ook zijn vleugels uitgeklapt, die iets langer waren dan zijn armen uitgespreid.
"Klim op mijn rug", zei hij en ze trok haar wenkbrauw naar hem op.
"Wat? Wil je me op je rug door de stad dragen? Niet gemeen bedoeld, maar ik weeg een stuk meer dan toen ik jonger was. Plus je gaat me echt niet door die dichtbevolkte straat krijgen-".
"Vertrouw me nou gewoon!", onderbrak hij haar ongeduldig. Daphne bleef nog even twijfelend staan, voordat ze uiteindelijk toegaf en op zijn rug klom. Hij stond weer gemakkelijk op en hees haar nog een keer op.
"Ok, wat nu?", vroeg ze kortaf en gaf een geïrriteerde blik naar een langslopende fee die het paar raar aanstaarde.
"Wacht nog heel even", mompelde hij, waarna ze gefrustreerd voor zich uit keek. "We hebben geen tijd om te wachten! De examens zijn zo en als ik me niet snel aanmeld dan- AAAH!", gilde ze plots toen ze de lucht inschoten.
