Lang geleden in de wonderlijke wereld van Eudox was er zo iets verschrikkelijks gebeurd dat het de duizenden verschillende soorten wezens voorgoed heeft verdeeld en het het einde betekende voor de elfen. Iedereen hield zich voortaan bezig met hun ei...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Daphne opende langzaam haar ogen. Ze nam diep adem en voelde al meteen haar hoofd bonzen, waarna ze op haar slaap wreef met haar hand. Ze slikte moeilijk en knipperde een paar keer met haar ogen om het wazige beeld weg te krijgen.
Ze was nog steeds in het bos. Het was fris, maar haar onderlichaam was warm en al snel begreep ze dat er een dekentje over haar heengeslagen was. Toen al haar zintuigen begonnen te werken rook ze een rooklucht en keek om in de richting van het geflikker van vuur. Er was een kampvuurtje gemaakt. Naast het vuur lag nog een slaapplek klaar.
Waar was ze? Wat is er gebeurd? Ze dacht even na en herinnerde zich hoe ze bij de boom buiten de stadsmuren het bewustzijn had verloren. Vlak daarvoor was er blauw licht en nu zat ze hier.
Daphne rechtop zitten, maar bij de poging siste ze van de pijn dat door haar schouder ging en ging meteen weer terug liggen.
"Je moet nog even uitrusten", zei een mannenstem.
Daphne schrok zich een hoedje en hief haar hoofd op.
Daar stond een man rond de dertig met een dode haas in zijn handen. Hij had schouderlang bruin haar, een stoppelbaard en zijn gezicht zag er vriendelijk uit. Ook was het duidelijk te zien dat hij zijn lichaam goed verzorgde. Hij deed je denken aan een generaal, als je de rommelige kleding vergat dan.
Daphne bleef hem onderzoekend aankijken toen hij langs haar om liep naar het vuurtje en er recht voor ging zitten. Hij haalde een zakmes uit zijn broekzak en begon de huid van de haas eraf te snijden.
Ze bleef naar hem staren toen hij de huid eraf sneed, ze bleef naar hem staren toen hij het vlees waste met water uit een bruin flesje en ze bleef naar hem staren toen hij er een stok doorheen stak en het boven het vuur hield.
Na wat eeuwig leek te duren gaf hij eindelijk op en zuchtte, voordat hij naar haar omkeek en haar onderzoekende blik ontmoette. Hij keek haar nieuwsgierig aan, waarop ze afwachtend haar wenkbrauwen omhoog trok.
"Wat?", vroeg hij eerlijk.
Ze keek hem ongelofelijk aan. "Serieus? Wie ben je? Wat doe ik hier? Hoe kwam ik hier terecht? Ben je van plan om me op te geven? Of vermoorden?", ratelde ze ongeduldig.
De vreemde keek weer naar zijn haas. "Ik heb je gered van die krijgers die jou probeerden te vangen".
Daphne rolde met haar ogen, het antwoord dat hij gegeven had totaal nutteloos. "Ja dat weten we, maar waarom?".
De man lachte kort voordat hij haar afkeurend bekeek. "Waarom? Misschien moet je me eerst bedanken voordat je begint met je kruisverhoor".
